Πριν από περίπου τρεις δεκαετίες, μια ομάδα αρχαιολόγων πραγματοποίησε μια αποστολή μέσα σε ένα μεγάλο σύστημα σπηλέων στο όρος Όουεν στη Νέα Ζηλανδία, όταν σκόνταψε πάνω σε ένα τρομακτικό και ασυνήθιστο αντικείμενο.
Με λίγη ορατότητα στην σκοτεινή σπηλιά, αναρωτήθηκαν αν τα μάτια τους τους κορόιδευαν, επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι βρισκόταν μπροστά τους, ένα τεράστιο νύχι, όμοιο με νύχι δεινοσαύρου ακόμα άθικτο με σάρκα και φολιδωτό δέρμα. Το νύχι ήταν τόσο καλά διατηρημένο που φαινόταν να προέρχεται από κάτι που είχε μόλις πεθάνει πολύ πρόσφατα.
Η αρχαιολογική ομάδα ανέκτησε με ανυπομονησία το νύχι και το πήγε για ανάλυση. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά, το μυστηριώδες νύχι βρέθηκε να είναι 3.300 ετών μουμιοποιημένο λείψανο ενός ορεινού Μόα -μεγάλο προϊστορικό πουλί που έχει εξαφανιστεί αιώνες πριν
.
Το ορεινό Μόα (Megalapteryx didinus) είναι ένα είδος πτηνού Μόα που ενδημεί στη Νέα Ζηλανδία. Μια ανάλυση του DNA που δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών πρότεινε ότι το πρώτο Μόα εμφανίστηκε περίπου 18,5 εκατομμύρια χρόνια πριν και υπήρχαν τουλάχιστον δέκα είδη, αλλά εξοντώθηκαν «με την τεκμηριωμένη ραγδαία εξαφάνιση των ειδών που διευκόλυνε τα μεγάλα θηλαστικά και τον άνθρωπο».
Με ορισμένα υποείδη Μόα να φθάνουν πάνω 3 μέτρα ύψος, το Μόα ήταν κάποτε το μεγαλύτερο είδος πουλιού στον πλανήτη. Ωστόσο, το ορεινό Μόα, ένα από τα μικρότερα είδη Μόα, ήταν όχι μεγαλύτερο από 1,3 μέτρα. Είχε φτερά που κάλυπταν ολόκληρο το σώμα του, εκτός από το ράμφος και τα πέλματα των ποδιών του και δεν είχε φτερά ή ουρά. Όπως υποδηλώνει το όνομά του, το ορεινό Μόα ζούσε στις υψηλότερες, πιο δροσερές περιοχές της χώρας.
Αριστερά: καλλιτεχνική απεικόνιση του ορεινού Μόα, που απεικονίζει τα μεγάλα πόδια με τα σαν ξυράφια αιχμηρά νύχια. Δεξιά: διατηρημένα ίχνη ενός Μόα που βρέθηκε το 1911.
Η ανακάλυψη του Μόα
Η πρώτη ανακάλυψη του Μόα συνέβη το 1839 όταν ένα μέλος της αυτόχθονης φυλής Μαορί έδωσε στον John W. Harris, έναν έμπορο λιναριού και λάτρη της φυσικής ιστορίας, ένα ασυνήθιστο απολιθωμένο οστό από Μόα, ο ιθαγενής είπε ότι είχε βρεθεί σε μια όχθη του ποταμού.
Το οστό στάλθηκε στον Sir Richard Owen, ο οποίος εργαζόταν στο Μουσείο Hunterian του Βασιλικού Κολεγίου Χειρουργών του Λονδίνου. Ο Owen προβληματίστηκε από το κόκαλο για τέσσερα χρόνια, καθώς δεν ταίριαζε με οποιοδήποτε άλλο οστό που είχε συναντήσει.
Τελικά, ο Owen κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το οστό ανήκε σε ένα εντελώς άγνωστο γιγαντιαίο πουλί. Η επιστημονική κοινότητα γελοιοποίησε τη θεωρία του Owen, αλλά αργότερα αποδείχθηκε σωστή με τα ευρήματα πολλών δειγμάτων οστών, το οποίο και επέτρεψε την πλήρη ανακατασκευή του σκελετού του Μόα.
Ο Sir Richard Owen στέκεται δίπλα σε ένα σκελετό Μόα κρατώντας το πρώτο κομμάτι οστού Μόα που βρέθηκε ποτέ
Από την πρώτη ανακάλυψη των οστών του Μόα, χιλιάδες άλλα έχουν βρεθεί, μαζί με κάποια αξιοσημείωτα μουμιοποιημένα λείψανα, όπως το τρομακτικής εμφάνισης νύχι του Όρους Όουεν. Μερικά από αυτά τα δείγματα εξακολουθούν να εμφανίζουν μαλακό ιστό με μυς, δέρμα και ακόμη και φτερά.
Τα περισσότερα από τα απολιθωμένα λείψανα έχουν βρεθεί σε αμμόλοφους, βάλτους και σπηλιές, όπου τα πουλιά ενδέχεται να έχουν εισέλθει στη φωλιά ή για να ξεφύγουν από τις κακές καιρικές συνθήκες, διατηρήθηκαν μέσω αποξήρανσης όταν το πουλί πέθανε σε φυσική ξηρά τοποθεσία (για παράδειγμα, μια σπηλιά με ένα σταθερό ξηρό αεράκι που φυσά μέσα σ” αυτή).
Μουμιοποιημένο κεφάλι ενός ορεινού Μόα
Όταν οι Πολυνήσιοι μετανάστευσαν πρώτα στη Νέα Ζηλανδία στη μέση του 13ου αιώνα, ο πληθυσμός των Μόα ανθούσε. Αυτά ήταν τα κυρίαρχα φυτοφάγα ζώα στο δάσος της Νέας Ζηλανδίας, στις θαμνώδεις εκτάσεις, καθώς και στα υπαλπικά οικοσυστήματα για χιλιάδες χρόνια και είχαν μόνο έναν θηρευτή, τον αετό Haast.
Ωστόσο, όταν οι πρώτοι άνθρωποι έφτασαν στη Νέα Ζηλανδία, το Μόα γρήγορα μπήκε σε κίνδυνο εξαφάνισης λόγω του υπερβολικού κυνηγιού και της καταστροφής των οικοτόπων.
«Καθώς ωριμάζουν πολύ αργά, δεν ήταν σε θέση να αναπαράγονται αρκετά γρήγορα για να διατηρήσουν τους πληθυσμούς τους, αποτέλεσμα ήταν να απειλούνται με εξαφάνιση», γράφει το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
«Όλα τα Mόα είχαν εκλείψει από τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι έφτασαν στη Νέα Ζηλανδία στη δεκαετία του 1760″. Ο αετός Haast, που είχε ως θήραμα τα Μόα, πέθανε σύντομα μετά.
Ο γιγάντιος αετός Haast επιτίθεται σε Μόα στη Νέα Ζηλανδία
Αναβίωση του Mόα;
Το Μόα συχνά αναφέρεται ως υποψήφιος για την αναβίωση μέσω κλωνοποίησης δεδομένου ότι υπάρχουν πολλά καλά διατηρημένα λείψανα του, από τα οποία το DNA μπορεί να εξαχθεί.
Επιπλέον, δεδομένου ότι εξαφανίστηκε πριν από λίγους αιώνες, πολλά από τα φυτά που αποτελούσαν την διατροφή των Μόα εξακολουθούν να υφίστανται.
Ο Ιάπωνας γενετιστής Ankoh Yasuyuki Shirota έχει ήδη διεξάγει προκαταρκτικές εργασίες προς τον σκοπό αυτό με την εξαγωγή DNA από λείψανα ενός Μόα, το οποίο προτίθεται να εισαγάγει σε έμβρυα κοτόπουλου. Το ενδιαφέρον για την αναβίωση του αρχαίου πουλιού απέκτησε περαιτέρω υποστήριξη στα μέσα του τρέχοντος έτους, όταν ο Trevor Mallard, ένα μέλος του Κοινοβουλίου της Νέας Ζηλανδίας, πρότεινε ότι η αναβίωση του Μόα κατά τα επόμενα 50 χρόνια είναι μια βιώσιμη ιδέα.
Το Τζουράσικ Πάρκ γίνεται πραγματικότητα εν μέρη, ωστόσο αυτό που μας απασχολεί είναι ότι τα λείψανα των προϊστορικών προγόνων του Μόα -είδος δεινοσαύρου και πτηνού είναι 3.300 ετών. Οπότε υπήρξε το προϊστορικό αυτό πουλί μαζί με τον άνθρωπο κατά την ιστορική περίοδο;
Άρα μας λένε ψέματα ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν εκατομμύρια χρόνια πριν;
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
