H «ΑΠΕΙΛΗ» ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ Η… ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Είναι χαρακτηριστικό ότι επί διακυβέρνησης του αμερικανοτραφούς Γιώργου Παπανδρέου ο Ομπάμα δεν είχε πάρει τόσο ξεκάθαρη θέση, ενώ οι ΗΠΑ ήταν εντελώς αμέτοχες κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά. Πιθανότατα, διότι δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο, αφού ΓΑΠ, Σαμαράς και Βενιζέλος το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να λένε… «ναι σε όλα» και να θυσιάζουν τον ελληνικό λαό, προς όφελος των «τοκογλύφων».

Δικαιολογημένα, λοιπόν, οι ΗΠΑ δεν επέδειξαν κανένα επενδυτικό ή οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον. Άλλωστε, δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ελληνική κρίση να ακουμπά την αμερικανική οικονομία. Κάτι που άρχισαν ήδη να αισθάνονται με το… καλημέρα της διακυβέρνησης της Ελλάδας από τον Αλέξη Τσίπρα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, η προφορική (σε πρώτη φάση) στήριξη που προσέφερε ο Ομπάμα στον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι τυχαία.

Πρώτον και κύριον ο αμερικανός Πρόεδρος επιθυμεί η χώρα του να έχει ένα ισχυρό «πόδι» στη Μεσόγειο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Άλλωστε οι σχέσεις ΗΠΑ – Γερμανίας είναι σχέσεις εύθραυστης ισορροπίας.

Αρκετοί αναλυτές θεωρούν ότι η Ουάσιγκτον και ο αγγλωσαξωνικός παράγοντας επιχειρούν να επωφεληθούν από την όλη κατάσταση και να εκμεταλλευθούν τη διαδικασία αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, για να αποκτήσουν τη δυνατότητα διαρκούς επίβλεψης, έως και χειραγώγησης της Ε.Ε., με στρατηγικό στόχο από τη μια πλευρά να μην αποτελέσει η ενωμένη Ευρώπη έναν αυτόνομο γεωπολιτικό παίκτη στην παγκόσμια σκηνή και στην ευρύτερη περιοχή και από την άλλη να έχουν τη δυνατότητα να τη χρησιμοποιούν για την αναχαίτιση της Ρωσίας, που με κάθε τρόπο θα εξακολουθεί να αναζητά διόδους άμεσης πρόσβασης στη Μεσόγειο.

Η στάση της Ε.Ε. και ο ρόλος που παίζει στην εμφάνιση και στην εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, αλλά και στην ακύρωση του αγωγού South Stream, αποτελούν στην ουσία απόδειξη των παραπάνω.

Η επιρροή της Ουάσιγκτον δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Απλώνεται και πίσω από την αρνητική στάση στο ευρώ και την άρνηση να ενταχθούν στην Ευρωζώνη κυρίως το Λονδίνο, αλλά και οι σκανδιναβικές χώρες -πλην Φινλανδίας, η οποία είναι μια άλλη περίπτωση, με ειδικές σχέσεις με τη Γερμανία-, είναι πολύ πιθανόν να εντοπίσει την επιρροή της Ουάσιγκτον στις χώρες αυτές, με τις οποίες διατηρεί παραδοσιακά στρατηγικούς δεσμούς και σχέσεις.

Οι Αμερικανοί είναι μεν παραδοσιακοί σύμμαχοι της Ελλάδας, πλην όμως μόνο σε επίπεδο προθέσεων. Συνήθως ζητούν πολλά και δίνουν λίγα. Προσφέρουν μόνον ως βοήθεια τη βαριά σκιά του ονόματός τους.

Με βάση πάντως το σκεπτικό ότι η Ευρώπη είναι ένας πολιτισμικός γίγαντας χωρίς ενέργεια και με βάση τις προθέσεις της Ρωσίας να μονιμοποιήσει το ενεργειακό μονοπώλιο στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ βλέπουν στο πρόσωπό του Τσίπρα τον άνθρωπο που θα βάλει τη σπίθα να σπάσει η μονοκρατορία της Ρωσίας και της Γερμανίας στη Γηραιά ήπειρο. Αν είναι σωστό το ως άνω σκεπτικό, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε τη σχέση που έχουν οι γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσιγκτον αλλά και των υπερκρατικών κέντρων που ελέγχουν τη ροή του χρήματος και του χρέους των κρατών παγκοσμίως, από τη μια πλευρά στους τρόπους με τους οποίους εμφανίστηκε η κρίση στην Ελλάδα και κυρίως στις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για να μπει η χώρα στο μνημόνιο και στα όσα υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των μνημονίων και από την άλλη πλευρά στο ρόλο που καλείται να παίξει η κυβέρνηση Τσίπρα από τούδε και στο εξής, εκούσα άκουσα, στους προαναφερθέντες γεωπολιτικούς σχεδιασμούς.

Ο πρόεδρος της αμερικανικής δεξαμενής σκέψης Stratfor. Τζορτζ Φρίντμαν σε ανάλυσή του εκφράζει ανησυχία και κρίσιμα ερωτήματα για τη μελλοντική μορφή της Ευρώπης, διαπιστώνοντας παράλληλα «εντεινόμενο κατακερματισμό της Ευρώπης και τάσεις όπως: η επιθυμία αυστηρότερου ελέγχου των συνόρων, η ενίσχυση των εθνών-κρατών και η διάλυση της πολιτικής βάσης των ευρωπαϊκών χωρών».

Με αφορμή τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές εκλογές, ο αρθρογράφος κάνει λόγο «για τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής δυναμικής στην Ευρώπη, μιας δυναμικής αμφισβήτησης της ΕΕ και των πολιτικών της, η οποία εκφράζεται κατά κύριο λόγο από κόμματα στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, αλλά και από αριστερά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία».

Σύμφωνα με την ανάλυση, «η Γερμανία μπορεί να μην ενδιαφέρεται αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, ωστόσο τρέμει στην ιδέα ανόδου πολιτικών κινημάτων στην Ευρώπη που μπορεί να τερματίσουν ή να εμποδίσουν ευρωπαϊκές δομές όπως η ζώνη ελεύθερου εμπορίου, στο πλαίσιο της οποίας διεξάγεται η γερμανική πολιτική εξαγωγών».

Και όλα αυτά συμβαίνουν, χωρίς ακόμα, επισήμως τουλάχιστον να έχει ανοίξει τα χαρτιά του ο Βλαντιμίρ Πούτιν… Ο οποίος, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές του Newsbomb από τη Μόσχα, θα μιλήσει τελευταίος…

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΣΙΠΡΑ