Μία νεαρή γυναίκα που δεν ένιωθε έτοιμη να γίνει μητέρα, μόλις είχε γεννήσει ένα υγιέστατο μωράκι. «Να είστε στο Boise τη Δευτέρα το πρωί για να παραλάβετε την κόρη σας» μου είχε πει.
Ο σύζυγός μου -Curtis – και εγώ, ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Κατά το ταξίδι της επιστροφής μας από το Boise, οδηγούσαμε εναλλάξ για να κρατάμε αγκαλιά την υπέροχη κορούλα μας. Λίγο πριν φτάσουμε, σταματήσαμε έξω από την πόλη, την ντύσαμε με ένα υπέροχο ροζ φορεματάκι και την πήγαμε να γνωρίσει τους παππούδες της.
Courtesy of Barbara Dehl
Η Cassie μας έφερε τύχη! Προς μεγάλη μου έκπληξη έμεινα έγκυος και έτσι η κόρη μας Lindsey ήρθε στον κόσμο 18 μήνες μετά την υιοθεσία της Cassie. Στη συνέχεια ακολούθησαν άλλα δύο κοpιτσάκια, η Michaela και η Jordan. Όσο για την Cassie, ήταν ένα φωτεινό, πανέμορφο και στοργικό παιδί. Κέρδισε ένα βραβείο φυσικής στην έκτη δημοτικού, αγαπούσε τη μουσική, το βιολί και το πιάνο. Τα Χριστούγεννα που ήταν δευτέρα δημοτικού άρχισε να κλαίει όταν άκουσε ότι κάποια παιδιά δεν παίρνουν δώρα και έτσι αποφάσισε αυτή και οι αδερφές της να δώσουν μερικά από τα δικά τους σε φιλανθρωπίες. Είναι μία παράδοση που ακόμη κρατάμε κάθε χρόνο.
Δυστυχώς ο γάμος μου με τον Curtis τελείωσε όταν η Cassie ήταν 13 χρονών, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να βάλουμε την ευτυχία και ευημερία των παιδιών μας πάνω απ” οτιδήποτε άλλο.
Όταν έγινε 14 χρονών, η Cassie ζήτησε να μείνει στο Soda Springs με τον πατέρα της και να πάει σχολείο εκεί. Δεν ήταν κάτι που με ενθουσίασε, αλλά ήξερα ότι ο Curtis ήταν καλός και υπεύθυνος πατέρας, οπότε τελικά συμφώνησα. Αυτή η απόφαση θα με στοιχειώνει για πάντα… Αν είχα επιμείνει να επιστρέψουμε στη Nampa όπου πλέον μέναμε, ίσως και να ήταν ζωντανή σήμερα. Εκείνο το καλοκαίρι είχε γνωρίσει τον Justin Neuendorf – τον πραγματικό λόγο (όπως έμαθα αργότερα) που ήθελε να μείνει στο Soda Springs.
Το πρώτο τους μεγάλο ραντεβού ήταν στον χορό καλωσορίσματος του σχολείου και παρότι ο Justin ήταν 17 χρονών (3μιση χρόνια μεγαλύτερός της), δεν ανησύχησα. Ερχόταν τακτικά στην εκκλησία μας και σύμφωνα με τον Curtis, οι δυο τους πρωτομίλησαν στην χριστιανική κοινότητα. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, αλλά λίγους μήνες αργότερα η Cassie άρχισε να αλλάζει.
Οι βαθμοί της πήραν πτωτική πορεία – έπιασαν πάτο για την ακρίβεια – και έμοιαζε λες και συρρικνώνεται. Μέσα σε 6 μήνες η κόρη μου έχασε 15 κιλά οπότε την ανάγκασα να κάνει εξετάσεις γιατί φοβήθηκα πως ίσως έπαιρνε ναρκωτικά. Τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε για καρκίνο και άλλες ασθένειες, αλλά και πάλι τίποτα. Όποτε εγώ ή ο Curtis ρωτούσαμε τι συμβαίνει, πέρναμε πάντα την ίδια απάντηση: «Γιατί δεν με αφήνετε απλά ήσυχη; Δε συμβαίνει τίποτα«.
Η Cassie και ο Justin έβγαιναν ήδη για περίπου έναν χρόνο όταν παρατηρήσαμε τις μελανιές στο πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια της. Πάντα ήταν δραστήρια και της άρεσε το βόλεϋ και το μπάσκετ, οπότε της ήταν εύκολο να εξηγήσει τις μελανιές. Ποτέ δεν υποπτευθήκαμε την κακοποίηση μέχρι την άνοιξη του 1998 όταν μία από τις φίλες της είπε στον Curtis ότι ο Justin την χτυπούσε άσχημα. Φυσικά το αρνήθηκε αλλά ο πατέρας της βρήκε ένα γράμμα που τα αποκάλυπτε όλα «Συγνώμη που παρολίγο να σε σκοτώσω» είχε γράψει ο Justin. «Έπαιρνα crank όλη την προηγούμενη εβδομάδα και έπινα… και θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα από τον καθένα να μην προσπαθήσεις να με εμποδίσεις από το να κάνω αυτό που θέλω όταν είμαι έτσι. Προσπάθησα να σε πνίξω γιατί ούρλιαζες και δε μπορούσα να σου μιλήσω, αλλά δε σταματούσες και τρελάθηκα«.
Η αντίδρασή της; Η Cassie αρνήθηκε την κακοποίηση καθώς και οποιαδήποτε συζήτηση για το γράμμα. Όλα έμοιαζαν σαν ψεύτικα: το δυνατό, έξυπνο και συμπονετικό κοpιτσάκι μου επέτρεπε σε κάποιον να την χτυπάει και μετά τον κάλυπτε κιόλας; Ο πατέρας της τής απαγόρευσε να ξαναδεί τον Justin, αλλά εκείνη άρχισε να το σκάει μαζί του μετά το σχολείο ή μετά την part-time δουλειά της ως σερβιτόρα. Προσπάθησα να την πλησιάσω τόσες πολλές φορές… Μιλούσαμε στο τηλέφωνο σχεδόν κάθε μέρα και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα ταξίδευα κάθε Σ/Κ στο Soda Springs και αν μπορούσα και μεσοβδόμαδα.
Justin Neuendorf
Κατά τη διάρκεια μιας κουβέντας μας, κατάφερα επιτέλους να κάνω την Cassie να παραδεχτεί ότι ο Justin την χτύπησε. Καθώς την αγκάλιαζα ξέσπασε σε κλάματα και μου είπε κάτι που άκουσα τουλάχιστον ακόμη 20 φορές από τότε: «Μαμά, αν ήμουν καλύτερη δε θα χρειαζόταν να με χτυπήσει«. Μέσα από τα δικά μου αναφιλητά μπόρεσα μόνο να της πω «Αγάπη μου δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ που να μπορείς να κάνεις για να του δώσεις το δικαίωμα να σε χτυπήσει. Σε παρακαλώ πίστεψέ το«. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δεν με άκουγε…
Επειδή η ίδια δεν μας μιλούσε, στραφήκαμε στους φίλους και τις αδερφές της για πληροφορίες. Ο Justin ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα: ποιους θα δούνε, που θα πάνε, τι θα κάνουν. Την γελοιοποιούσε συνεχώς λέγοντάς της πως είναι χοντρή και άσχημη, πράγμα που εξηγεί γιατί σταμάτησε να τρώει.
Η κατάσταση χειροτέρεψε… Μια μέρα την έπνιξε τόσο πολύ που βγήκε αίμα από τα αυτιά και τη μύτη της και μάλιστα χρησιμοποιούσε την υιοθεσία της ως «όπλο»: της είπε ότι οι βιολογικοί της γονείς δεν την ήθελαν και ότι εμείς την υιοθετήσαμε μόνο επειδή νομίζαμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε δικά μας παιδιά. Κανείς δεν την ήθελε, εκτός από εκείνον.
Τον αντιμετωπίσαμε αρκετές φορές μαζί με τον Curtis. Όταν τον πρωτοκατηγορήσαμε ότι προσπάθησε να σκοτώσει την Cassie, περίμενα να το αρνηθεί. Αντί αυτού, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Και λοιπόν; Μπορώ να της κάνω ό,τι θέλω και κανείς σε αυτή την πόλη δε θα μου κάνει τίποτα«. Σύντομα θα μάθαινα πόσο δίκιο είχε…
Το Soda Springs είναι μια αρκετά μικρή πόλη με περίπου 3.000 κατοίκους όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Μίλησα στους γονείς του Justin και η απάντησή τους ήταν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Ο τοπικός εισαγγελέας είπε ασχολείται μόνο με υποθέσεις που του φέρνει η αστυνομία και εκείνοι με τη σειρά τους είπαν ότι θα το ερευνήσουν, αλλά ποτέ δεν έκαναν τίποτα παρόλες τις αποδείξεις που τους δώσαμε. Η οικογένειά του ήταν πολύ καλά δικτυωμένη στην πόλη και η Cassie αρνούνταν να συνεργαστεί σε οποιαδήποτε νομική απόπειρα εναντίον του.
Η Cassie άρχισε να εξαφανίζεται για μέρες, μέχρις ότου τον Δεκέμβριο του 1998 αναγκάστηκα να την καταδώσω επειδή το έσκαγε και την κλείδωσαν σε ένα κρατητήριο ανηλίκων για 5 μέρες. Η δικαστής έβλεπε ξεκάθαρα πως η Cassie ήταν εκτός ελέγχου και θύμα κακοποίησης οπότε της επέβαλε 1 χρόνο αυστηρής απαγόρευσης κυκλοφορίας και φυσικά να μην έρθει σε καμία επαφή με τον Justin. Λίγους μήνες αργότερα όμως, εξαφανίστηκαν και πάλι… Στις 5 Απριλίου 1999, προσπάθησα να βγάλω περιοριστικά μέτρα εναντίον του αλλά επειδή δεν ήταν ούτε αρραβωνιασμένοι, ούτε είχαν μείνει ποτέ μαζί, ούτε είχαν παιδιά κι εγώ ήμουν ακόμη υπεύθυνη γι” αυτήν, δεν έγινε τίποτα.
Όλοι οι σύμβουλοι με τους οποίους μίλησα μου είπαν ότι το να τους κρατάω χώρια ήταν η μόνη μου ελπίδα. Όταν εκείνος έπιασε δουλειά στο Τέξας, προσευχόμουν να μην επιστρέψει ποτέ. Η Cassie βρήκε τον παλιό της εαυτό, πήρε κιλά και άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον της. Φανταστείτε λοιπόν την οργή μου όταν ο Justin επέστρεψε και συνέχισαν από εκεί που είχαν μείνει…
Η αστυνομία δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ! Σε μία αντιπαράθεσή μου με τον σερίφη έκλαιγα την ώρα που του έλεγα «Αυτός ο τύπος θα σκοτώσει την κόρη μου και εσείς θα πρέπει να ζήσετε με αυτό γιατί δεν κάνετε τίποτα για να το σταματήσετε!«. Έναν μήνα αργότερα, τελείωνα τα χριστουγεννιάτικα ψώνια μου με την Jordan και στη συνέχεια πήγαμε να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα χόκεϊ που τόσο της αρέσει. Στα μισά του παιχνιδιού είδα ένα μήνυμα στο κινητό μου και αμέσως κάλεσα τον Curtis. Απάντησε στο πρώτο χτύπημα: «Πρέπει να σου πω κάτι πολύ άσχημο«. «Την σκότωσε έτσι δεν είναι;» ούρλιαξα σαν υστερική. «Το ξέρω ότι την σκότωσε!»
Όπως αποδείχθηκε, την προηγούμενη μέρα η Cassie είχε πάει στο σχολείο και στη συνέχεια έκανε κανονικά την απογευματινή βάρδια της στο Trail Cafe. Στη συνέχεια πήγε στο σπίτι μιας φίλης της και της ζήτησε να μείνει εκεί το βράδυ. Τα υπόλοιπα τα συνδύασα από αυτά που μας είπαν οι φίλοι της με αυτά που άκουσα στο δικαστήριο. Γύρω στις 23:30 ο Justin – που σύμφωνα με μαρτυρίες έπινε όλη τη μέρα – πήρε την Cassie από το σπίτι της φίλης της χωρίς καν να την αφήσει να βάλει το μπουφάν της πρώτα. Έβαλε έναν φίλο του (ενήλικα) να του αγοράσει ακόμη μερικές μπύρες και μπήκαν στο φορτηγάκι του…
Ο Justin έσπασε τον καρπό του, ο John έχασε τις αισθήσεις του. Όπως ο ίδιος δήλωσε, όταν συνήλθε άκουσε την Cassie να κλαίει και να παρακαλά τον Justin να καλέσει βοήθεια, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Γύρω στα ξημερώματα, τα δύο αγόρια βγήκαν από το δάσος όπου τους μάζεψε ένας περαστικός και τηλεφώνησαν στους γονείς τους.
Κανείς τους δεν ανέφερε την Cassie στον οδηγό ή σε οποιονδήποτε άλλον. Αργότερα εκείνη την ημέρα, όσο μεταφέρονταν σε άλλο νοσοκομείο, ο John ήταν αρκετά διαυγής ώστε να θυμηθεί ότι υπήρχε και ένα τρίτο πρόσωπο μαζί τους στο φορτηγό. «Πως είναι η Cassie;» ρώτησε τον νοσοκόμο. Μόνο τότε ο Justin ομολόγησε ότι την είχε αφήσει πίσω. Την βρήκαν με το πρόσωπο χωμένο βαθιά στο χιόνι, τα πόδια και τα χέρια της σχεδόν παραμορφωμένα, σαν μία κουρελιασμένη κούκλα που την ξέχασε κάποιο παιδί… Με μόνο ένα μπλουζάκι, παντελόνι και σανδάλια, είχε παγώσει…
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
