Bλέποντας τις ιστορίες των αναγνωστών, πήρα και εγώ το θάρρος να σας εκμυστηρευτώ τη δική μου ιστορία, που είναι αρκετά πρόσφατη. Μια ζωή ήμουν αφοσιωμένη στα παιδιά μου και στο σύζυγό μου, σχεδόν από μικρό κοριτσάκι, αφού, όταν παντρεύτηκα, ήμουν 18 χρονών.
Δυστυχώς, όμως, έμεινα μόνη, αφού τα παιδιά μεγάλωσαν και ο σύζυγός μου απεβίωσε, πριν περίπου μια δεκαετία. Δεν έχω βέβαια παράπονο, αφού τα εγγονάκια μου είναι η καλύτερη συντροφιά μου. Και τα παιδιά μου έρχονται αρκετά συχνά σπίτι για φαγητό. Ωστόσο, ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να εκμυστηρευτώόλες μου τις σκέψεις είναι η φίλη μου η Καλλιόπη. Η Καλλιόπη είναι φίλη μου από τα παιδικά μου χρόνια – τι φίλη, αδερφή μου είναι. Αυτή είναι η συντροφιά μου.
Από τον Σεπτέμβριο, οι δυο μας, σαν να είμαστε μικρά κοριτσάκια, είχαμε κανονίσει ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη. Ο ενθουσιασμός μου ήταν πολύ μεγάλος, αφού για πρώτη φορά θα έβγαινα εκτός Ελλάδας και, να σας πω την αλήθεια, χρειαζόμουν πολύ ένα ταξίδι για να ξεφύγω από την καθημερινή ρουτίνα. Είμαι όλη την ημέρα στο σπίτι και φροντίζω τα παιδιά. Χρειαζόμουν μια ανανέωση.
Με τα πολλά, μόλις έφτασε η παραμονή Χριστουγέννων, εμείς ήδη πατούσαμε το πόδι μας στην Κωνσταντινούπολη. Όλα ήταν τόσο εντυπωσιακά, οι άνθρωποι φιλόξενοι, ένας πολιτισμός τόσο μακριά αλλά ταυτόχρονα τόσο κοντά σε εμάς. Πρώτα πήγαμε για έναν καφέ μαζί με το γκρουπ μας και μετά είχαμε όλοι ραντεβού με τον ξεναγό μας, έξω από το Τοπ Καπί. Μόλις τον είδα, πριν καλά καλά συνειδητοποιήσω ότι αυτός ο άνθρωπος θα μας «ταξιδέψει» στην Τουρκία, τα έχασα. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, η καρδιά μου σκίρτησε ξανά, όπως όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι. Ένας γοητευτικός άντρας, γύρω στα 50, μελαχρινός, με επιβλητική παρουσία και μια ηρεμία που σε συνέπαιρνε.
Όσο μας ξεναγούσε, εγώ απλώς τον κοιτούσα, χωρίς καν να δίνω προσοχή σε όσα έλεγε. «Τι υπέροχα που είναι όλα», είπα μόνη μου εγώ και εκείνος έσπευσε να μου απαντήσει: «Ο πολιτισμός της Τουρκίας είναι μοναδικός στο είδος του, κρατά ήθη, έθιμα και παραδόσεις ανεπηρέαστα από το χρόνο», μου είπε και εγώ έχασα τα λόγια του. Ξαφνικά, «ρουφούσα» την κάθελέξη που έλεγε, τον τρόπο με τον οποίο την έλεγε. Είχε μια πραότητα που σε έκανε να ξεχνάς όσο σε απασχολούν.
Το ίδιο βράδυ, όλοι μαζί βγήκαμε για να δοκιμάσουμε τοπικές λιχουδιές. Εκεί ξεκίνησε ο Ντενίζ, έτσι ήταν το όνομά του, να με προσεγγίζει. «Πως ξέρεις τόσο καλά ελληνικά;», τον ρώτησα και μου εξήγησε ότι η μητέρα του είχε κάποιες ρίζες από Ελλάδα και πως επισκέπτεται την Ελλάδα από μικρό παιδί. «Το τούρκικο και το ελληνικό στοιχείο συμβιώνουν μέσα μου», μου είπε και εγώ ένιωθα και πάλι το στομάχι μου να σφίγγεται. Δύο ακόμα ημέρες μαζί του ήταν αρκετές για να ξεκινήσει το φλερτ μας και να με κάνει να νιώσω και πάλι νέα, και πάλι ζωντανή.
Όταν πλέον έφτασε η στιγμή να αποχαιρετήσουμε την Κωνσταντινούπολη και να επιστρέψουμε στην Αθήνα, είχα απογοητευτεί. «Αυτό ήταν; Μια απλή γνωριμία σε ένα ταξίδι;», σκέφτηκα. Κι όμως, έκανα λάθος. «Θα έρθω το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου, μην κανονίσεις τίποτα, είναι η σειρά σου να με ξεναγήσεις στον τόπο σου», μου είπε και τότε ενθουσιάστηκα. Τώρα είμαι και πάλι σπίτι μου, με τον Ντενίζ μιλάμε καθημερινά και ήδη έχει προγραμματίσει στις 15 Ιανουαρίου να είναι εδώ. Το μόνο που φοβάμαι είναι πώς, αν πράγματι γίνει κάτι μεταξύ μας, θα τολμήσω να πω στα παιδιά μου ότι ο Ντενίζ είναι μουσουλμάνος…Ελπίζω να δείξουν κατανόηση, άλλωστε η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάνουμε πίσω, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι…
Πηγή: athensmagazine
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
