«Είχα τα γενέθλιά μου πριν μία εβδομάδα. Τα περίμενα με αρκετή ανυπομονησία και ήμουν ενθουσιασμένη, αντί να το χαρώ όμως κατέρρευσα συναισθηματικά…
Δεν ήταν επειδή δεν εισέπραξα αρκετή αγάπη από τους φίλους και τηνοικογένειά μου ή επειδή κάποιοι δεν ήταν εκεί για να γιορτάσουν μαζί μου.
Έφταιγα εγώ 100%: πίεσα πολύ την κατάσταση. Στο να «φτιάξω» αναμνήσεις. Στο να σιγουρευτώ ότι αυτά θα ήταν τα καλύτερα γενέθλια που είχα ποτέ, γιατί ίσως ήταν τα τελευταία μου…
Θυμάμαι τα περσινά μου γενέθλια που επίσης πιστεύαμε πως θα ήταν τα τελευταία μου, επειδή οι γιατροί μας είχαν πει ότι είχα το πολύ ακόμη 3 μήνες ζωής. Ξεσαλώσαμε! Η αδερφή μου που μένει στο Mackay φρόντισε να είναι εκεί. Ο Serge και εγώ δειπνήσαμε στο «ARIA» και το Σ/Κ πήγαμε εκδρομή με τις κολλητές μου.
Κι όμως έζησα για να «δω» και τα επόμενα γενέθλιά μου. Πως υποτίθεται ότι ξεπερνάς σε ξεφάντωμα τα προηγούμενα, που υποτίθεται ότι ήταν τα τελευταία;
Την εβδομάδα πριν τα γενέθλιά μου η αδερφή μου ήταν στο Brisbane με τομωρό της οπότε το γιορτάσαμε εκεί με μια θεότρελη τούρτα για βραδινό. Την ημέρα των γενεθλίων μου την πέρασα με τον Serge και το βράδυ πήγαμε για ποτά στην Dreamworld με οικογένεια και φίλους.
Ακούγεται αρκετά καλό, αλλά στην ουσία πέρασα σχεδόν όλη την ημέρα στο σπίτι κλαίγοντας με λυγμούς. Νομίζω πως δεν είχα κλάψει τόσο ούτε όταν μου είπαν πως έχω καρκίνο στο τελικό στάδιο.
Ένιωθα ηλίθια και εγωίστρια που έκλαιγα χωρίς λόγο.
Θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να γιορτάσω άλλο ένα χρόνο ζωής.
Θα έπρεπε να είμαι σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους που δε τους απασχολεί τι θα κάνουν για τα γενέθλιά τους.
Όταν όμως ξέρεις ότι ο χρόνος σου είναι περιορισμένος, λογικό είναι να επενδύεις στο να «δημιουργείς» στιγμές. Μάλλον γι” αυτό σιχαίνομαι ατάκες όπως «ζήσε τη στιγμή» ή «ζήσε κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία σου«. Για κάποιους αυτές οι συμβουλές μπορεί να είναι μια ανάσα δροσιάς, αλλά για μένα είναι απλά πίεση. Είναι πιεστικό να ΠΡΕΠΕΙ να είμαι ευτυχισμένη και να απολαμβάνω κάθε στιγμή.
Ναι καταλαβαίνω ότι τον οποιονδήποτε μπορεί να τον χτυπήσει ένα αμάξι αύριο και να μην έχει την ευκαιρία να ζήσει άλλα γενέθλια και κατ” επέκταση όλοι πρέπει να «ζούμε τη στιγμή». ΑΛΛΑ. Λυπάμαι, αλλά αυτή η περίπτωση είναι λίγο διαφορετική. Κανείς δεν κυκλοφορεί στο δρόμο λέγοντας «ας φάω μια πεντανόστιμη τούρτα επειδή μετά μπορεί να με χτυπήσει ένα αμάξι«. Εμένα από την άλλη μου είπαν ότι ο καρκίνος θα με σκοτώσει. Ξέρω τις πιθανότητες, οπότε ξέρω περίπου πότε θα έρθει η ώρα μου. Και είναι κάτι που σκέφτομαι ΚΑΘΕ μέρα.
Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος τρόπος να αποβάλλω αυτή την πίεση που νιώθω. Μάλλον είναι κομμάτι της ζωής μου πλέον και δε σκοπεύω να σταματήσω να προσπαθώ να δημιουργώ όμορφες αναμνήσεις.
Αυτό που μπορώ να ελέξγω είναι το πως ανταποκρίνομαι σε αυτά τα συναισθήματα. Δεν υπάρχει λόγος να αισθάνομαι ένοχη για τίποτα…»
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
