Ποια τα σπαρακτικά λόγια της μητέρας της άτυχης Ασπασίας, που παραλίγο να δολοφονηθεί από τον πατέρα της;
12 Αυγούστου 2013. Το πανελλήνιο μουδιάζει από μία απόπειρα δολοφονίας τόσο βίαιη και στυγερή όσο και πρωτόγνωρη για την ελληνική κοινωνία και τα αστυνομικά χρονικά.
Ενας πατέρας, ο 47χρονος τότε Γιώργος Μπόγρης, πυροβολεί εξ επαφής τη 17χρονη κόρη του Ασπα μετά τη μεσημεριανή τους έξοδο για φαγητό στην πλατεία Λαϊκής Αγοράς του Αργους. Υστερα από λίγο ο εκτελεστής-πατέρας αυτοκτονεί αφήνοντας πίσω του ένα σημείωμα με παραλήπτη τη μητέρα της Ασπας, τη Σπυριδούλα Φατούρου, με την οποία βρισκόταν σε διάσταση πάνω από τέσσερα χρόνια.
Της γράφει: «Κανονικά θα έπρεπε να σκοτώσω εσένα, αλλά επειδή θα ζήσεις, όσο ζήσεις, με το βάρος του θανάτου της, θα είναι καλύτερα». Ο σκοπός του απύθμενου μίσους του στο πρόσωπο της πρώην συζύγου του δεν πραγματώνεται.
Η Ασπα μεταφέρεται στο νοσοκομείο βαριά τραυματισμένη, με δύο σφαίρες στο κεφάλι, και παρά τους φόβους όλων ότι «το παιδί δεν θα καταφέρει να νικήσει τον θάνατο», εκείνη κερδίζει τη μάχη.
Τα τραύματα ωστόσο που φέρει δεν της επιτρέπουν να συνεχίσει μια φυσιολογική ζωή, με την εισαγωγή της σε κέντρο αποκατάστασης της Λάρισας να αποτελεί μονόδρομο. Δίπλα της όλο αυτό το διάστημα στέκει κερί αναμμένο η μητέρα της Σπυριδούλα. Η μάνα-ηρωίδα που σήμερα ζητάει τη βοήθεια όλων μας προκειμένου η μονάκριβη κόρη της να κερδίσει έστω και κάποιες πτυχές μιας φυσιολογικής ζωής:
«Η Ασπα σήμερα σαφώς και είναι καλύτερα από τον πρώτο καιρό. Αντιλαμβάνεται και απαντά με τα μάτια σχεδόν στις περισσότερες ερωτήσεις.
Τρώει από το στόμα αλεσμένες τροφές, αναπνέει μόνη της, ωστόσο τα υγρά και τα φάρμακα τα δίνουμε από έναν σωλήνα που έχει τοποθετηθεί στο στομάχι της. Ομως δεν μιλά, δεν κινείται, κλαίει και κάποιες φορές γελά. Η δική μου ψυχολογία; Μην τα ρωτάτε!
Οταν βλέπεις τη μονάκριβή σου τέσσερα χρόνια καθηλωμένη να λιώνει, να μην μπορεί να σου πει αν πονάει, πού πονάει, αν θέλει κάτι ή δεν θέλει, πεθαίνεις καθημερινά. Οσο χάλια όμως κι αν είμαι ψυχολογικά, δεν μου επιτρέπεται να το δείξω. Μπροστά της είμαι η μαμά που γνώρισε και ήξερε όλα τα χρόνια. Δεν θα πω ψέματα για να εντυπωσιάσω. Δεν αντέχεται, καρδιά μου, αυτό!» λέει η κυρία Φατούρου.
Ο οικονομικός Γολγοθάς
Από το ξεκίνημα της οικογενειακής αυτής τραγωδίας η κυρία Φατούρου δεν έρχεται αντιμέτωπη μόνο με τον προσωπικό της πόνο, αλλά και με ένα βουνό οικονομικών υποχρεώσεων που ξεκινά να ανεβαίνει μόνη. Πουλά ό,τι έχει και δεν έχει, εκτίθεται στα ΜΜΕ προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, ενώ έρχεται αντιμέτωπη με μια πολιτεία που ρίχνει τα ΑΜΕΑ στον γκρεμό.
«Σήμερα, για τις ανάγκες της Ασπας απαιτούνται περισσότερα από 3.000 ευρώ τον μήνα διότι δεν είναι μόνο τα χρήματα που πρέπει να δίνω στο κέντρο αποκατάστασης, αλλά και όλες οι υπόλοιπες ανάγκες που οφείλω να καλύπτω και οι οποίες, πιστέψτε με, είναι πάρα πολλές! Επιγραμματικά αναφέρω ότι μόνο το κόστος των βιταμινών και των σκευασμάτων που επιβάλλονται για την καλύτερη λειτουργία του οργανισμού και του εγκεφάλου της Ασπας αγγίζει στα 500 με 600 ευρώ μηνιαίως! Και εννοείται ότι οι ανάγκες της δεν σταματούν εκεί.
Τον απλό, φτωχό κόσμο που υπήρξε πάντα αρωγός σε κάθε δράση που πραγματοποιούνταν για την Ασπα μας. Ετσι κατάφερνα, ανά διαστήματα, να καλύπτω τις όποιες ανάγκες της. Αν λοιπόν με ρωτάτε “από πού;”, η απάντηση είναι από δράσεις που γίνονται ανά διαστήματα», λέει η κυρία Φατούρου και συνεχίζει: «Η κρατική στήριξη είναι αστεία. Με ένα επίδομα, το λεγόμενο εξωιδρυματικό, της τάξεως των 750 ευρώ μηνιαίως, δεν καλύπτεις τίποτε απολύτως.
Πρέπει κάποια στιγμή να ξαναδούν το ζήτημα με τα ΑΜΕΑ. Δεν γίνεται, δεν μπορούν να επιβιώσουν με ένα επίδομα και ειδικά οι βαρέως πάσχοντες, κατηγορία στην οποία ανήκει και η κόρη μου. Ολα όσα λέω στην Ευρωπαϊκή Ενωση θεωρούνται αυτονόητα και τα προσφέρει το κράτος. Εδώ έχουμε μείνει πίσω στους νόμους. Πριν από 30 χρόνια η περίπτωση της Ασπασίας δεν θα είχε προσδόκιμο επιβίωσης.
Τώρα όμως είναι αλλιώς. Οι γιατροί έχουν εξειδικευτεί, τα φάρμακα έχουν αλλάξει, δημιουργήθηκαν κέντρα αποκατάστασης, μεγάλωσε το προσδόκιμο. Δεν μπορεί η επιστήμη να εξελίσσεται για τους ασθενείς από τη μία και από την άλλη το ίδιο το κράτος να τους παίρνει και να τους πετάει στον Καιάδα… Εξάλλου, οι εκάστοτε κυβερνώντες ξεχνούν δύο σοβαρά πράγματα: πρώτον, η αντιμετώπιση των ΑΜΕΑ σημαίνει πολιτισμός και, δεύτερον, ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ΑΜΕΑ. Σήμερα, φτιάχνω κάποιες λαμπάδες προκειμένου να μπορέσω να καλύψω κάποια μικροέξοδα της Ασπας. Μετά από αυτό δεν ξέρω τι θα κάνω. Εύχομαι ο Θεός να βάλει το χέρι Του…».
Οι κλειστές πόρτες επωνύμων και πολιτικών
Το χέρι τους στην τραγική υπόθεση της Ασπας έτειναν κατά καιρούς και διάφοροι επώνυμοι, ωστόσο, όπως επισημαίνει η κυρία Φατούρου, ελάχιστοι από αυτούς το έβαλαν και στην τσέπη: «Πολλοί πέρασαν από την Ασπα μας. Αρκετοί επώνυμοι.
Ηρθαν μόνο και μόνο να της προσφέρουν χαρά, χαμόγελο, δύναμη. Να νιώσει ότι ειλικρινά όλη η Ελλάδα την αγαπά. Ομως μέχρι εκεί. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, αν ρωτάτε πόσο βοήθησαν οικονομικά οι επώνυμοι, θα σας απαντήσω “καθόλου”! Εταξαν πολλά, μα δεν έκαναν τίποτα… Κανείς από αυτούς που πέρασαν δεν έγινε “χορηγός” της! Και το λέω γιατί το άκουσα και αυτό!
Ωστόσο, τους ευχαριστώ πολύ γιατί της πρόσφεραν χαμόγελο, χαρά και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα της».
Στις επώνυμες πόρτες που έμειναν κλειστές για την Ασπα συγκαταλέγονται και εκείνες ορισμένων πολιτικών, κανείς εκ των οποίων δεν έχει επιδείξει μέχρι σήμερα την παραμικρή ευαισθησία. «Φυσικά και έχω χτυπήσει πόρτες πολιτικών. Αλλά, βλέπετε, και αυτοί είναι επιλεκτικοί.
Προσφέρουν μόνο όπου θέλουν», λέει η κυρία Φατούρου και συνεχίζει: «Χωρίς να είμαι ρατσίστρια, γιατί όλοι είμαστε παιδιά του Θεού, είναι απαράδεκτο η κυβέρνηση να βοηθάει τους πρόσφυγες με επιδόματα και hot spots, αφήνοντας τα δικά μας παιδιά λιπόθυμα από ασιτία στη μέση του δρόμου και παιδιά ΑΜΕΑ στο έλεος του Θεού.
