Όλος σχεδόν ο καλλιτεχνικός χώρος έχει πάρει θέση ενόψει δημοψηφίσματος. Έτσι και τώρα ήταν η σειρά της Δέσποινας Βανδή να τοποθετηθεί μέσω Facebook.
Διαβάστε τί έγραψε:
Στα αλήθεια δε ξέρω πώς να ξεκινήσω…
Βλέπω, ακούω, διαβάζω…η θλίψη μου μεγαλώνει.
Δε ξέρω τι με τρομάζει περισσότερο, το ότι είμαστε ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία ή το ότι βρίζει ο ένας τον άλλον πια με μίσος και κακία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι Έλληνες συνήθως σε κρίσιμες στιγμές διχάζονταν. Δε διαφωνούσαν απλώς, γίνονταν εχθροί. Μόνο που αυτό μέχρι σήμερα αφορούσε το παρελθόν και το συναντούσαμε στις σελίδες των βιβλίων μας στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Μα τώρα ξαφνικά το ζούμε, είναι αληθινό και γίνεται μπροστά μας…Μισαλλοδοξία. Μιλάμε για τη Δημοκρατία που γεννήθηκε εδώ. Πώς φτάσαμε να θέλουμε να την πεθάνουμε στην ίδια γη; Τόσα έθνη προχώρησαν με το δικό μας φως και εμείς τώρα μες την αναταραχή μας είμαστε στο απόλυτο σκοτάδι.
Την Παρασκευή το βράδυ, όταν έμαθα για το δημοψήφισμα ένιωσα σαστισμένη.
Όσο το σκεφτόμουν εκνευριζόμουν ακόμη περισσότερο. Δεν είμαι οικονομολόγος ούτε έχω γνώσεις νομικής, παρόλο που πέρασα ένα χρόνο απο τα έδρανα κι αυτής της σχολής. Θεωρώ ότι έχω αντίληψη πάνω σε κάποια θέματα που γνωρίζω και μπορώ να εκφέρω γνώμη.
Όμως πώς μπορώ εγώ να μεταφράσω όλους αυτούς τους κανόνες οικονομικής συναλλαγής που αφορούν το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μου; Δεν έχω αυτή τη γνώση. Είναι σα να μου δίνουν ένα κείμενο και να μου λένε να κάνω εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς όπου διακυβεύεται η ζωή ενός ανθρώπου.´Εχουμε τρελαθεί τελείως;;;; Δεν είμαι γιατρός. Να τρέξω να βοηθήσω με οποιονδήποτε άλλο τροπο ρε παιδιά, αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι για το οποίο άλλος ορίζεται σε αυτή τη θέση!
Μου λέτε να απαντήσω με ένα ναι η με ένα όχι! Τι με ρωτάτε; Αν μου αρέσει η βανίλια ή η σοκολάτα; Μου κάνετε μια ερώτηση που αφορά ένα σύνολο ανθρώπων με συγκεκριμένες ικανότητες και ειδικότητες (οικονομολόγους, νομικούς, κοινωνιολόγους) και καθορίζει το μέλλον του τόπου μας; ΑΔΥΝΑΤΩ! Δεν το καταλαβαίνετε όλο αυτό το παράλογο; Αν εγώ σας λέω ότι δε μπορώ, πώς μπορεί η μάνα μου, η θεία μου και η γιαγιά που ζει απέναντι μου;
Εδώ ένα συμβόλαιο για τη δουλειά μου πρέπει να υπογράψω και το δίνω εννοείται σε δικηγόρο να το διαβάσει και εσείς μου λέτε ότι θα πρέπει να αποφασίσω για το οικονομικό μέλλον της πατρίδας μου;;;
Είμαι θυμωμένη.
Μας βάλατε όλους σε ένα παιγνίδι που δε μας αξίζει.
Είναι σκληρό αυτό που κάνετε και άδικο.
Όλοι κάναμε λάθη. Εμπιστευόμασταν χρόνια τώρα λάθος πολιτικά πρόσωπα που δεν είχαν επι της ουσίας κανένα όραμα γι’ αυτόν τον τόπο. Ζούμε στο ωραιότερο γεωγραφικό κομμάτι της Ευρώπης και θά πρεπε να είμαστε το στολίδι της, όχι να παραμείνουμε στο Μουζακα Τζατζικι και να αισθανόμαστε περηφάνια μόνο για το ανυπέρβλητο εκτόπισμα του Παρθενώνα για την Αρχαία Ελλάδα και ό,τι γέννησε αυτή.
Και η Ευρώπη έκανε λάθη. Μας στρίμωξε τα τελευταία χρόνια τόσο πολύ που ξέχασε τον ανθρωπιστικό της χαρακτήρα και ότι είχε να κάνει με ανθρώπινες ψυχές, που χάνανε τις δουλειές τους και τους συντηρούσε στην καλύτερη των περιστάσεων η σύνταξη των γονιών τους.
Γιατί; Γιατί μέσα σε όλη αυτή τη δίνη της κρίσης που ζούμε χρόνια τώρα -και μη με διαχωρίζετε, είμαι μέρος του συνόλου, δε ζω σε παράλληλο σύμπαν – δεν είδα κανένα σχέδιο ανάπτυξης πουθενά και δεν άκουσα να γίνεται κάτι ουσιαστικό στον ιδιωτικό τομέα.
Το μόνο που κάνουμε είναι να «κράζουμε» τους Ευρωπαίους για τα λεφτά που μας δάνεισαν και φυσικά και θέλουν να τα πάρουν πίσω. Γιατί δεν «κράζουμε» το γεγονός ότι οι νόμοι, η γραφειοκρατία, η φορολογία είναι τέτοια στη χώρα μας που δε γίνονται επενδύσεις να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας; Τι δε λειτουργεί καλά και δεν πάμε μπροστά; Μήπως πρέπει να αλλάξουμε πολλά και στη νοοτροπία μας; Γιατί όλες οι άλλες χώρες αναπτύχθηκαν και εμείς σήμερα χρεοκοπούμε; Πώς γίνεται μια Γερμανία ισοπεδωμένη το ’45 να αναγεννάται απο τις στάχτες της και μέσα σε 20 χρόνια απο την καταστροφή της να δίνει θέσεις εργασίας σε ανθρώπους απο άλλα κράτη; Τι κάνανε αυτοί σωστά και εμείς όχι; Αναρωτιέμαι φωναχτά και δημόσια.
Αποφασίζω να εκθέσω τις σκέψεις μου που με προβληματίζουν και ενδεχομένως κάποιοι να προβληματιστούν και κάποιοι να διαφωνήσουν με τον άκομψο και αγενή τρόπο των ημερών.
Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης μας ανήκει. Ας πάψουμε να γκρινιάζουμε και να εξαπολύουμε επιθέσεις ο ένας στον άλλον.
Είναι ώρα για περισυλλογή. Και επειδή εγω, όπως ανέφερα στην αρχή, δεν έχω τη γνώση, απλώς αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα,θέλω να σας πω ότι χθες διάβασα ένα κείμενο που το υπογράφουν 246 καθηγητές οικονομικών σχολών της χώρας μας.
Λένε λοιπόν πως οι συνέπειες μιας χρεοκοπίας θα είναι πιο επώδυνες απο τις συνέπειες των σκληρών μέτρων του συμβιβασμού.
Συγκεκριμένα, μιλάνε για κλείσιμο των τραπεζών, κούρεμα των καταθέσεων, έλλειψη προϊόντων απο τη αγορά, πτωχεύσεις εταιριών και εκτόξευση της ανεργίας.
Θα χαμηλώσουν πολύ οι μισθοί και οι συντάξεις (δηλαδή πόσο πιο κάτω θα πάνε)
Θα έχουμε προβλήματα στη δημόσια υγεία και στην άμυνα, κοινωνικές αναταραχές και βαθιά ύφεση.
Όλα αυτά βραχυπρόθεσμα.
Μεσοπρόθεσμα:
Διεθνής απομόνωση της χώρας, αποκλεισμός απο τις διεθνείς αγορές, διακοπή κοινοτικών κονδυλίων, μείωση του βιοτικού επιπέδου και επίσης, πως οι επιπτώσεις για την εθνική μας ασφάλεια θα είναι ανυπολόγιστες και καταστροφικές…
Δεν είναι ότι άλλαξε κάτι στην αρχική μου σκέψη αυτό το κείμενο. Απλώς ονομάτισε ξεκάθαρα όλες μου τις φοβίες και όλα αυτά που ήταν σκόρπια στο κεφάλι μου τα έβαλε σε μία τάξη. Βεβαιώθηκα λοιπόν πως στο ενδεχόμενο μιας χρεοκοπίας αυτοί που έχουν πολλά χρήματα θα αποκτήσουν ακόμη περισσότερα και αυτοί που δεν έχουν δε μπορώ να διανοηθώ που θα φτάσουν. Επίσης θα βρεθούμε εκτεθειμένοι απέναντι σε όλους αυτούς που χρόνια τώρα εποφθαλμιούν τα χωρικά μας ύδατα!
Δε χρειάζεται να μείνουμε με «μια ελιά, ενα αμπέλι και ενα καράβι» για να ξαναφτιάξουμε αυτόν τον τόπο απο την αρχή.
Για να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
