Δεν μπορώ να αντιληφθώ το μέγεθος της τραγωδίας. Δεν θέλω να το πιστέψω. Και δεν γράφω ώς δημοσιογράφος αυτή την ώρα… αλλά ως πατέρας ενός μικρού παιδιού που πέρασα από το σημείο του τραγικού τροχαίου λίγες ώρες πρίν με το αυτοκίνητο και την οικογένειά μου. Δεν σας κρύβω πως τόσο στην έξοδο μας απο την Αθήνα αλλα κυρίως στην επιστροφή μας απο το τριήμερο της Σαρακοστής, είχα μόνιμα στο μυαλό μου αυτόν τον πατέρα. Τον Υπάτιο. Έναν άνθρωπο που μπήκε ξαφνικά στις καρδιές μας. Έναν άνθρωπο που σκοπεύω κάποια στιγμή όταν καταλαγιάσει το «θέμα» να πάω και να τον συναντήσω ώς πατέρας και όχι ώς δημοσιογράφος.
Δεν με απασχολεί τι λένε και τι σχολιάζουν όλοι αυτοί που σπεύδουν να τον κρίνουν-ναι να τον κρίνουν-επειδή βγήκε και μίλησε στις κάμερες. Οφείλουμε όλοι να αναγνωρίσουμε το δικαιωμά του να θέλει με αυτον τον τρόπο να εκτονωθεί. Όσο για την φάρα μας; Την δημοσιογραφική; Δυστυχώς αυτη ειναι η δουλειά μας και ο Υπάτιος αυτή την στιγμή είναι η «είδησή» μας. Όπως και οι συγγενείς του Βακάκη και του Γεωργακόπουλου. Όλα τα άλλα που ακούω και διαβάζω είναι τουλάχιστον εκ του πονηρού… σε μια τόσο άσχημη στιγμη… κανεις δεν σκέφτεται τα λεφτά ρε… Ρωτάτε πώς είναι αυτός ο άνθρωπος; Μπείτε για λίγο στη θέση του;
Αλλά δυστυχώς τέτοιος λαός είμαστε.
Η φωτογραφία απο το 2014 στην οποία ο Υπάτιος καλωσορίζει τον γιό του Παύλο στην ζωή με συγκλόνισε. Μια στιγμή ευλογίας, όπως λέει ο ίδιος και χαράς. Η στιγμή που ο πατέρας κρατάει στην αγκαλιά το παιδί του. Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ στιγμή για κάθε πατέρα. Και τρία χρόνια μετά αυτός ο πατέρας αποχαιρετά ένα μωρό και την γυναίκα του, με τους οποίους πρόλαβε να ονειρευτεί αλλά όχι να ζήσει.
Ο πόνος του ανθρώπου αυτού δεν έχει όρια. Δεν εχει στάθμη. Δεν έχει τελειωμό. Και όσοι υποστηρίζουν πώς ο χρόνος γιατρεύει… πλανώνται πλάνην οικτράν.
Για τον άνθρωπο αυτό η ζωή σταμάτησε προχθές…Δυστυχώς ο Υπάτιος απλά αναπνέει. Δεν ζει. Το παιδί του και η γυναίκα του δεν είναι πλέον μαζί του. Δεν θα μπορεί να τους πάρει αγκαλιά. Να τους χαρεί. Να τους μυρίσει. Να τους προστατεύσει.
Η τραγωδία αυτή ας γίνει η αιτία να βάλουμε όλοι μυαλό… ας είναι τα τελευταία θύματα…αυτά ενός πολέμου που μαίνεται δίπλα μας εδώ και χρόνια.
Δεν έχω κάτι άλλο να πώ. μόνο κουράγιο και δύναμη…όση του έχει απομείνει…
