Η blogger Jennifer Meer μοιράζεται την συγκλονιστική ιστορία της για το πώς κόντεψε να σκοτώσει την κόρη της. Στο κείμενό της, περιγράφει το πώς, αποσπασμένη από ένα μήνυμα στο κινητό, ξέχασε την τετράχρονη κόρη της στην μπανιέρα και την πρόλαβε λίγο πριν η μικρή καλυφθεί εντελώς από το νερό και πνιγεί.
Την προηγούμενη εβδομάδα παραλίγο να σκοτώσω την κόρη μου.
Εκείνη η εβδομάδα ξεκίνησε όπως ξεκινούν όλες. Ο σύζυγός μου ταξίδευε σχεδόν ασταμάτητα για έναν ολόκληρο μήνα. Είτε το θέλαμε είτε όχι, όλοι είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε σε έναν ρυθμό χωρίς εκείνον. Τρέχοντας από το σχολείο στις διάφορες δραστηριότητες και μετά στο σπίτι, οι μέρες περνούσαν σχετικά γρήγορα. Μέχρι το βράδυ, όμως, ήμασταν και οι τρεις διαλυμένοι. Γύρω στις 6 μ.μ, τα αποθέματα ενέργειάς μας ξεκινούσαν να εξαντλούνται. Ήταν περίπου τέτοια ώρα, την προηγούμενη Πέμπτη, όταν άρχισα να ετοιμάζω τα παιδιά για μπάνιο.
Η κόρη μου είχε πολύ έντονο πόνο στο στομάχι από νωρίς το πρωί, αλλά δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Παρ’ όλο τον πόνο, ήταν χαρούμενη, έπαιζε και σε γενικές γραμμές ήταν ο εαυτός της. Αυτό που ήξερα είναι ότι ήταν πολύ κουρασμένη. Μιάμιση ώρα πριν την καθιερωμένη ώρα ύπνου, την έβαλα στη μπανιέρα, άφησα το νερό να τρέχει για να τη γεμίσει και βγήκα από το μπάνιο για να ετοιμάσω το ντους του γιου μου. Αυτό είναι κάτι που έκανα αρκετά συχνά με τη μικρή. Κοντεύει να κλείσει τα τέσσερα και μου είναι σχετικά εύκολο να την αφήνω μόνη στο μπάνιο.
Επιπλέον, το βραδινό μπάνιο και των δύο παιδιών γίνεται ταυτόχρονα, επομένως και η διαδικασία της προετοιμασίας γίνεται ταυτόχρονα – είναι μια διαδικασία απαιτητική, η οποία γίνεται αποκλειστικά από εμένα, στο τέλος της ημέρας, όταν έχω πια εξαντληθεί. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και θέλω να τα φροντίζω , απλά είμαι πολύ κουρασμένη. Δε μου αρέσει να αντιμετωπίζω με βιασύνη το μπάνιο και την ώρα του ύπνου τους, αλλά το κάνω. Το κάνω, γιατί εκείνη την ώρα της ημέρας, το μόνο που θέλω είναι να κουρνιάσω στον καναπέ, μόνη μου με τις σκέψεις μου. Η ώρα του μπάνιου έχει γίνει ακόμη ένα πράγμα στην καθημερινή λίστα όσων έχω να κάνω. Και γίνομαι πολύ πιο βιαστική και απρόσεκτη απ’ όσο πρέπει.
Εν πάση περιπτώσει, την άφησα μόνη για περίπου δύο λεπτά. Βρήκα τον πεντάχρονο γιο μου και να τον πήγα στο ντους. Άκουσα το κινητό μου να κάνει το χαρακτηριστικό ήχο που σημαίνει ότι έλαβα e-mail. Πράγματι, η φίλη μου, μου είχε στείλει ένα mail. To διάβασα. Δεν ήταν καθόλου επείγον. Εντελώς ανεξήγητα, ένιωσα την ανάγκη να της απαντήσω, ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Και κάνοντας αυτή την επιλογή, άφησα την κόρη μου μόνη της στη μπανιέρα για δύο λεπτά.
Oποιοδήποτε άλλο βράδυ αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο βράδυ, τα πράγματα λειτούργησαν διαφορετικά. Ήταν πολύ κουρασμένη, το νερό ήταν ζεστό και αποκοιμήθηκε. Την πήρε ο ύπνος. Εντελώς. Γύρισα κοντά της δύο λεπτά μετά και είχε καταφέρει να κοιμηθεί καθιστή. Αν αργούσα λίγο ακόμα (πόσο άραγε; Μερικά δευτερόλεπτα;) το νερό θα είχε καλύψει το κεφαλάκι της. Θα είχε πνιγεί και θα ήταν δικό μου σφάλμα.
Ούρλιαξα. Την χαστούκισα ελαφρά στο μάγουλο. Δεν ανταποκρίθηκε αμέσως, αλλά ανέπνεε κανονικά και φαινόταν καλά. Απλώς κοιμόταν. Τη σήκωσα αμέσως, την πήγα στο δωμάτιό της και κάθισα δίπλα της κοιτώντας το μικρό της σώμα και παρακολουθώντας τη ρυθμική ανάσα της. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ξύπνησε φρέσκια, αναζωογονημένη, λιγάκι βρεγμένη, έτοιμη για ΠΑΙΧΝΊΔΙ
και με μηδενική αντίληψη του τι θα μπορούσε να έχει συμβεί.
Την προηγούμενη εβδομάδα παραλίγο να σκοτώσω την κόρη μου.
Εκείνη η εβδομάδα ξεκίνησε όπως ξεκινούν όλες. Ο σύζυγός μου ταξίδευε σχεδόν ασταμάτητα για έναν ολόκληρο μήνα. Είτε το θέλαμε είτε όχι, όλοι είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε σε έναν ρυθμό χωρίς εκείνον. Τρέχοντας από το σχολείο στις διάφορες δραστηριότητες και μετά στο σπίτι, οι μέρες περνούσαν σχετικά γρήγορα. Μέχρι το βράδυ, όμως, ήμασταν και οι τρεις διαλυμένοι. Γύρω στις 6 μ.μ, τα αποθέματα ενέργειάς μας ξεκινούσαν να εξαντλούνται. Ήταν περίπου τέτοια ώρα, την προηγούμενη Πέμπτη, όταν άρχισα να ετοιμάζω τα παιδιά για μπάνιο.
Η κόρη μου είχε πολύ έντονο πόνο στο στομάχι από νωρίς το πρωί, αλλά δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Παρ’ όλο τον πόνο, ήταν χαρούμενη, έπαιζε και σε γενικές γραμμές ήταν ο εαυτός της. Αυτό που ήξερα είναι ότι ήταν πολύ κουρασμένη. Μιάμιση ώρα πριν την καθιερωμένη ώρα ύπνου, την έβαλα στη μπανιέρα, άφησα το νερό να τρέχει για να τη γεμίσει και βγήκα από το μπάνιο για να ετοιμάσω το ντους του γιου μου. Αυτό είναι κάτι που έκανα αρκετά συχνά με τη μικρή. Κοντεύει να κλείσει τα τέσσερα και μου είναι σχετικά εύκολο να την αφήνω μόνη στο μπάνιο.
Επιπλέον, το βραδινό μπάνιο και των δύο παιδιών γίνεται ταυτόχρονα, επομένως και η διαδικασία της προετοιμασίας γίνεται ταυτόχρονα – είναι μια διαδικασία απαιτητική, η οποία γίνεται αποκλειστικά από εμένα, στο τέλος της ημέρας, όταν έχω πια εξαντληθεί. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και θέλω να τα φροντίζω , απλά είμαι πολύ κουρασμένη. Δε μου αρέσει να αντιμετωπίζω με βιασύνη το μπάνιο και την ώρα του ύπνου τους, αλλά το κάνω. Το κάνω, γιατί εκείνη την ώρα της ημέρας, το μόνο που θέλω είναι να κουρνιάσω στον καναπέ, μόνη μου με τις σκέψεις μου. Η ώρα του μπάνιου έχει γίνει ακόμη ένα πράγμα στην καθημερινή λίστα όσων έχω να κάνω. Και γίνομαι πολύ πιο βιαστική και απρόσεκτη απ’ όσο πρέπει.
Εν πάση περιπτώσει, την άφησα μόνη για περίπου δύο λεπτά. Βρήκα τον πεντάχρονο γιο μου και να τον πήγα στο ντους. Άκουσα το κινητό μου να κάνει το χαρακτηριστικό ήχο που σημαίνει ότι έλαβα e-mail. Πράγματι, η φίλη μου, μου είχε στείλει ένα mail. To διάβασα. Δεν ήταν καθόλου επείγον. Εντελώς ανεξήγητα, ένιωσα την ανάγκη να της απαντήσω, ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Και κάνοντας αυτή την επιλογή, άφησα την κόρη μου μόνη της στη μπανιέρα για δύο λεπτά.
Oποιοδήποτε άλλο βράδυ αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο βράδυ, τα πράγματα λειτούργησαν διαφορετικά. Ήταν πολύ κουρασμένη, το νερό ήταν ζεστό και αποκοιμήθηκε. Την πήρε ο ύπνος. Εντελώς. Γύρισα κοντά της δύο λεπτά μετά και είχε καταφέρει να κοιμηθεί καθιστή. Αν αργούσα λίγο ακόμα (πόσο άραγε; Μερικά δευτερόλεπτα;) το νερό θα είχε καλύψει το κεφαλάκι της. Θα είχε πνιγεί και θα ήταν δικό μου σφάλμα.
Ούρλιαξα. Την χαστούκισα ελαφρά στο μάγουλο. Δεν ανταποκρίθηκε αμέσως, αλλά ανέπνεε κανονικά και φαινόταν καλά. Απλώς κοιμόταν. Τη σήκωσα αμέσως, την πήγα στο δωμάτιό της και κάθισα δίπλα της κοιτώντας το μικρό της σώμα και παρακολουθώντας τη ρυθμική ανάσα της. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ξύπνησε φρέσκια, αναζωογονημένη, λιγάκι βρεγμένη, έτοιμη για ΠΑΙΧΝΊΔΙ και με μηδενική αντίληψη του τι θα μπορούσε να έχει συμβεί.
Πηγή : mama365.gr
