Γύρω από το πρόσωπο του Πούτιν έχει δημιουργηθεί ένας μύθος. Όχι σπάνια κυκλοφορούν για αυτό διάφορες τερατολογίες. Το παρακάτω περιστατικό, αν και μοιάζει απίστευτο, είναι όμως αληθινό.
Βρισκόμαστε στην Ρωσία της δεκαετίας του 1980, όταν «όλα τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Πολλοί Ρώσοι φοβούνταν να κάνουν ακόμη και τον σταυρό τους, γιατί υπήρχε κίνδυνος να χάσουν την δουλειά τους, οι φοιτητές να διωχθούν από το Πανεπιστήμιο, οικογένειες να εκτοπιστούν και τόσα άλλα, που μόνο όσοι τα έζησαν τα γνωρίζουν. Οι μισοί Ρώσοι κατέδιδαν τους άλλους μισούς.
Ο Πούτιν τότε ίσως δεν ήταν καν ένας άσημος πράκτορας της Κρατικής Υπηρεσίας Ασφάλειας (KGB).
Ένα γκρουπ επισκέπτεται μία ρωσική μονή. Σε αυτήν ζει ένας Γέροντας (Στάρετς), ο οποίος φημίζεται για το προορατικό του χάρισμα. Το γκρουπ θέλησε να συνομιλήσει με τον φωτισμένο Γέροντα. Αυτός στο τέλος θα τους πεί δυο λόγια, που τότε ηχούσαν περίεργα και ακατανόητα: «Την Ρωσία την κατέστρεψε ο Ρασπούτιν και θα την σώσει ένας Πούτιν»!
Οι επισκέπτες έφυγαν, τα χρόνια πέρασαν, ο κουμμουνισμός έπεσε μετά τις ραγδαίες εξελίξεις που ακολούθησαν την Περεστρόικα του Γκορμπατσώφ. Παρά όμως την ελευθερία που δόθηκε, οι καλύτερες μέρες που όλοι περίμεναν δεν ήλθαν αμέσως, σε σημείο που κάποιοι να νοσταλγούν αυτές του κουμμουνισμού. Η διαφθορά βασίλευε, ο λαός πεινούσε, οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν απλήρωτοι, η μαφία κυβερνούσε ουσιαστικά τη χώρα, ασφάλεια δεν υπήρχε, ο στρατός παραμελημένος, οι Σοβιετικές Δημοκρατίες η μία μετά την άλλη αποσχίζονταν από την πρώην πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία διεθνώς ρεζιλεμένη.
Το σχέδιο της παγκόσμιας Δυτικής ολιγαρχίας και της Νέας Τάξης ήταν, εφαρμόζοντας και εκεί τις «αυθόρμητες» αποκαλούμενες «πορτοκαλί επαναστάσεις», να μετατρέψουν τη Ρωσία σε ένα κράτος – προτεκτοράτο τύπου Αλβανίας, Κοσόβου ή Μαυροβουνίου: η εξουσία θα ήταν στα χέρια μιας ελεγχόμενης από αυτήν μαφίας και τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας θα εκμεταλλεύονταν μερικές εταιρείες της. Το δυτικό όνειρο προς στιγμή φάνηκε να υλοποιείται.
Σε αυτήν την κρίσιμη για την Ρωσία στιγμή εμφανίστηκε ο Βλάντιμιρ Πούτιν. Στη διάρκεια της 8ετούς, πρώτης και δεύτερης, προεδρικής θητείας του (2000-2008), η ρωσική οικονομία επανέκαμψε μετά από μακρύ διάστημα, με αιχμή την ενεργειακή πολιτική και το μεγάλο πλούτο σε φυσικά κοιτάσματα, πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι κρατικοί μισθοί ξανάρχισαν να πληρώνονται, ο στρατός ανασυγκροτήθηκε, η εθνική υπερηφάνεια επέστρεψε. Τα σχέδια της Δύσης ματαιώθηκαν.
Τα λόγια του Στάρετς, εδώ και 15 χρόνια, φαίνεται ότι εξηγούνται και εκπληρώνονται εκπληκτικά: Ο Ρασπούτιν ήταν το σύμβολο της διαφθοράς, αυτός που καταρράκωσε το γόητρο της χριστιανικής τσαρικής Ρωσίας λίγο πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση και συντέλεσε αποφασιστικά στην επιτυχία της. Ο Πούτιν είναι το σύμβολο της αναγέννησης, αυτός ο οποίος ανόρθωσε το πληγωμένο ρωσικό γόητρο και έβαλε τις βάσεις για μία νέα, χριστιανική Ρωσία. Αποδείχθηκε ότι τον κόσμο δεν κυβερνούν οι ισχυροί αυτού του κόσμου, αλλά η Πρόνοια του Θεού.
Η περίπτωση του Πούτιν παρουσιάζει ομοιότητες με αυτήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου: και οι δύο στράφηκαν στον χριστιανισμό σε μεγάλη ηλικία, και οι δύο παρέλαβαν μία άθεη αυτοκρατορία υπό διάλυση και την μετέτρεψαν αργά αλλά σταθερά σε ένα πανίσχυρο χριστιανικό κράτος, και οι δύο κατάλαβαν την τεράστια σημασία που είχε η χριστιανική θρησκεία για την συνοχή του κράτους τους, και οι δύο για το ανορθωτικό έργο τους παρεξηγήθηκαν και δέχθηκαν πλήθος βαριών συκοφαντιών, και οι δύο έδειξαν μία μεγάλη φρόνηση και κυβερνητική ικανότητα, και το κυριότερο: και οι δύο αποδείχθηκαν αήττητοι στις στρατιωτικές, διπλωματικές και πολιτικές μάχες που έδωσαν.
Στο διάστημα της διακυβέρνησής του ο Πούτιν έδειξε σαφή δείγματα της Ορθόδοξης ταυτότητάς του: επισκέφθηκε δύο φορές το Άγιον Όρος και μία φορά τα Ιεροσόλυμα, στήριξε την Ρωσική Εκκλησία, έλαβε μέτρα κατά της διάδοσης της ομοφυλοφιλίας, επανέφερε τα θρησκευτικά στα σχολεία, απέδειξε και στην πράξη ότι είναι ο μόνος σταθερός και σοβαρός αντίπαλος του παγκόσμιου ισλαμικού επεκτατισμού και της περιθαλπόμενης από την Δύση παγκόσμιας ισλαμικής τρομοκρατίας.
Φαίνεται λοιπόν ότι, σύμφωνα με το vimaorthodoxias, όσο ακόμη ζεί ο Πούτιν, η Ρωσία μπορεί να ελπίζει. Και μαζί της και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, που διψά για λιγότερη αδικία, λιγότερη εκμετάλλευση, λιγότερη βία, λιγότερη καταπίεση του αδυνάτου από τον ισχυρό, λιγότερο τρομοκρατία, λιγότερους διωγμούς κατά των χριστιανών.
