Μόλις διαβάσαμε τις πρώτες γραμμές της παρακάτω ανάρτησης από το Facebook, το αίμα μας άρχισε να βράζει. Συνεχίσαμε όμως να διαβάζουμε και τελικά άξιζε τον κόπο!
Προς τη χοντρή που πήγε για τρέξιμο:
Εσύ, που τα πόδια σου με το ζόρι σηκώνονται μερικά χιλιοστά από το έδαφος. Εσύ, που βρίσκεσαι στην εξωτερική λωρίδα σέρνοντας τα πόδια σου στην αντίθετη κατεύθυνση. Εσύ, που σταματάς για νερό μετά από κάθε γύρο και που θα σταματούσες δύο φορές αν υπήρχαν βρύσες και στις δύο πλευρές. Εσύ, που χαμηλώνεις το βλέμμα σου κάθε φορά που κάποιος περνάει από δίπλα σου. Εσύ, που ιδρώτας καλύπτει όλο το σώμα σου πριν καν ξεκινήσεις.
Πρέπει να μάθεις κάτι: ΤΑ ΣΠΑΣ!
Σε κάθε μικρό βήμα που κάνεις κουβαλάς δύο ανθρώπους του βάρους μου. Σε κάθε γύρο που ολοκληρώνεις «ξεχρεώνεις» ένα μεταμεσονύκτιο σνακ, ένα επιδόρπιο, μια μπύρα. Έχει 30 βαθμούς έξω, αυτό όμως δε σε σταμάτησε. Δεν είναι η πρώτη σου μέρα εκεί έξω και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία. Ξεκίνησες ένα ταξίδι που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή και το πήρες απόφαση πολύ πριν το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν που όλοι θυμούνται να χάσουν κιλά.
Τρέχεις χωρίς μουσική, είμαι σίγουρος όμως ότι στα μυαλό σου αντηχούν μάντρα που σε βοηθούν να μετακινήσεις τον όγκο σου για έναν ακόμη γύρο. Εμπρός ποδαράκια μου. Αν δε χαμήλωνες το βλέμμα σου όταν περνάμε από δίπλα σου, θα έβλεπες ότι το βλέμμα μου δεν έχει τίποτα το συγκαταβατικό.
Μόνο σεβασμό θα δεις, γιατί το αξίζεις!
