«Δεν ήθελα να ζήσω»!
«Είναι πάρα πολύ άσχημο πράγμα αυτό. Η μαμά μου περίμενε να τελειώσω τη δουλειά, μου έκλεισε ένα εισιτήριο one way και την ώρα που φτάνω στο Γκέτεμποργκ μου λέει: «Στη μία έχεις ραντεβού». Στην αρχή πήγαινα τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα. Έκανα πάνω από δύο μήνες να σηκώσω το κεφάλι μου από το πάτωμα, δεν μπορούσα να δω κόσμο, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, είχα φτάσει σε πολύ άσχημη κατάσταση».
«Μετά τον χαμό του πατέρα μου με πήρε η μπάλα»…
Η μεγάλη μου σφαλιάρα ήταν ο χαμός του πατέρα μου. Μέρα Χριστουγέννων τον έχασα. Μετά από εκεί με πήρε η μπάλα. Η ψυχοθεραπεία με έκανε να σκέφτομαι εντελώς διαφορετικά για τον θάνατο. Για τον πατέρα μου πρέπει να μιλάω. Για τις στιγμές που έχουμε ζήσει, πράγματα που μου είχε μάθει… γιατί έτσι εγώ φτιάχνω έναν καινούργιο ήρωα. Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους κλαίμε, πρέπει να τους τιμάμε. Θέλει χρόνο να το κάνεις γιατί η απώλεια είναι πάντα απώλεια, σαν να έχεις χτυπήσει κάπου και κάθε μέρα έχει Βοριά και μια μέρα φυσάει Νοτιάς και πονάς. Συνεχίζει αυτό και με πιάνει, ακόμα και σήμερα μπορεί να κλάψω, αλλά προτιμώ να τσακώνομαι με τις φίλες μου για το ποιος είχε τον καλύτερο μπαμπά.
