H Anna Bachur από την Λευκορωσία έπρεπε να παλεύει όλη της τη ζωή για πράγματα που έρχονται φυσικά στους περισσότερους ανθρώπους. Όλα ξεκίνησαν…
Κανείς δεν ήθελε να υιοθετήσει το κοριτσάκι, το οποίο πέρασε τα πρώτα χρόνια του σε ορφανοτροφείο. Παρόλο που ήξερε πόσο απίθανο ήταν, πάντα ονειρευόταν πως οι γονείς της θα γυρνούσαν μία μέρα για εκείνη. Όταν μεγάλωσε, το έσκασε από το ορφανοτροφείο για να συναντήσει τους γονείς της, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ακόμα περισσότερος πόνος: δεν ήθελαν να την ξέρουν.
Τότε, η Anna αποφάσισε να μην αφήσει την ευτυχία της να εξαρτάται από κανέναν. Ήθελε να φτιάξει την δική της ζωή. Δούλεψε σκληρά για να γίνει ανεξάρτητη και για να μπορεί να ζει μόνη της. Έμαθε να χρησιμοποιεί υπολογιστή και της άρεσε πολύ να ζωγραφίζει.
Τα χρόνια πέρασαν και κατάφερε να πετύχει έναν από τους στόχους της. Στεκόταν στα πόδια της. Και τότε συνέβη κάτι που δεν περίμενε: γνώρισε τον άντρα που θα γινόταν ο σύντροφός της, τον Anatoli.
Είχαν κάτι κοινό, μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι “διαφορετικός.” Ο Anatoli είχε ξεπεράσει τις δικές του δυσκολίες όταν αντιμετώπισε την πολιομυελίτιδα ενώ ήταν ακόμα παιδί. Παντρεύτηκαν το 2008 και μετά από λίγα χρόνια η Anna έμεινε έγκυος.
Ο γιατρός της, ωστόσο, τους πρότεινε να κάνουν έκτρωση λόγω των αναπηριών εκείνης και του άντρα της. Σκέφτηκαν πολύ την συμβουλή του γιατρού αλλά αποφάσισαν να το κρατήσουν. Οι πιθανότητες το παιδί τους να γεννηθεί υγιές ήταν όπως και κάθε άλλου ζευγαριού και ήθελαν πολύ να γίνουν γονείς.
Σε όλη την εγκυμοσύνη, οι γιατροί τους προσπαθούσαν να τους πείσουν να κάνουν έκτρωση αλλά εκείνοι δεν τους άκουγαν. Ήταν πολύ ενθουσιασμένοι και όπως φάνηκε όχι και άδικα: το καλοκαίρι του 2015, η Anna γέννησε ένα μικρό υγιές αγόρι, το οποίο ονόμασε Kostia. Οι δύο γονείς πετούσαν από την χαρά τους.
Η χαρά τους όμως δεν κράτησε για πολύ. Οι γιατροί επέμεναν να μην φύγουν ακόμα από το νοσοκομείο μαζί του.
Η Anna ήταν πάντα πολύ δυνατή αλλά τώρα ολόκληρος ο κόσμος της ήταν έτοιμος να εκραγεί. Οι κοινωνικοί λειτουργοί πίστευαν πως το ζευγάρι δεν θα μπορούσε να μεγαλώσει το παιδί τους, λόγω των αναπηριών τους. Ήταν σίγουροι πως ο Kostia μπορούσε να τραυματιστεί ή ακόμα και να πεθάνει στα χέρια των γονιών του.
«Δεν μπορείς καν να το ταΐσεις σωστά.» Η λίστα με τους λόγους ήταν μεγάλη. Η Anna όμως, επειδή είχε φροντίσει αρκετά παιδιά στο ορφανοτροφείο, ήξερε πως μπορούσε να φροντίσει και τον γιο της. Παρόλο που οι γιατροί στο νοσοκομείο είδαν ότι τα κατάφερνε, δεν ήθελαν να τους αφήσουν να πάρουν το μωρό.
Εκείνοι όμως ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν για τον γιο τους. Δεν ήθελαν να βιώσει την διάσπαση και την εγκατάλειψη που είχε ζήσει η Anna. Μίλησαν με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης και με πολιτικούς. Σύντομα, όλη η χώρα μιλούσε γι’αυτήν την οικογένεια.
Έκαναν ότι μπορούσαν για να αποδείξουν πως θα είναι καλοί γονείς. Πέρασαν ψυχολογικά και σωματικά τεστ. Πολλοί πιστεύουν πως δεν θα έπρεπε να μεγαλώνουν ένα παιδί, αλλά εκείνοι κατάφεραν και κέρδισαν την στήριξη μεγάλου αριθμού υποστηρικτών.
Τελικά, οι αρχές τους επέτρεψαν να φύγουν και να γυρίσουν στο σπίτι με τον νεογέννητο γιο τους.
Ενάμισι χρόνο μετά, η ζωή τους έχει ηρεμίσει. Ο Kostia τα πάει πολύ καλά, είναι έξυπνος και χαρούμενος και κάνει περήφανους τους γονείς του κάθε μέρα. Ένας κοινωνικός λειτουργός τους επισκέπτεται τακτικά αλλά είναι ξεκάθαρο πως οι δυο τους τηρούν στο έπακρο τις υποχρεώσεις τους.
Η χώρα ακόμα εκπλήσσεται από την ιστορία τους. Τους καλούν συνεχώς σε εκπομπές για να μιλήσουν για την εμπειρία τους.
Η Anna και ο Anatoli είναι η ζωντανή απόδειξη πως οι σωματικές αναπηρίες δεν επηρεάζουν την ικανότητα κάποιου να γίνει καλός γονιός. Πάλεψαν για την ζωή που έχουν, αλλά τώρα σίγουρα το απολαμβάνουν!
