Παραδοσιακά κάθε χρόνο 30 προς 31 Ιανουαρίου αποτίω το δικό μου φόρο τιμής στη νύχτα των Ιμίων.
Έχοντας καταθέσει την προσωπική μου μαρτυρία για το βράδυ εκείνο που Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν πιο κοντά από κάθε άλλη φορά σε πόλεμο, πιστεύω ότι το σημαντικότερο πλέον είναι να μη σβήσουμε από τη μνήμη μας ούτε το πώς φτάσαμε αλλά ούτε και το πώς ξεπεράσαμε εκείνη τη δύσκολη νύχτα. Και επιπλέον να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους μια πολεμική σύρραξη που δεν έγινε ποτέ.
Οι ήρωες Καραθανάσης, Βλαχάκος και Γιαλοψός είναι στη μνήμη κάθε Έλληνα, ειδικά όσων υποφέρουν από τους πολιτικούς που τους εκπροσωπούν. Κι αν έφυγαν νωρίς, ίσως στην καλύτερη ηλικία τους και αν δεν πρόλαβαν να χαρούν στιγμές απόλυτης ευτυχίας όπως είναι να αγκαλιάζεις το παιδί σου ή το εγγόνι σου, σήμερα πολλοί αγνοί Έλληνες που ίσως δεν έχουν να φάνε, που σίγουρα δεν έχουν τρόπο να ζεσταθούνε ή να πληρώσουν τους φόρους τους, τούς ζηλεύουν γιατί για εκείνους η πατρίδα επέλεξε έναν αργό και ατιμωτικό «θάνατο»!
31 Ιανουαρίου λοιπόν σήμερα και το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι ποιος θα φανεί περισσότερο… πατριώτης και ποιος περισσότερο… δημοκράτης.
Στην επικαιρότητα υπάρχουν μακράν δύο πιο σημαντικές υποθέσεις, που συνέπεσαν με την 21η επέτειο των Ιμίων. Η μία είναι η μη έκδοση – προς το παρόν – των οκτώ Τούρκων Αξιωματικών. Η άλλη το σόου των Τούρκων Στρατηγών κοντά στα Ίμια.
Θα ξεκινήσω από το δεύτερο, που θα καταστεί δευτερευούσης σημασίας, αν συμπεριφερθούμε ως Έλληνες στο πρώτο.
Το σόου που επιχείρησαν οι Στρατηγοί της Γείτονος στα Ίμια, ήταν κάτι σαν το ‘Μπράβο’ της Ρούλας Κορομηλά. «Γελοίο» με την έννοια απλά να προκαλεί γέλιο με την προσχηματική σκηνοθεσία του! Μου θύμισε παιδί που φοβάται τα σκυλιά και περνά δίπλα τους κάνοντας δήθεν ότι δεν κατάλαβε την παρουσία τους, ώστε και κείνα να μη μυριστούν το φόβο του. Ο φόβος όμως του παιδιού ‘υπάρχει’ γιατί δεν ξέρει καν πόσο επικίνδυνος είναι ο σκύλος. Αν ο σκύλος αποδειχτεί «κανίς» ή «πρόβατο» τότε το παιδί θα ξεθαρρέψει και θα ξαναρχίσει να κάνει βόλτες χωρίς φόβο όπου θελήσει.
Στην υπόθεση των αξιωματικών λοιπόν, η Ελληνική κυβέρνηση θα αποδειχτεί «πρόβατο» ή θα δείξει ότι είναι πραγματικός φύλακας των συνόρων;
Για να δικαιολογήσω από πού αντλώ την άποψή μου ότι οι Γείτονες δεν είναι οι τσαμπουκάδες παλαιότερων ετών, θα σας καλέσω να αναρωτηθείτε το εξής: Αν από το δικό μας στρατό έφευγαν σε μία νύχτα μερικές δεκάδες αξιωματικοί, πόσο αξιόμαχος θα ήταν ο στρατός μας; Στην Τουρκία μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες μεταξύ των οποίων και ανώτατοιαξιωματικοί. Αν ξαφνικά το μισό στράτευμα έβλεπε με καχυποψία το άλλο μισό πως θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικό;
Οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί παραδέχονται δημοσίως ότι η «μισητή» Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε αντίθεση με την αγαπημένη τους χώρα όπου κυριαρχούν συνθήκες «εξπρές του μεσονυχτίου». Θα μου πείτε είναι προδότες, εγκληματίες – πραξικοπηματίες ίσως… Ε, και αυτό τους κάνει λιγότερο Τούρκους επειδή δεν ανέχονται τον Σουλτάνο Ερντογάν; Πόσοι άλλοι απέναντι έχουν την ίδια άποψη;
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο λοιπόν για την νεοελληνική ιστορία, ακόμη και βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα μνημόνια, έχουμε ηθική υποχρέωση να σταθούμε όρθιοι ως Έλληνες. Και να πάρουμε αποφάσεις ως Έλληνες. Και ίσως μετά βρούμε και το «θάρρος» να σταθούμε όρθιοι και στο «Ευρωπαϊκό εξπρές του μεσονυχτίου». Το χρωστάμε σε αυτούς που έδωσαν το αίμα τους… τότε και τώρα!
Πηγή: efthia.gr
