Ένα από τα χαρακτηριστικά των έξυπνων καρτών, στις οποίες έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα, είναι η δυνατότητα καταγραφής των συναλλαγών του ιδιοκτήτη τους.
Οι συναλλαγές με τις κάρτες αυτές καταγράφονται και αποθηκεύονται σε μία βάση δεδομένων, μαζί με την ημερομηνία και την ώρα της συναλλαγής και η εταιρεία που παρέχει τις αντίστοιχες υπηρεσίες κατέχει αυτές τις πληροφορίες.
Αυτό αφορά τις κάρτες με αριθμό PIN, τις οποίες εκδίδουν πχ οι τράπεζες, στ’ όνομα του πελάτη, βάσει των στοιχείων του. Συνεπώς η τράπεζα γνωρίζει ποιος είσαι και τι συναλλαγές πραγματοποιείς, εφ’ όσον είσαι κάτοχος μιας τέτοιας κάρτας.
Η χρήση κινητού τηλεφώνου επίσης οδηγεί στον εντοπισμό του χρήστη, αφού οι τηλεφωνικές συσκευές καταγράφονται και δηλώνονται και ο αριθμός κάθε τηλεφώνου αντιστοιχεί σ’έναν χρήστη.
Στο ίντερνετ, τα πράγματα είναι λίγο περίπλοκα. Παρά το οτι οι υπηρεσίες ίντερνετ προσφέρονται μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης, που σημαίνει οτι ο πάροχος γνωρίζει σε ποιον ανήκει η σύνδεση, εν τούτοις ο εντοπισμός του χρήστη δεν είναι εύκολος, κι αυτό διότι στο διαδίκτυο συνδέεσαι, όχι με το τηλέφωνο, αλλά με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, οι οποίοι δεν επιτρέπουν τον άμεσο εντοπισμό. Για την ακρίβεια, αυτό σημαίνει οτι ο εντοπισμός είναι αδύνατος.
Οι υπολογιστές δεν παράγονταν εξ’ αρχής για χρήση ίντερνετ και ούτε σήμερα κατασκευάζονται αποκλειστικά για πλοήγηση στο διαδίκτυο.
Οι υπολογιστές δεν είναι τηλέφωνα. Οι συσκευές που τοποθετούνται στον υπολογιστή για να προσφέρουν συνδεσιμότητα στο διαδίκτυο, δεν είναι δηλωμένες με τα στοιχεία του ιδιοκτήτη, κάτι που είναι τεχνικώς αδύνατον, διότι αυτές οι συσκευές δεν αποστέλουν πληροφορίες μέσω τηλεφώνου, όπως η τηλεφωνική συσκευή. Αυτό σημαίνει οτι δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει τη δραστηριότητά σου στο διαδίκτυο.
Ένας… ανορθόδοξος τρόπος να ξεπεραστεί αυτό το «μειονέκτημα» είναι η ανάπτυξη μιας άποψης, σχετικά με την αλληλεπίδραση των χρηστών του διαδικτύου και αυτό είναι η οικειοθελής δήλωση της ταυτότητας του χρήστη. Μάλιστα, σήμερα έχουμε φτάσει να πιστεύουμε οτι η πράξη αυτή αποτελεί σημαντικό δείγμα διαδικτυακού πολιτισμού, παγκοσμίως. Όποιος δεν συμφωνεί και δεν συμμορφώνεται, θα φέρει την ταμπέλα του χάκερ ή του επικίνδυνου, σχεδόν αντικανονικού θα λέγαμε, χρήστη, που κρύβεται πίσω από την ανωνυμία.
Αυτό όμως είναι λάθος.
Ο υπολογιστής είναι κατασκευασμένος ώστε να προσφέρει διαδικτυακή περιήγηση ανώνυμα, όπως ήδη αναφέραμε. Το να επιχειρείται να δηλωθεί η ταυτότητα του χρήστη, πηγαίνει κόντρα στη φύση της κατασκευής της συσκευής και συνεπώς εδώ δεν μιλάμε για πολιτισμό, αλλά για βίαιη παραβίαση της ιδιωτικής ζωής. Αυτό δηλαδή το οποίο αποτυγχάνει με τεχνικά μέσα, επιχειρείται να επιτευχθεί παράνομα. Οι χρήστες διαθέτουν συσκευές μη δηλωμένες, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν δύναται να δηλωθούν και όχι μόνο δεν οφείλουν να δίνουν τα στοιχεία τους, αλλά πρέπει να προστατεύονται από τέτοιες ενέργειες που πιθανότατα γίνονται εκ του πονηρού και ενδέχεται να είναι παράνομες.
Για να γίνει ωστόσο βίωμα αυτή η λογική της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής και να περιοριστούν οι δυνατότητες του διαδικτύου και η τεράστια εξάπλωσή του, περάσαμε με υψηλές ταχύτητες στην εποχή του facebook, του twitter και άλλων υπηρεσιών οι οποίες πλέον συνεργάζονται μεταξύ τους και ανταλλάσσουν στοιχεία από τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών-μελών τους.
Στην πραγματικότητα, προστασία των χρηστών δεν σημαίνει τα βγάζω όλα στη φόρα, όνομα διευθύνσεις και λοιπά στοιχεία για να ξέρουμε «ποιος είναι ποιος», αλλά το αντίθετο, διατηρώ την ανωνυμία μου και την προστατεύω. Πάνω στην ανωνυμία των χρηστών έπρεπε και πρέπει ν’αναπτυχθεί ο παγκόσμιος ιστός, όπως ακριβώς ήταν τα πρώτα χρόνια του. Δεν μπορείς να ωθείς λαούς ολόκληρους να δηλώνονται οικειωθελώς σε βάσεις δεδομένων και τους πολίτες να παρέχουν κάθε είδους προσωπική πληροφορία, εκτός αν θέλεις να υποκλέπτεις δεδομένα, αλλά «στα φανερά»… Το διαδίκτυο δεν θα ‘πρεπε σήμερα να διαθέτει αυτή την ελευθερία στην διάδοση προσωπικών δεδομένων. Πρόκειται για:
– Κακή χρήση της τεχνολογίας,
– παραβίαση της ιδιωτικής ζωής και των προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων ανθρώπων και
– άρρωστη, ας μας επιτραπεί, συμπεριφορά, που συν τοις άλλοις, τείνει να υποκαταστήσει την αληθινή ανθρώπινη επικοινωνία. Χιλιάδες άνθρωποι θεωρούν οτι έχουν φίλους… στην οθόνη του υπολογιστή τους. Κάποιος όμως πρέπει να τους εξηγήσει από την αρχή τι είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και σε τι χρησιμεύει. Σίγουρα όχι για να κάνεις φίλους.
Τι είναι η απελευθέρωση του wifi;
Όσοι ξέρουν, κατάλαβαν αμέσως για τι πράγμα μιλάει ο ΟΤΕ. Σύνδεση στο διαδίκτυο για εγγεγραμένους χρήστες, σημαίνει σύνδεση με πιστοποίηση στοιχείων…
Wi fi ονομάζουμε το ασύρματο δίκτυο το οποίο πολλοί έχουμε στα σπίτια μας για να συνδεθούμε στο διαδίκτυο. Απελευθέρωση του wifi, είναι ουσιαστικά η δυνατότητα ανοιχτής πρόσβασης στον κάθε χρήστη-επισκέπτη. Όποιος βρίσκεται στην εμβέλεια του δικτύου που έχουμε στο σπίτι ή στην καφετέρια, με τη συσκευή του, η οποία φυσικά διαθέτει τη δυνατότητα σύνδεσης σε τέτοιου είδους δίκτυα, όπως laptops ή εξελιγμένα κινητά τηλέφωνα, θα μπορεί να συνδεθεί στο δίκτυο.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι: Ποιος ο λόγος που ο ΟΤΕ (σημ.: γερμανοκρατούμενος πλέον) διαφημίζει κάτι το οποίο είναι ήδη εφικτό εδώ και χρόνια; Δεν υπήρχε ποτέ περιορισμός στο ποιες συσκευές μπορούν να συνδεθούν σ’ένα δίκτυο, ο οποίος να έπαψε πλέον να υφίσταται. Τι άλλαξε τώρα;
Ο ΟΤΕ ονομάζει απελευθέρωση του δικτύου, την δημιουργία δικτύου χωριστά από το συνηθισμένο δίκτυο. Δημιουργία δύο τοπικών δικτύων δηλαδή. Ένα για τους ενοίκους και ένα για τον επισκέπτη με τη χρήση ενός απλού ρούτερ. Όποιος συμμετάσχει στο πρόγραμμα του ΟΤΕ, μπορεί να λαμβάνει επιπλέον bandwidth, για τους επισκέπτες του, με μέγιστο αριθμό επισκεπτών τους 2. Δηλαδή βοηθάει ώστε οι επισκέπτες να μην «ρίχνουν» την ταχύτητα της σύνδεσης, όταν μπαίνουν στο δίκτυο. Ούτε αυτό όμως είναι κάτι καινούργιο. Μπορούσαμε ήδη να συνδεθούμε σε δύο διαφορετικά δίκτυα στον ίδιο χώρο. Το καινούργιο στην ιστορία είναι μόνο η βελτίωση της ταχύτητας για τον ιδιοκτήτη του δικτύου; Ξαφνικά έγινε πρόβλημα το «χαμηλό» bandwidth;
Όχι. Το καινούργιο είναι οτι η σύνδεση απαιτεί τα στοιχεία του επισκέπτη για να επιβεβαιώσει οτι είναι και ο ίδιος κάτοχος σύνδεσης ΟΤΕ. Η νέα υπηρεσία του ΟΤΕ διατηρεί στη βάση δεδομένων της τα στοιχεία των πελατών του οργανισμού. Όποιος διαθέτει λογαριασμό ΟΤΕ, μπορεί να το δηλώσει στην εφαρμογή και πλέον να… «κλέβει ίντερνετ» επώνυμα με τη χρήση ενός οποιουδήποτε router του παρέχει συνδεσιμότητα στο διαδίκτυο και εφ’όσον και ο ίδιος έχει απελευθερώσει το δικό του δίκτυο.
Ποια είναι δηλαδή η διαφορά με πριν; Η διαφόρα είναι στο οτι πριν συνδεόσουν ανώνυμα ενώ τώρα, με τη χρήσης αυτής της υπηρεσίας, όχι. Πριν η σύνδεση γινόταν ανώνυμα, ενώ τώρα, προαιρετικά πάντα, απαιτεί όνομα και κωδικό, τα οποία αντιστοιχούν στα στοιχεία που ο πάροχος διατηρεί στη βάση δεδομένων του. Συνεπώς η σύνδεση γίνεται επώνυμα. Χιλιάδες άνθρωποι που συνδέονταν ανώνυμα στο διαδίκτυο, μέσω ελεύθερων δικτύων, τώρα μπορούν να συνδεθούν, σε χαμηλής ταχύτητας σύνδεση με αντάλλαγμα τα στοιχεία τους… Με δυο λόγια, προσφέρεται περιορισμένη σύνδεση στο διαδίκτυο και κανονική παρακολούθηση.
Ευτυχώς η κόπελα που πίνει τα καπουτσίνο της στη διαφήμιση του ΟΤΕ θα συνεχίσει να τα πίνει, διότι το εν λόγω πρόγραμμα, στην πραγματικότητα, παρά τα όσα προπαγανδίζει ο ΟΤΕ δεν την οφελεί, αλλά αντιθέτως, προδίδει την ταυτότητά της, καθυστερεί τη σύνδεσή της και περιορίζει τις υπηρεσίες συνδεσιμότητας που παρέχει μία καφετέρια. Και πάλι θα χρειαστεί το ρούτερ της καφετέριας για να συνδεθεί στο διαδίκτυο. Και πάλι θα πληρώσει τον καφέ της. Και πάλι η καφετέρια θα έχει το δίκτυό της ανοιχτό προς όλους. Πρώτη φορά λοιπόν και στην Ελλάδα, σύνδεση στο διαδίκτυο με όφελος… την επώνυμη καταγραφή σου.
webarchive.gr
ΥΓ. Σύμφωνα με τον ΟΤΕ «μετά από 30 συνεχόμενες ημέρες με κλειστό router ή κλειστό WiFi interface, χάνεις τη δυνατότητα να συνδέεσαι σε άλλα spots». Οπότε προτείνουν ν’ αφήνεις διαρκώς ανοιχτό το ρούτερ σου,… για να λαμβάνουν τις πληροφορίες τους…
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
