Το γράμμα αυτό το είχα πάρει μια εβδομάδα πριν…Ούτε καν το είχα ανοίξει! Έλεγα άλλη μια τρελή. Ποιος στέλνει γράμματα με το ταχυδρομείο στην εποχή του. Όταν το άνοιξα μου κόπηκαν τα πόδια και η λαλιά. Ήταν ότι πιο απλό, όμορφο, γλυκό, τρυφερό, ανθρώπινο και συγκλονιστικό έχω διαβάσει για την υπόθεση Παντελίδη. Προέρχεται από την κυρία χαρά από την Νίκαια μια μάνα που έχασε τον Αλέκο της σε τροχαίο κατά διαβολική σύμπτωση την ημέρα που έχασε την ζωή του και ο Παντελής Παντελίδης. Διαβάστε το σας παρακαλώ το αξίζει αυτή η χαροκαμένη μάνα….
«Παιδί μου…
Δεν σε γνωρίζω και δεν σε ξέρω η κόρη μου, μου έδειξε την φωτογραφία σου και νιώθω ότι είσαι μια κοπέλα με καλή καρδιά. Σου στέλνω αυτό το γράμμα που εύχομαι να διαβάσουν όλες οι μάνες που παρακαλάω να μην ζήσουν τον πόνο που ένιωσα εγώ…
Έχασα τον Αλέκο μου σας σήμερα πριν από έναν χρόνο. Ένα παλικάρι 2 μέτρα μόλις 22 χρονών. Ένας κούκλος ποδοσφαιριστής και σπουδαστής στα ΤΕΙ του Αιγάλεω. Ένα τέτοιο παλικάρι μου το φέρανε σε κομμάτια.
Οδηγούσε την μηχανή του και παραβίασε το στοπ 4 στενά πριν μπει στο σπίτι μας. Τον χτύπησε ένα jeep και τον διέλυσε. Το παιδί μου εκτοξεύτηκε από την μηχανή του 20 μέτρα.
Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας άλλος νεαρός πήγαινε υπερβολικά γρήγορα. Το παιδί μου έφταιγε αλλά ίσως…λέω ίσως να ζούσε αν το άλλο αυτοκίνητο πήγαινε με μικρότερη ταχύτητα. Ναι παιδί μου,την στιγμή που ο Νίκος ο φίλος του Αλέκου μου ,χτύπησε το κουδούνι 6 το πρωί και μου είπε τι έγινε χωρίς να μου πει την αλήθεια, εγώ ήξερα.
Η μάνα ξέρει όταν συμβαίνει κάτι στο παιδί της το νιώθει ψηλά στο στομάχι και την καρδιά. Όταν μου φέρανε το αγόρι μου για τελευταία φορά στο σπίτι ντυμένο γαμπρό νόμιζα ότι βλέπω όνειρο. Χτυπιόμουν και καταριόμουν τους πάντες. Η ψυχή μου ήταν και είναι γεμάτη δηλητήριο για όλους. Για τους φίλους του Αλέκου,για τον άνθρωπο που τον σκότωσε για την τύχη μου.
Ξέρεις νομιζω οτι για να χάσω τόσο άδικα το παιδί μου πρεπει εγω να ειμαι κακός άνθρωπος. Πρέπει κάποιον να εχω πειράξει.
Οσο δεν έβλεπα τον Αλέκο μου τόσο και μεγάλωνε το μίσος μου για τους πάντες και τα πάντα. Γι αυτο παιδί μου ,μονο εγω μπορώ να καταλάβω την μάνα του Παντελίδη και την καθε αλλη μάνα που έχασε το παιδί της. Δεν ειναι εύκολο να διαχειριστούμε τον πόνο της καρδιάς μας ,γι αυτο και κάνουμε λάθη να μισούμε ανθρώπους που νομίζουμε οτι φταίνε. Εγω για να καταλάβεις μίσησα την κοπέλα του παιδιού μου γιατί δεν ηταν και αυτή πάνω στην μοτοσυκλέτα! Γιατι να ζεις ΕΣΥ έλεγα και οχι το παιδί μου. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω! Ο πόνος της οικογένειας ειναι τόσο μεγάλος που και λάθη θα γίνουν. Γι αυτο μην τους κρίνετε τόσο αυστηρά. Θα περάσει ο χρόνος και θα καταλάβουν και εκείνοι οτι κατάλαβα και εγω οτι στην πραγματικότητα μας δοκιμάζει ο Θεος. Θα καταλάβουν και εκείνοι οτι γι αυτο που συνέβη φταίμε εμεις. Ναι εγω φταίω. Αν ειχα πει στον Αλέκο μου μην πίνεις και μετα να ανεβαίνεις στη μηχανή. Αν επέμενα να μην αγοράσει το διαβολο-πράγμα και του έπαιρνα ενα αυτοκινητάκι. Αν ήμουν αυστηρότερη μαζι του για το ξενύχτι. Αν,αν ,αν,πολλα αν ,αλλα ίσως να ζούσε ο Αλέκος αν εγω φρόντιζα για ολα αυτά τα αν. Ξέρεις καθε μερα ζήταω απο τον Αλέκο να με συγχωρήσει που δεν τον πρόσεχα αρκετά. Καθε μερα τον ρωταω…Γιατι αγάπη μου ,γιατι δεν φόραγες το κράνος. Γιατι δεν προσεχές τον δρομο. Γιατι πέρασες το στοπ.Γιατι ειχες πιει πανω απο οσο αντέχεις. Γιατι δεν βρισκόμουν εκεί να σε προστατέψω να πεθάνω εγω για εσενα. Τα ιδια λεω στον Παντελή που σκοτώθηκε την ίδια μερα με το παιδί μου. Απο τον Αλέκο δεν παίρνω απάντηση να ηρεμήσει η ψυχή μου. Τα ιδια λεω και στον Παντελή μπάς και αυτός με ακούσει και τα ψιθυρίσει στον Αλέκο μου να με συγχωρέσει.
Σε ευχαριστω που με ανέχτηκες και για την υπομονή σου. Κατι τελευταίο σε ολες τις μανάδες. Προσέχετε τα παιδιά σας. Οι αναποδιές εκεί έξω ειναι μεγάλες. Οχι στην μοτοσυκλέτα οχι στο ποτό.»
