Όλη η Ελλάδα – και όχι μόνο – πίνει νερό στο όνομα των ροδιτών για την άμεση και έμπρακτη κινητοποίησή τους, τόσο για τη διάσωση των 96 ναυαγών μεταναστών στο Ζέφυρο, όσο και την προσφορά εφοδίων για την αντιμετώπιση των πρώτων αναγκών τους.
Εθελοντές, αδιαφορώντας για κάθε κίνδυνο, έπεσαν στη θάλασσα και έσωσαν όσους μπόρεσαν – ευτυχώς τους περισσότερους.
Οι λιμενικοί, παρ’ ό,τι εξουθενωμένοι και εξαντλημένοι από τον καθημερινό αγώνα για την περιφρούρηση των συνόρων, έπραξαν το καθήκον τους, όπως και πολλές άλλες φορές, προτάσσοντας την διάσωση ανθρώπινων ζωών. Με στολές ή όχι, πέρασαν τα επικίνδυνα βράχια της παραλίας και αγκαλιά έβγαζαν στη στεριά, ναυαγούς που ανά πάσα στιγμή κινδύνευαν να πνιγούν.
Οι μαρτυρίες που κατεγράφησαν και είναι ήδη γνωστές, κατατάσσονται στην κατηγορία του συγκλονιστικού αλτρουισμού.
Εθελοντές, οργανώσεις και άλλοι φορείς ανασκουμπώθηκαν αμέσως, προσφέροντας μοναδικά παραδείγματα αγάπης, προσφοράς και αλληλεγγύης, απαλλαγμένοι από ιδεοληψίες – θρησκευτικές ή πολιτικές.
Με τον πιο εύγλωττο τρόπο οι ροδίτες διαμήνυσαν προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν είναι ούτε ρατσιστές, ούτε ξενοφοβικοί.
Η απώλεια ενός νέου άνδρα και πάνω απ’ όλα της μάνας με το 4χρονο παιδί της, έγινε παρροδιακός θρήνος, κανένας δεν έμεινε ψυχρός και ασυγκίνητος.
Οι 93 διασωθέντες μετανάστες, συνιστούν λαμπρά διαδήματα που επικυρώνουν, πέραν όλων των προαναφερθέντων, και το επίπεδο πολιτισμού των ροδιτών. Αυτό το ίδιο γεγονός πιστοποιεί ότι αν δεν υπήρχαν αυτά τα ψυχικά και αλτρουιστικά αποθέματα, σήμερα θα μιλούσαμε για μια νέα Λαμπερντούζα, για μια τραγωδία τεραστίων διαστάσεων.
Με αυτά τα συνοπτικώς περιγραφέντα η Ρόδος, οι ροδίτες και οι ροδίτισσες, έσωσαν την τιμή της Πατρίδας και μαζί του ανύπαρκτου ελληνικού κράτους.
Το κράτος αποδείχθηκε ανύπαρκτο, υπό την έννοια ότι δεν έχει καταστρώσει κανένα συγκροτημένο και ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση τέτοιων τραγικών περιστατικών. Μόνο αυτοσχεδιασμοί υπάρχουν, όπως σε όλα τα μεγάλα ζητήματα του τόπου.
Οι λιμενικοί και οι αστυνομικοί κάνουν καθημερινά, μέρα και νύχτα, ό,τι και όσα μπορούν, όπως μπορούν. Χωρίς εξοπλισμό, χωρίς μέσα και δυστυχώς πολλές φορές, χωρίς ηθική στήριξη. Πού είναι τα σκάφη, πού οι κατάλληλες στολές, τα σωσίβια, οι δύτες, οι ναυαγοσώστες; Δεν θα έπρεπε όλα αυτά να υπάρχουν και να ενεργούν ανά περίσταση με βάση συγκεκριμένο σχέδιο;
Τίποτα απ’ όλα αυτά, απολύτως τίποτα, δυστυχώς. Όλοι οι εντεταλμένοι αναλώνονται σε θεωρίες και κατηχήσεις. Στην πράξη βαθμολογούνται μ’ ένα μεγάλο μηδενικό.
Χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια.
Επί τέλους, έλεος…
Επί τέλους, τέλος…
Θ. ΜΑΡΑΣΙΩΤΗΣ
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
