Δεν έχουν τέλος τα δάκρυα κι ο πόνος του Μάνου Παρασκάκη, πατέρα της άτυχης τετράχρονης Μελίνας, που πέθανε στο νοσοκομείο μετά από μια εγχείρηση ρουτίνας…
Λίγες μέρες πριν είχαμε διαβάσει τα συγκλονιστικά λόγια της μητέρας της για πρώτη φορά, ενώ λίγες μέρες μετά το 40ημερο μνημόσυνο που της έκαναν, έκανε κι ο ίδιος ένα πολύ συγκηνιτικό post…
Κατά καιρούς γράφει και πολλές μαντινάδες που ραγίζουν καρδιές. Διάβασε τι έγραψε…
«Ο πόνος του πατέρα.
Αν και αδιαμφισβήτητα ο πόνος της μάνας είναι ότι μεγαλύτερο υπάρχει,
υπάρχει και το πατρικό φίλτρο που είναι εξίσου σημαντικό.
Ένας μπαμπάς χαζομπαμπάς τρελός και περήφανος για τις κόρες του.
Ένας μπαμπάς που όταν τις κράταγε στα χέρια του να βγεί βόλτα, γινόταν άλλος τόσος, φουσκώνοντας από περηφάνεια με ένα αίσθημα εκατομυριούχου που ζει με επάρκεια τη ζωή του..
Ένας μπαμπάς που έκανε σχέδια για τις κόρες του..
Ευτυχώς η μία ζει.
Η Μελίνα όμως όχι πιά..
Κάποιοι δε την άφησαν να ζήσει..
Κάποιοι «Λεβέντες» τη ξέχασαν πάνω στο ψυχρό κρεβάτι του νοσοκομείου να σβήσει..
Ένα παιδί άκακο γεμάτο χαρά, ένα παιδί παιχνιδιάρικο και πεισματάρικο να μάθει τα πάντα αλλά και να το ακούσεις σε αυτά που θα σου πεί.
Ένα παιδί που έδινε αγάπη..
Που ακόμα κι όταν τη θύμωνα για να σπάσω πλάκα, έφτανε ένα χαμόγελό μου να της σβήσει κάθε σκοτεινιά.
Η Μελίνα η ζωηρούλα που είχε το δικό της κώδικα επικοινωνίας με το μπαμπά της.
Θα μου πείτε της είχα αδυναμία;
Ναί..
Με τη Μελίνα είχαμε τα δικά μας σκετσάκια, τα δικά μας χαζά αστεία που γελάγαμε μόνο εμείς..
Τα δικά μας μυστικά όταν την έβαζα λαθραία στο μπροστινό κάθισμα που τόσο της άρεσε. Στη Μελίνα που της άρεσε να κοιμηθεί μαζί μου..
Να μιλάει την ώρα που έπρεπε να κοιμηθεί μαζί μου,λίγο ακόμα παραπάνω.
Η Μελίνα που μού’λεγε σ’αγαπώ..
Η Μελίνα με τα ωραία χείλη της που σαν με φιλούσε άφηνε μια υγρασία στο μάγουλό μου,και παρακάλαγα να μη στεγνώσει ποτέ.
Που έπρεπε να παίξω και τον αυστηρό μπαμπά και να επιβάλλω τη τάξη ενώ μέσα μου έλιωνα γι’αυτήν.
Ίσως με πείτε «ερωτευμένο» με τη Μελίνα..
Ίσως κάπου νά’χετε δίκιο..
Ήταν το κάτι άλλο..
Που σαν έκλαιγε την έσφιγγα στην αγκαλιά μου και τα δάκρυα απο τα μάτια της έτρεχαν στο μάγουλό μου..
Τώρα μόνο τα δικά μου δάκρυα τρέχουν στο μάγουλο.
Έχω τόσους φίλους, συγγενείς γύρω μου, μου κάνουν πλάκες, γελάω προσπαθώ να ξεχαστώ, μα μέσα κανείς δε μπορεί να δει τη μαχαιριά που έχω στη καρδιά.
Που θα πονάει για πάντα.
Νιώθω τόσο μόνος.
Κι ας προσπαθούν όλοι το αντίθετο.
Πως να καμαρώσω τη Μελίνα να μεγαλώνει..
Να μου φέρει βαθμούς..
Να μάθει να κάνει τόσα πράγματα..
Να πάει στην εφηβεία..
Να φοβάμαι μη μου τη πειράξει κανένα αγόρι και να σκάω από τη ζήλεια μου όταν κάνει τη πρώτη της σχέση..
Να της μάθω να αθλείται..
Να παραβγαίνουμε..
Να της μάθω να αντέχει στις κακουχίες..
Να της μάθω να είναι καλός άνθρωπος και να σέβεται το περίγυρο της..
Να της μάθω τόσα πολλά..
Να τη πάω καμαρωτός νύφη στην εκκλησία..
Να τη καμαρώσω..
Να κάνει παιδιά και να της τα κρατήσω εγώ ο βετεράνος γέρο-χαζομπαμπάς.
Η Μελίνα μου η δικιά μου Μελίνα..
Το μωρό μου το έντυσα νυφούλα και για σπίτι της έδωσα ένα τάφο..
Πόσο ωραίος είναι τώρα ο θάνατος..
Δε τον φοβάμαι..
Είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας να τη ξαναδώ..
Δε μπορώ χωρίς εσένα Μελίνα..
Σε πήγα σαν αρνάκι ο χαζός να σε γυρίσουν σε μένα ένα άψυχο σώμα..
Ίσως δεν άξιζες πολλά..
Είναι τόσο άδικο.. Τόσο άδικο..
Και κάποιοι βγαίνουν και μιλάνε για Λεβεντιά..
Αλήθεια δε σέβονται πόσο πονάμε..
Κανένας δε θα νίωσει ποτέ το πόνο αυτόν..
Σας ευχαριστώ όλους και όλες ακόμα μία φορα…»
Πηγή: tlife.gr
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
