Αυτό το χρονικό διάστημα εξελίσσεται μία σκληρή ιστορία. Ένα νεαρό παιδί αγνοείται (μέχρι τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχει βρεθεί). Έφυγε διότι δεν άντεξε την ψυχολογική βία που υπέστη επανειλημμένα από τους συνομήλικούς του. Υπέστη αυτό που επικρατεί να αποκαλείται bullying. Το ψευτονταηλίκι. Τζάμπα μάγκες τους λέγαμε στην γειτονιά που μεγάλωσα. Θρασύδειλοι που τα βάζουνε με όποιον οσμίζονται ότι δεν συμφωνεί μαζί τους.
Είναι αυτονόητο ότι θεωρώ πως αυτό που έγινε είναι ανήθικο διότι παραβιάζει το θεμελιώδες δικαίωμα ενός ανθρώπου να υπάρχει και να αναπτύσσεται ελεύθερα. Η ευθύνη σαφώς βαρύνει τους ψευτονταήδες που δεν άφηναν το παιδί σε χλωρό κλαρί. Εκείνο που αναρωτιέμαι όμως είναι το εξής: βγαίνουν μαρτυρίες στο φως. Οι μάρτυρες αναφέρουν ότι είδαν το παιδί να υφίσταται βία και τραμπουκισμούς. Μάρτυρες από την σχολή, μάρτυρες από την καφετέρια που το παιδί πήγε να πιει τον καφέ του, μαρτυρίες ότι οι πρυτάνεις δεν προστάτευσαν το παιδί αν και το γεγονός είχε υποπέσει στην αντίληψή τους. Κανένας βέβαια από αυτούς δεν ήθελε το κακό του παιδιού. Και προφανώς κανένας από τον περίγυρο δεν αντιλήφθηκε την σοβαρότητα της κατάστασης και δεν έδρασε για να προστατεύσει τον άνθρωπο και την ζωή.
Πότε γεννιέται ένας θύτης και πότε γεννιέται ένα θύμα; Πώς γεννιέται ένας τραμπούκος; Πότε γεννιέται ένας φασίστας;
Ένας θύτης γεννιέται κάθε φορά που εμείς τον ανεχόμαστε, κάθε φορά που εμείς γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη, κάθε φορά που σιωπούμε μπροστά στην βία, κάθε φορά που δεν αντιδρούμε, που δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους ή δεν ανακατευόμαστε. Που ταΐζουμε την αδιαφορία και τον καλά κρυμμένο φόβο μας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συνενοχή μας και ο φόβος μας. Τόσο απλά. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε στα πολιτικά κόμματα.
Φόβος να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, φόβος να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της όποιας δράσης, φόβος να εκτεθούμε στην κριτική, φόβος μην τραυματιστούμε, φόβος μήπως χάσουμε κάτι, φόβος μην πεθάνουμε, φόβος με χίλιες μορφές.
Ο φασισμός είναι μια σκεπτομορφή, είναι μία έκφραση συμπυκνωμένου και συλλογικού φόβου στην ζωή. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος υποδουλώνεται στον φόβο, εκεί γεννιέται ένας τρομοκράτης. Κάθε φορά που δεν θωρακίζουμε τα παιδιά μας απέναντι στον φόβο τα κάνουμε ανελεύθερους ανθρώπους, εν δυνάμει θύματα. Κάθε φορά που εμείς εμπράκτως δεν τους δείχνουμε πώς να διαχειρίζονται και να ξεπερνούν τον φόβο αφαιρούμε και ένα κομμάτι από την δύναμή τους. Τα κάνουμε ευάλωτα, ανίσχυρα. Εμείς οι ίδιοι τα διδάσκουμε πώς να γίνονται καλά θύματα (ή αποτελεσματικοί θύτες, το ίδιο είναι). Αντί να αστράφτουν και να βροντάνε τους δείχνουμε πώς να μαζεύονται και να συρρικνώνονται, πώς να μην υπάρχουν, πώς να εξαφανίζονται. Εμείς.
Οι δαίμονες δυστυχώς βρίσκονται μέσα μας.
Δανείζομαι και παραφράζω την ρήση* του Λουδοβίκου του ΙΔ΄ της Γαλλίας: «Ο Φασισμός, είμαι Εγώ!».
Δυστυχώς.
Νατάσσα Καπαγερίδου
*Σημείωση: Ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’, ο «βασιλιάς ήλιος», όταν ουσιαστικά ανέλαβε την διακυβέρνηση του κράτους μετά τον θάνατο του Μαζαρίνου το 1661 και αποφάσισε να είναι ο απόλυτος ηγεμών της Γαλλίας, πιστεύοντας ότι είναι ο εκπρόσωπος του Θεού πάνω στην Γη, αναφέρεται ότι είχε πει: «Το Κράτος, είμαι Εγώ».
photo agenda-news
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
