Για πρώτη φορά ύστερα από τα τραγικά γεγονότα στη ζωή της, η Βέφα Αλεξιάδου φωτογραφίζεται στο σπίτι της για το κυπριακό «Down Town». Ανοίγει την καρδιά της και μιλά για τα κορίτσια της που έχασε τόσο άδικα, για τα εγγόνια της, για τον Θεό στον οποίο στρέφεται για να της δώσει δύναμη και για την οικονομική της κατάσταση.
Παρακάτω ολόκληρη η συνέντευξη:
Η τηλεόραση δεν σας έχει λείψει;
Θα ήθελα πάρα πολύ να επιστρέψω τηλεοπτικά. Και όχι γιατί έχω ιδιαίτερη επιθυμία να βγω στην τηλεόραση για μένα, αλλά για τον κόσμο. Το κοινό μου με ζητάει. Με θέλουν! Μου λένε όλοι: «μας λείπεις, μας λείπεις πολύ!». Έχω πέντε χιλιάδες φίλους στο facebook, το προφίλ μου είναι ανοιχτό και έχω φίλους όλους. Όλο το facebook μπορεί και με διαβάζει. Γι’ αυτό και τα posts και τα δημοσιεύματά μου έχουν χίλια και χίλια πεντακόσια likes. Και δύο χιλιάδες. Απίθανα νούμερα που δεν τα πιάνει κανένας! Όλος αυτός ο κόσμος μου στέλνει μηνύματα και μου γράφει ότι του λείπω πολύ, ενώ με ρωτούν γιατί δεν είμαι στην τηλεόραση. Θα ήθελα να επιστρέψω ξανά. Να δώσω στον κόσμο ό,τι ξέρω. Έχω πολλά ακόμα να προσφέρω! Είμαι γερή, δυνατή, τα λέω ωραία πιστεύω, έχω τον τρόπο του λέγειν, την ευφράδεια του λόγου και δίνω στον άλλον να καταλάβει γιατί θα μαγειρέψει κάτι, αλλά και πώς θα το πετύχει.
Δεν κουραστήκατε μετά από τόσα χρόνια; Δεν θέλετε να μείνετε σπίτι σας να ξεκουραστείτε; Νομίζω ότι δικαιούστε να το κάνετε και έχετε αυτή την πολυτέλεια…
Είμαι χημικός. Δεν θα σκεφτόμουνα ποτέ να γυρίσω στο χημικό εργαστήριο. Και δεν εγκαταλείπω το νέο μου επάγγελμα, την μαγειρική. Ποτέ! Η χημεία με βοήθησε να ξεχωρίζω από όλο τον κόσμο που μαγειρεύει σήμερα. Εκεί βασίζεται η σωστή υγιεινή διατροφή. Στη χημεία και στη φυσική. Αυτά με βοήθησαν να κάνω σωστή μαγειρική και να πω στον κόσμο αυτά που πρέπει να προσέξει – άσχετα αν δεν το ακολουθούν. Γιατί πολύς κόσμος το ακούει αλλά… «μπενάκης» και «βγαινάκης». Μα, και το βιβλίο που έβγαλα τώρα, θα το αγοράσουν όλοι, θα ξεπουλήσει, αλλά πόσοι θα τα εφαρμόσουν; Θέλει κόπο και δουλειά. Ένας λόγος που θέλω να βγω στην τηλεόραση είναι για να δώσω, αλλά και να δουλέψω εφόσον μπορώ. Είναι ανάγκη να δουλέψω.
Τι εννοείτε; Σας λείπουν τα χρήματα;
Ναι, οικονομικά μιλάω. Ύστερα από τόσα πολλά χρόνια δουλειάς, δεν μπορώ να κάτσω, λόγω της κρίσης. Είχα κάποια λεφτά στην άκρη που εξανεμίστηκαν λόγω κρίσης. Καπνός έγιναν. Μου έμειναν ελάχιστα. Οι συγκυρίες με επηρέασαν άσχημα. Πρέπει να δουλέψω! Κι αφού έχω όρεξη, δύναμη και κουράγιο, θα το κάνω!
Από πού αντλείτε τόση δύναμη;
Στις δύσκολες στιγμές που περνάω με τον χαμό των παιδιών μου, μόνο ο Θεός, η πίστη και ο κόσμος μου δίνουν δύναμη. Με αγαπούν όλοι και με δυναμώνουν όλοι… Με βοηθούν να ξεχαστώ και μου παίρνουν τον πόνο πίσω. Πολλές φορές κάθομαι και τα μάτια μου τρέχουν ποτάμι. Κλαίω πολύ… Αλλά όταν μπαίνω μέσα στην κουζίνα, μένω με τις ώρες και ξεχνιέμαι.
Συχνά επικαλείστε το Θεό. Ποτέ δεν είπατε «μα, γιατί σε μένα»; Είναι πολύ σκληρό μία μάνα να αποχαιρετά τα παιδιά της…
Σε μένα θα το πεις; (συγκινείται και σταματάμε για λίγα λεπτά). Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος αλλά και αδικία από το να αποχαιρετά μία μάνα το παιδί της. Δεν είναι φυσικό! Αλλά ποτέ δεν είπα «γιατί;» στον θεό. Έκλαιγα με αναφιλητά, ποτάμι τα δάκρυα και έλεγα: «αχ θεέ μου, καλέ μου θεούλη, βοήθησέ με!». Με άκουσε μία γειτόνισσα μία μέρα και έρχεται και τι μου λέει; «Μα ύστερα από αυτό που σου έκανε εσύ, λες “καλέ μου θεούλη;”». Μα και βέβαια θα το πω! Τι μου φταίει ο θεός που έχασα τα δύο παιδιά μου; Δεν είναι ο Θεός κακός και τιμωρός! Αλίμονο αν το πιστεύαμε αυτό.
Όχι, αλλά δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «άδικο»;
Δυστυχώς, ξεχνάει ο κόσμος ότι υπάρχει κι ο διάβολος και για ό,τι κακό πράττουμε αυτός είναι η αιτία και όχι ο θεός. Η ζωή μας είναι άδικη, η ζωή μας είναι τόσο σκληρή… Αλλά είναι γλυκιά και ωραία και οφείλουμε να τη ζήσουμε! Άδικο που πονάω και κλαίω τόσο πολύ. Αλλά θα τα κάνουμε όλα με το κεφάλι ψηλά κι έτσι θα βαδίσουμε.
Στα εγγόνια σας τι είπατε; Πώς εξηγήσατε τον χαμό των μητέρων τους;
Τι να πει κανείς στα παιδιά αυτά; Υπάρχουν λόγια; Πώς να παρηγορήσεις δύο παιδιά που έχασαν τη μάνα τους; Με τη μικρή, προσπάθησα να της βγάλω από το μυαλό -και έδωσα μάχη- εξηγώντας της ότι δεν φταίει ο θεός. Η καημένη πίστευε ότι ο θεός της πήρε την μανούλα. «Δεν τον αγαπώ τον θεό, γιαγιά. Ούτε τον Χριστό, ούτε την Παναγία, γιατί μου πήραν την μαμά μου!». Τους μίλησα και τους είπα -όσο καλύτερα μπορούσα- ότι ο θεός μας δεν είναι κακός. Η θρησκεία μας είναι τελείως ελεύθερη. Θες να πιστέψεις, θες όχι; Ό,τι θες κάνεις. Δεν σε υποχρεώνει κανείς να ακολουθήσεις όσα είπε ο Χριστός. Μας έχει δώσει μυαλό, να πάμε έγκαιρα στο γιατρό. Αν εμείς δεν το κάνουμε έγκαιρα, δεν μας φταίει σε τίποτα. Εάν ο άντρας μου και η Άντζυ μου πήγαιναν έγκαιρα στον γιατρό, σήμερα θα ήταν εδώ και θα ζούσαν. Και ο καρκίνος στην μήτρα θεραπεύεται πια και στο στομάχι.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσασταν μαζί με τις δύο κόρες σας;
Τα περασμένα Χριστούγεννα…Ήμασταν στο σπίτι της Άντζυς μου με όλο το σόι μας. Είχε αναλαμπές. Είχε πάρει εξιτήριο από την κλινική του ογκολογικού και έκανε γιορτές. Αισθανόταν καλά. Μαγειρέψανε κι αυτή κι ο άντρας της και καθίσαμε σε ένα τραπέζι μεγάλο (συγκινείται ξανά). Ήταν πολύ όμορφα, και αυτά τα Χριστούγεννα θα τα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου…
Όλη αυτή η δημοσιότητα που πήραν οι θάνατοι των παιδιών σας, όπως και οι κάμερες που ήρθαν στις κηδείες τους, σας πλήγωσε;
Ναι, πολύ. Με ενόχλησε η κακή δημοσιότητα! Οι κάμερες, η άσχημη αναπαραγωγή, όλα…Τα πέντε πράγματα που λέω εγώ και που ισχύουν είναι καλό, αλλά όπως τα λέω έτσι να τα μεταφέρουν. Δυστυχώς, ο καθένας κάνει την τρίχα τριχιά. Βάζουν τα δικά τους. Το κουτσομπολιό. Μεγάλο πλήγμα για την Ελλάδα μας. Θέλω να σταματήσει το άγριο κουτσομπολιό από παντού… Λυπάμαι, αλλά δεν έχω τη δύναμη να πω περισσότερα για όλο αυτό που έζησα. Με καταλαβαίνετε… Το μήνυμα, ωστόσο, που θέλω να περάσω είναι να είμαστε πάντα γενναίοι απέναντι στη ζωή, η οποία είναι μία και μοναδική. Η ζωή είναι ωραία! Και σας το λέω εγώ αυτό. Μετά από όλα αυτά…
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
