Είναι πολύ εύκολο, όταν προκύπτουν υποθέσεις όπως αυτή του Βαγγέλη Γιακουμάκη, να γεμίσεις τα social media με θλίψη, αφορισμούς, κατάρες, κοινωνικές αναλύσεις και άλλα τέτοια παρεμφερή. Το δύσκολο είναι να σιωπήσεις. Κι όμως, Για σκέψου το λίγο. Τι προσφέρει η δημόσια λύπη σου;
Και ποιον νομίζεις ενδιαφέρει πέραν από τον εαυτό σου και τους φίλους που θα σπεύσουν να επιβραβεύσουν την «ευαισθησία» σου με έναν υψωμένο αντίχειρα, προκειμένου να επιβραβεύσεις κι εσύ τη δική τους;
Η οικογένεια του Βαγγέλη δεν πονάει λιγότερο επειδή το twitter απαιτεί την τιμωρία των υπευθύνων. Η Ελλάδα δεν έγινε καλύτερη επειδή το Facebook εκφράζει την οδύνη του. Μα κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο μάταιες μοιάζουν τη δεδομένη στιγμή οι λέξεις; Λέξεις, χιλιάδες λέξεις, άχρηστες, προκάτ, ψεύτικες λέξεις.
Η επιφανειακή προσέγγιση μιας κοινωνίας που ακκίζεται σε «τοίχους», αναλώνεται σε στάτους, επιβεβαιώνεται με like και retweets, δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να πλησιάσει το δράμα του Βαγγέλη. Οι αιτίες του κακού πρέπει να φωτιστούν. Οι ένοχοι να τιμωρηθούν. Εν τω μεταξύ υπάρχει ένας νεκρός. Ένα νέο παιδί που χάθηκε, άδικα και πρόωρα. Πόση ματαιοδοξία κουβαλάμε αν νομίζουμε ότι τα συλλυπητήρια στον τοίχο μας έχουν την παραμικρή σημασία?
Κι έπειτα, πέρα του απροσμέτρητου εγωισμού των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που δεν αφήνουν ούτε στον θάνατο λίγο αέρα να αναπνεύσει, είναι και η υποκρισία. Τόση υποκρισία μαζεμένη πουθενά αλλού. Το Facebook, η επιτομή του σύγχρονου bullying βοά κατά του bullying.
Οι ίδιοι που εύχονται κακό ψόφο σε όποιον διαφωνεί μαζί τους, τραμπουκίζουν από συγγραφείς (όπως η Λένα Διβάνη ή ο Χρήστος Χωμενίδης) μέχρι τραγουδιστές (όπως ο Κωστής Μαραβέγιας) και από δεξιούς και φιλελεύθερους μέχρι αριστερούς και Συριζαίους, οι ομοφοβικοί, ρατσιστές, φασίστες που καταδυναστεύουν την ψηφιακή ζωή και έχουν υποχρεώσει τους περισσότερους από εμάς να τους φοβόμαστε περισσότερο από όσο φοβηθήκαμε ποτέ τον νταή του σχολείου, αυτοί οι άνθρωποι εκφράζουν τη στεναχώρια τους για το θάνατο του Γιακουμάκη. Καμία ντροπή, κανένας καθρέφτης.
Το παιδί χάθηκε. Του οφείλουμε την τιμωρία των αυτουργών, ηθικών και πρακτικών, του χαμού του. Του οφείλουμε επίσης τον ουσιαστικό σεβασμό μας. Δεν τον αφήσαμε να ζήσει με την ησυχία του. Ας τον αφήσουμε τουλάχιστον να πεθάνει δίχως υποκριτικές φανφάρες.
Υ.Γ. Και από αύριο, αν όντως μας τάραξε ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη και δεν τον έχουμε ξεχάσει μέχρι το μεσημεριανό τραπέζι, ας αναρωτηθούμε ειλικρινά ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης του bullying στη σημερινή Ελλάδα.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Prismanews.gr
* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr και στο Contra.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
