Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Κώστα Εφήμερο για το The Press Project, ο ιδρυτής του Wikileaks, λέει ότι θα τον ενδιέφερε να του δοθεί άσυλο στην Ελλάδα, μιλά για τη χώρα μας και τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ αναφέρεται επίσης στον “έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας” για τον οποίο υποστηρίζει ότι έχει αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι απόλυτος από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Αξίζει να σημειωθεί πως η συνέντευξη του Julian Assange, δόθηκε στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο.
Ακολουθούν μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα που έχουν σχέση με την Ελλάδα:
Για το άσυλο από την Ελλάδα:
Θα ενδιαφερόμουν πολύ να ακούσω μια τέτοια προσφορά γιατί γνωρίζω ότι υπάρχει μεγάλη υποστήριξη από τον ελληνικό λαό και μια τέτοια κίνηση θα είχε νομικά και ηθικά μεγάλη σημασία στην Ευρώπη. Αλλά η ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι ποια είναι η πραγματική φύση της ελληνικής δύναμης. Έχει στα αλήθεια τέτοια επιλογή; Νομίζω όχι.
Αν ήμουν εγώ στη θέση του Τσίπρα τι θα έκανα σε αυτή τη σύγκρουση με την Τρόικα; Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν διαφορετικά επιχειρήματα από διαφορετικές σκοπιές αλλά αυτό που θα έβρισκα εγώ ενδιαφέρον θα ήταν να χρησιμοποιήσω αυτή τη σύγκρουση προκειμένου να δημιουργήσω μια ισχυρή ενότητα εντός της Ελλάδας. Όταν έχεις τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας σε έναν πόλεμο και εφόσον έχεις υγιή πληθυσμό και δεν αντιμετωπίζεις φυσικές καταστροφές μπορείς να κάνεις πολλά. Αλλά ειλικρινά αυτή είναι η ερώτηση… Γιατί στην Ελλάδα είχατε μια κατάσταση που προσομοιάζει με πόλεμο και μάλιστα η Ελλάδα έχει επιβιώσει στο παρελθόν από ακόμα δυσκολότερες καταστάσεις πολέμου και έτσι δεν υπάρχει λόγος να πιστεύω ότι δεν θα μπορούσατε να τα καταφέρετε καλά και σε αυτόν τον πόλεμο ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να έβγαιναν και μερικά καλά από όλη αυτή την υπόθεση. Επαναλαμβάνω όμως ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν έχεις τον έλεγχο της αστυνομίας και του στρατού και νομίζω ότι υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε απόλυτο έλεγχο σε αυτές τις υπηρεσίες, οπότε δεν είχε και πολλές επιλογές.
Για την λιτότητα στην Ελλάδα και σ΄ όλη την Ευρώπη:
Η TTIP είναι ένα κομμάτι που αφορά τις σχέσεις μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης ενός πολύ μεγαλύτερου σχεδίου που ονομάζουμε τα τρία «Ταυ», TTP , TTIP και TISA. Το σχέδιο αυτό θέλει την δημιουργία μιας μεγάλης περίφραξης, ενός νέου οικονομικού και νομικού καθεστώτος που θα εμπλέκει 52 έθνη, 1.6 δισεκατομμύρια κόσμο και, κυρίως, τα 2/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ. Κατασκευάζεται πολιτικά για αποτρέψει την Κίνα να παίξει το χαρτί της.
Όποτε εμφανίζεται κάτι ριζοσπαστικό και μεγάλο σημαίνει ότι υπάρχει κάποια μεγάλη δύναμη που το υποστηρίζει και σε αυτή την περίπτωση έχει την στήριξη των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιριών που πάντα προσπαθούν να πετύχουν συμφωνίες σαν και αυτή αλλά επίσης έχει και την στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και των μυστικών της υπηρεσιών που βλέπουν την ευκαιρία για στρατηγικό αποκλεισμό της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας. Γιατί φοβούνται ότι η Κίνα μπορεί να επεκταθεί στην Ευρώπη και να ενταχθεί στο σύστημα, όπως το ίδιο μπορεί να συμβεί και στις νότιες χώρες της Ασίας.
Η συμφωνίες αυτές είναι οι πιο μεγάλες και ριζοσπαστικές που οδηγούν σε ένα διεθνές καθεστώς από την κατασκευή της Ευρώπης και έχουν στόχο την εγκαθίδρυση μια για πάντα τον διεθνή νεοφιλελευθερισμό σε αυτές τις χώρες δεσμεύοντάς τες με μια διεθνή συνθήκη από την οποία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποσυρθείς. Πολύ δυσκολότερο και από την Ελλάδα να αφήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί καλύπτει σχεδόν σε κάθε πτυχή της οικονομίας, όπως είναι οι μεταφορές, τα καύσιμα και οι υπηρεσίες που καλύπτουν περίπου το 75% της ευρωπαϊκής οικονομίας (όπως για παράδειγμα τις υπηρεσίες διαδικτύου, επεξεργασίας τροφίμων, τις συμβουλευτικές και τις λογιστικές υπηρεσίες). Βασικά καλύπτει σχεδόν οτιδήποτε δεν μπορείς να ρήξεις στο πόδι σου.
Βασικά μας επιστρέφει πίσω στα χρόνια ακριβώς μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήλεγχαν το συντριπτικό ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ και ξεκίνησαν να δημιουργούν διεθνείς θεσμούς για να κρατήσει τον έλεγχο. Έτσι δημιουργήθηκε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Αλλά σταδιακά ο ΠΟΕ έγινε αυτόνομος θεσμός όταν επεκτάθηκε και συμπεριέλαβε την Ινδία, την Βραζιλία, την Ρωσία και την Κίνα οπότε τελικά εκδημοκρατίστηκε κατά μια έννοια. Οι εσωτερικές διαπραγματεύσεις οδήγησαν τελικά στην συνάντηση στη Ντόχα το 2000 όπου επιχειρήθηκε να θεσπιστούν ουδέτεροι κανόνες που δεν άρεσαν στις ΗΠΑ οπότε τελικά σαμπόταραν αποτελεσματικά τη διαδικασία και ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις εκτός του ΠΟΕ με τους συμμάχους της. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά η διατλαντική εμπορική συμφωνία που αρχικά σχεδιάστηκε για να δημιουργηθεί ένα νέο νομικό πλαίσιο εκτός του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου που θα ελέγχει τα 2/3 του ΑΕΠ, θα δώσει στις πολυεθνικές ότι θέλουν και θα απομονώσει την Κίνα.
Κατά την άποψή μου το σημαντικότερο ζήτημα είναι ότι κλειδώνει για πάντα το αμερικανικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο που συνδέεται με τις πολυεθνικές, τουλάχιστον για τις ερχόμενες δεκαετίες. Κάτι που σημαίνει ότι αν η Ελλάδα εκλέξει μια νέα κυβέρνηση ή ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να πάρει άλλο δρόμο, απλά δεν μπορεί. Θα είναι ήδη πολύ αργά. Στη συμφωνία υπάρχουν όροι όπως για παράδειγμα αν η κυβέρνηση θελήσει να αλλάξει την νομοθεσία μπορεί να δεχτεί πρόστιμο. Μπορεί να δεχτεί ακόμα και πρόστιμο σε περίπτωση που δεν διευκολύνει τις πολυεθνικές αλλά με το να υπάρχει τόσο φιλελεύθερος ρυθμιστικός κώδικας για περίπου το 95% της βιομηχανίας στο διεθνές εμπόριο σημαίνει ότι θα ελεγχθεί σχεδόν απόλυτα η οικονομική δράση.
Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις αυτές τις διεθνείς συμφωνίες και όσο οι βιομηχανίες θα αλλάζουν και θα υπάρχουν νέες ανακαλύψεις, νέοι τρόπο εργασίας και εμπορίου οι χώρες που θα έχουν υπογράψει αυτές τις συμφωνίες θα μείνουν πίσω ακριβώς εξαιτίας του ίδιου του ρυθμιστικού τους πλαισίου.
