Πόνος, θλίψη, οδύνη, αποτροπιασμός, σπαραγμός! Όποια λέξη και να χρησιμοποιήσεις για την καθημερινότητα σε χώρες της Μέσης Ανατολής είναι κυριολεκτικά λίγες!
του Παναγιώτη Παπανικολάου ([email protected])
Ζούμε στην Ελλάδα, σε μια από τις ομορφότερες και πιο… ειρηνικές χώρες του πλανήτη! Σε πολύ κοντινή μας απόσταση όμως ο εφιάλτης καραδοκεί καθημερινά! Εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώνονται, με τα θύματα να είναι κυρίως παιδιά! Παιδιά που δεν πρόλαβαν να χαράξουν στις μνήμες τους εικόνες πέρα από πόλεμο, αίμα, μίσος και δυστυχία!
Εικόνες σπαραγμού και οδύνης! Μητέρες να αποχαιρετούν τα αγγελούδια τους – θύματα ενός πολέμου που κανείς δεν ξέρει το γιατί πρέπει να γίνεται. Ενός πολέμου που ο θάνατος ισούται με… ηδονή! Εγώ προσωπικά μεγαλωμένος και κακομαθημένος στα ευρωπαϊκά πλαίσια (όσο μπορεί να στο παρέχει αυτό η Ελλάδα) νιώθω απίστευτα ηλίθιος για τις στεναχώριες που πιστεύω ότι βιώνω καθημερινά!
Στην εποχή του Survivor, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα η λέξη «αιματοκύλισμα» κυριαρχεί στα χείλη των συνανθρώπων μας! Η φωτογραφία που κάνει τον γύρο του διαδικτύου τις τελευταίες ώρες μιλάει από μόνη της! Ένας φωτορεπόρτερ λυγίζει εν ώρα εργασίας, λυγίζει πάνω από τα άψυχα κορμιά μικρών παιδιών έπειτα από βομβιστική επίθεση! Λυγίζει πάνω από τις εικόνες που στην Μέση Ανατολή είναι απλά μια συνηθισμένη μέρα στην «δουλειά»!
Σε μια χώρα που ο θάνατος έρχεται σαν… λύτρωση! Μητέρες σπαράζουν αποχαιρετώντας τα παιδιά τους που το μόνο σίγουρο (δυστυχώς) είναι πως «φεύγουν» για κάπου καλύτερα! «Γι’ αυτό μαμά μην κλαις»…
