Η Lauren Casper είναι μια αφοσιωμένη σύζυγος και θετή μητέρα της Arsema και του Mareto.
Η ιστορία που μοιράστηκε μαζί μας η Lauren, αποκαλύπτει πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός, αλλά και πως ακόμη και η πιο μικρή πράξη καλοσύνης, μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου.
«Ήμουν κουρασμένη και βιαζόμουν να φτάσω σπίτι. Ο John έβαζε τον Mareto στο αμάξι όσο πιο γρήγορα γινόταν, για να φύγουμε από το κατάστημα. Η κατάσταση ήταν εξωπραγματική. Παλεύαμε να ανοίξουμε τη συσκευασία μιας μπάρας δημιατριακών για να σταματήσει να κλαίει, ενώ η Arsema ήταν στην αγκαλιά μου και παρακολουθούσε το σκηνικό με τα μεγάλα μάτια της γουρλωμένα. Είχα αρχίσει να ιδρώνω από τη ντροπή μου και η ζέστη δε βοηθούσε ιδιαίτερα.
Σίγουρα δεν ένιωθα ότι θα κέρδιζα το βραβείο της καλύτερης μαμάς του κόσμου. Ήμουν ένα χάλι και απλά ήλπιζα ότι κανείς δε θα μας έδινε ιδιαίτερη σημασία. Ήταν ένα χάος και δυστυχώς όχι πρωτόγνωρο…
Δεν είμαστε μια συνηθισμένη οικογένεια, βλέπετε. Δεν είμαστε απλά δύο λευκοί γονείς με μαύρα παιδιά (κάτι που από μόνο του τραβάει τα βλέμματα), αλλά ο γιος μας δεν έχει αναπτυχθεί σωστά και η συμπεριφορά του δεν είναι σαν όλων των άλλων παιδιών. Είναι αυτιστικός. Με λίγα λόγια, όπου και να πάμε, ξεχωρίζουμε. Συνήθως δε με ενδιαφέρει και μερικές φορές μου αρέσει κιόλας. Τα παιδιά μου είναι πανέμορφα, το ίδιο και η ιστορία μας.
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες που θέλω απλά να περνάω απαρατήρητη. Στιγμές που θέλω να είμαστε απλά μια οικογένεια όπως όλες οι άλλες. Όχι η οικογένεια με τα υιοθετημένα. Ούτε η οικογένεια με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Όχι η «ιδιαίτερη» οικογένεια. Απλά μια οικογένεια… Και αυτή ήταν μια από εκείνες τις μέρες.
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Ο John είχε πάρει τον Mareto και εγώ σχεδόν έτρεχα προς την έξοδο με την Arsema στην αγκαλιά μου, όταν μια φωνή πίσω μου με έκανε να σταματήσω.
«Συγνώμη κυρία!» Επιβράδυνα και σχεδόν προσευχόμουν να μην απευθύνεται σε εμένα.
Το κάλεσμα ξανακούστηκε και γυρίζοντας είδα μια νεαρή γυναίκα να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Χαμογελούσε πλατιά και αμέσως πρόσεξα τηνομοιότητα ανάμεσα στις μαύρες μπούκλες των μαλλιών της και της κόρης μου. Από το μπλουζάκι της κατάλαβα πως εργαζόταν στο κατάστημα και υπέθεσα πως ίσως μου είχε πέσει κάτι. Την κοίταξα συγκρατώντας τα δάκρυά μου και περίμενα.
«Απλά ήθελα να σας δώσω αυτό το μπουκέτο…» και κοιτώντας κάτω είδα τα λουλούδια που κρατούσε.
«Είμαι και εγώ υιοθετημένη και ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη στη ζωή μου. Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερες οικογένειες σαν τη δική σας.» Την κοιτούσα αποσβολωμένη. Δεν είχε δει το χάος που επικρατούσε νωρίτερα; Δεν παρατήρησε ότι με το ζόρι τα βγάζαμε πέρα; Δε διέκρινε ότι αισθανόμουν μια αποτυχημένη μητέρα;…
Κατάφερα να ψελλίσω ένα ευχαριστώ καθώς μου έδινε τα λουλούδια. Δε μπορούσα καν να εκφράσω πόσα σήμαινε αυτή η χειρονομία για εμένα. Με χτύπησε ελαφρά στον ώμο και μου είπε πως είχα μια πανέμορφη οικογένεια, πριν επιστρέψει στο πόστο της.
Το βήμα ήταν πολύ πιο αργό καθώς επέστρεφα στο αμάξι, κρατώντας τα λουλούδια και με το πρόσωπό μου γεμάτο δάκρυα. Τη μέρα που ένιωθα πως είμαστε το χειρότερο παράδειγμα οικογένειας, τη μέρα που ευχόμουν κανείς να μη μας δώσει σημασία… εκείνη μας πρόσεξε. Δεν είδε όμως αυτό που εσφαλμένα υπέθετα πως έβλεπαν όλοι. Είδε ομορφιά και αγάπη. Μας θεώρησε υπέροχους και την κάναμε να χαμογελάσει.
Εύχομαι να είχα ρωτήσει το όνομά της. Εύχομαι να μπορούσα να την ξαναβρω για να της πως πόσα σημαίνει το δώρο της για μένα, ακόμη και σήμερα, δύο χρόνια αργότερα. Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου… Είσαι ένας θησαυρός!»
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
