Ο Ροδίτης Ιντιάνα Τζόουνς (βίντεο)

Ο κυνηγός διαμαντιών, ρουμπινιών και ζαφειριών  στα ποτάμια και τα ορυχεία της Αφρικής Γιάννης Μελάς (Yianni Melas), ένας από τους μεγαλύτερους αγοραστές  πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων στον κόσμο  βρίσκεται αυτές τις μέρες στην ιδιαίτερη  πατρίδα του τη Ρόδο

Instagram-GemExplorer
Η γαλλική Vogue Paris διάλεξε αυτόν την προηγούμενη εβδομάδα να του κάνει αφιέρωμα για το instagram του. Τον είπε «ο νέος Ιντιάνα Τζόουνς της εποχής μας, που μας δίνει με τις φωτογραφίες του το διαβατήριο για τον κρυφό κόσμο της αγοράς πολύτιμων λίθων, που από τη ζούγκλα και τα ορυχεία της Αφρικής συνομιλεί με αρχηγούς κρατών και μεγιστάνες του πλούτου…»!
Κι είναι Ροδίτης ο Τσιπόκο (Chipoko το φάντασμα) όπως τον λένε οι Aφρικάνοι, γιός της Άννας Μελά που εξελέγη «Μις Ρόδος» το 1953- μία ακόμα ωραία ιστορία της Ρόδου αυτή- ενώ πατριός του είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης ο σπουδαίος καθηγητής Αγγλικών. Μεγάλη του αγάπη όμως είναι η Ρόδος, σ΄αυτήν επιστρέφει κάθε φορά, έχει ανάγκη να ανήκει εδώ αυτός ο γοητευτικά ευγενής άνθρωπος που τα έχει δει όλα σ΄ αυτή τη ζωή και τα πλούτη και τη φτώχεια και τη λάμψη και την κοπριά, κι έχει καταλήξει από μικρός ότι σημασία έχουν μόνο οι άνθρωποι!

Είστε στη Ρόδο αυτές τις μέρες!
Πριν από ένα μεγάλο ταξίδι πρέπει να είμαι σε καλή ψυχολογική και σωματική κατάσταση, γι’ αυτό έρχομαι όποτε μπορώ στη Ρόδο, για να τρέξω στην Τάφρο, στο Αρχαίο Στάδιο, στους δρόμους της… Κάθε μέρα όταν είμαι εδώ τρέχω δέκα χιλιόμετρα τουλάχιστον. Η ενέργεια που παίρνω για τη νέα περιπέτεια είναι πολύ μεγάλη και ψυχική και σωματική.

Και μετά στη Νιγηρία, στη Βιρμανία, στη Νότιο Αμερική, στις ζούγκλες της Αφρικής με τα λιοντάρια και τη μαύρη μαγεία! Kαι με αρχηγούς κρατών, μεγιστάνες του πλούτου… Αυτό θέλατε να κάνετε στη ζωή σας, γι αυτό ξεκινήσατε;
Ξεκίνησα να γίνω γιατρός, σπούδασα τρία χρόνια ιατρική, αλλά πάντα ήθελα να γίνω σχεδιαστής κοσμημάτων. Αυτό το επάγγελμα δεν ενέπνεε τότε τόση εμπιστοσύνη στη μητέρα μου την Άννα Μελά και την πήρα τηλέφωνο της είπα «μαμά αφήνω την ιατρική, θα ασχοληθώ με τα διαμάντια»! Θα σκέφτηκε ότι τα διαμάντια είναι καλύτερα και δεν έφερε αντίρρηση.

Πίνετε ρετσίνα ροδίτικη βλέπω!
Εγώ πίνω ρετσίνα ροδίτικη και στην Αμερική, οι Ροδίτες είναι παντού. Κι εγώ δεν  πιστεύω ότι οι Έλληνες δεν βοηθούν τους Έλληνες, εγώ βοηθήθηκα πάντα από τους Έλληνες, αυτό έχει να κάνει με τους ανθρώπους, αν ο άνθρωπος εκπέμπει θετική ενέργεια, ο άλλος θα τον βοηθήσει. Η Ρόδος έχει μια δύναμη που μπορεί να κρατήσει τα ξενοδοχεία της ανοιχτά το χειμώνα. Έχω πάει στην Ινδία 52 φορές και έχω ζήσει χρόνια εκεί. Οι Ινδοί δεν θέλουν τον ήλιο, κι όλοι μαζί οι πλούσιοι μαζεύονται και πάνε στην Ελβετία. Θα πρέπει να πάει μια ομάδα από εδώ να μιλήσει μαζί τους και να μάθει για την κουλτούρα τους και τότε είναι εύκολο να τους φέρεις. Η Ινδία έχει μια μαγεία που για να την καταλάβεις θα πρέπει να είσαι στην κουλτούρα των Ινδών, εμείς θα πρέπει να τους προσελκύσουμε. Έχω φίλους σε κάθε πολιτισμό και πιστεύω πως αν κάνεις φίλο από κάθε θρησκεία, από κάθε κράτος, αυτό ανοίγει τα παράθυρα για οποιαδήποτε συνεννόηση θέλεις να κάνεις μαζί του.

Πώς συστήνεστε; Διδάσκετε Γεμολογία, σχεδιάζετε κοσμήματα, μένετε για καιρό στα ορυχεία της Αφρικής, αγοράζετε πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους από τους ντόπιους, κάνετε εκπομπή στην αγγλική τηλεόραση…
Είμαι εξερευνητής πολύτιμων λίθων 25 χρόνια και πιστεύω ότι στην πραγματικότητα εξερευνούσα τους πολιτισμούς του κάθε τόπου. Αν δεν καταλάβεις τη συνείδηση και την κουλτούρα του κάθε τόπου μια κόκκινη πέτρα δεν σημαίνει τίποτα.

Πώς πηγαίνετε στη ζούγκλα, πώς περνάτε εκεί;
Συνήθως με το 4Χ4 και αν είμαι τυχερός με το ελικόπτερο όταν τα μέρη είναι δυσπρόσιτα. Το ελικόπτερο πετάει πάνω από την περιοχή που θα κινηθώ για να ξέρω τι με περιμένει και μένω για ένα μήνα που ξανάρχεται να με πάρει. Μπορεί ν΄ αργήσει δύο μέρες, αλλά τίποτα δεν είναι ακόμα δύο μέρες μπροστά στις τριάντα. Όσο είμαι εκεί προχωράω κατά μήκος του ποταμιού και ψάχνω τις πολύτιμες πέτρες. Όταν πήγαινα μόνος παλιά έστηνα σκηνές για να κοιμηθώ, ή κάτω απ’ τα δέντρα. Τώρα έχω μεγαλύτερη ασφάλεια εκεί πηγαίνω με αμάξι 4Χ4. Συνήθως παίρνω μαζί μου ελληνικό καφέ που είναι εύκολο να τον ψήσεις και μη νομίζετε ότι πάντοτε είναι τόσο δυσάρεστο. Όταν πηγαίνουμε με το 4Χ4 παίρνουμε και το κρασί μας μαζί και περνάμε μια χαρά.

Τι τρώτε στη ζούγκλα όταν είστε;
Ό,τι σκοτώσω. Λαγούς, φίδια, πουλιά… Μικρός ήμουν άσσος στη σφεντόνα, κι όταν πρωτοπήγα στη ζούγκλα αναγκάστηκα να σκοτώσω  πολλά πουλιά για να επιζήσω. Την έχω αυτή τη σφεντόνα, αλλά τώρα έχω και πιο δυνατή απ’ αυτήν. Όταν τρως μόνο πρωτεΐνες στη ζούγκλα έχεις προβλήματα με τα έντερά σου, κι αυτό είναι θάνατος για τον εξερευνητή. Στο πρώτο ταξίδι που έκανα υπέφερα, κι όταν γύρισα πίσω στη Ρόδο μου λέει η μάνα μου «παιδί μου κριθαρένια κουλούρα»!… Την έπαιρνα τότε από τη Θολό. Έβαζα τις κουλούρες στο σάκο μου- είναι πολύ ελαφρές- έπαιρνα τριάντα μαζί μου, μισή το πρωί, μισή το βράδυ, λίγο λαδάκι και ζάχαρη, αυτό είναι το γλυκό μου. Σήμερα παίρνω μαζί μου ξερό ιππποφαές, ένα σπόρο που χρησιμοποιούσε ο Μέγας Αλέξανδρος και τον έδινε στους πολεμιστές του και στον Βουκεφάλα. Αυτός ο σπόρος τον έβγαλε ασπροπρόσωπο στην Ινδία. Αυτά είναι εντελώς ελληνικά, κι εκεί στη ζούγκλα σου δίνουν τη δύναμη. Όλα έχουν να κάνουν με την ελληνική ενέργεια. Όμως εκεί πρέπει να δείξεις ότι τιμάς το λαό με τον οποίο βρίσκεσαι και να πάρεις αυτό που σου προσφέρουν. Στο Βιετνάμ σκοτώνουν μπροστά σου την κόμπρα της βγάζουν το αίμα, το βάζουν σε σφηνάκια με το δικό τους τσίπουρο από ρύζι και πρέπει να πιείς μαζί τους.

Πάντα εξερευνητής θέλατε να γίνετε;
Θα σας πω μια ωραία ιστορία για το πώς όλα αυτά που γίνονται στη ζωή μπορούν να επηρεάσουν ένα παιδί που μπορεί να ζήσει μετά από δυό αιώνες! Όταν ήμουν πολύ μικρό παιδί και η γιαγιά μου με τάιζε, μια ιστορία που μου είπε ήταν του προπάππου της, ενός Αυστριακού που πολέμησε μαζί με τον Ναπολέοντα. Μετά τη μάχη δεν υπήρχαν παράσημα, ένα ενθύμιο από τη μάχη έδιναν, κι ο Ναπολέων τότε είχε μια θήκη σπαθιού στολισμένη με σμαράγδια και ρουμπίνια, αλλά ήταν γεμάτη αρσενικό-δηλητήριο. Αν άγγιζε κάποιον μ΄ αυτό το σπαθί στη μάχη ο Ναπολέων αν δεν πέθαινε από το σπαθί πέθαινε από το δηλητήριο.
Στο τέλος της μάχης, έκοψε τη θήκη σε τέσσερα κομμάτια και το ένα το έδωσε στο στρατηγό Μπράτιτση, τον Αυστριακό που ήταν ο προπάππους της γιαγιάς μου. Αυτός μετά μπήκε στο εμπόριο των διαμαντιών και των πολύτιμων λίθων και ταξίδευε μεταξύ Τριέστης της σημερινής Ιταλίας και Αιγύπτου. Μια φορά ένα από τα πλοία με το οποίο ταξίδευε βυθίστηκε έξω από τη Ρόδο. Όλα τα διαμάντια και τα ζαφείρια που είχε ραμμένα μέσα στη φόδρα της ζακέτας του τα είχε πάνω του. Το πλοίο βυθίστηκε κι ήταν ο μόνος που σώθηκε. Τον βρήκαν στην όχθη του «΄Ελλη». Τον πήγαν στις καλόγριες και μετά από τρεις μέρες που ξύπνησε  πίστευε ότι υπήρχε λόγος που ο Θεός τον έφερε σ΄ αυτό το νησί.

Παρέμεινε στη Ρόδο;
Ήταν πολύ πλούσιος, έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του να έρθει στη Ρόδο, κι ήταν η πρώτη οικογένεια στο νησί που κυκλοφορούσε με άμαξα στολισμένη.  Λίγα χρόνια μετά η γυναίκα του μπήκε σε μία εκκλησία, ήταν τόσο άρρωστη που την μετέφεραν πάνω σε θρόνο. Εκεί είδε την κόρη του καπετάν Ξύπα από την Κάλυμνο, τη Μαρία. Αυτός είχε μια πολύ όμορφη κόρη που είχε επιζήσει μετά από το θάνατο της γυναίκας του στη γέννα. Η Αυστριακή βλέποντας την όμορφη ελληνίδα να προσεύχεται επί εβδομάδες με μεγάλη ευλάβεια αναρωτιόταν πως το έκανε αυτό μία τόσο υγιής και όμορφη, και τότε άρχισε να σκέφτεται τι θα απογίνει το παιδί της ζήτησε από την κοπέλα να παντρευτεί τον άντρα της, να μεγαλώσει το παιδί της και να τους δώσει την αγάπη που έχει για το Θεό. Η γυναίκα πέθανε, ο Καλύμνιος πατέρας δεν ήθελε να δώσει την κόρη του στον ξένο, ο Μπράτιτσης όμως του υπέγραψε ότι αν φύγει από την Ελλάδα θα του αφήσει όλη ην περιουσία του. Έκαναν 24 παιδιά, τα 16 έζησαν από τα οποία τα περισσότερα δίδυμα, έχω όλα τα ονόματά τους. Ένας από τα παιδιά αυτά ήταν ο προπάππους της γιαγιάς μου.

Το σπαθί το βρήκατε ποτέ;
Η οικογένεια στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο έκρυψε το σπαθί και τις λίρες στο χώμα. Η γιαγιά μου έλεγε ότι στην κατοχή έδινε ένα δαχτυλίδι και της έδιναν ένα τσουβάλι αλεύρι.  Ο παππούς πήγαινε τη νύχτα στα σφαγεία έπαιρνε αίμα το ανακάτευε με το αλεύρι και έφτιαχναν πίτα. Ένα μάθημα ακόμα ήταν αυτό για μένα, όταν θέλει ο άνθρωπος να επιζήσει. Όταν εγώ ήμουν σε δύσκολες στιγμές έλεγα «θα το κάνω όπως ο παππούς μου»! Το σπαθί αυτό το φοβόντουσαν στην οικογένεια γιατί είχαν ακούσει την ιστορία για το δηλητήριο. Το τύλιξαν μ΄ ένα μουσαμά, το έβαλαν σ΄ ένα κουτί και το έθαψαν κάτω από ένα δέντρο. Το  1945 έπεσε μια βόμβα από τους Άγγλους στο Ροδίνι, ανατινάχτηκε εκείνο το σημείο και ράγισε και το σπίτι. Το σπαθί χάθηκε όπως και οι λίρες, κι όλες οι πέτρες που είχαν κρατήσει ως κειμήλια. Εγώ σαν μικρό παιδί ήξερα ότι το σπαθί ήταν κάπου εκεί. Έσκαψα τον κήπο το δικό μας και του διπλανού, μετά έφερνα κι άλλα μέσα, μα τίποτα!

Τίποτα δεν ανακαλύψατε;
Αυτό που ανακάλυψα ήταν ότι από κάτω υπήρχε νεκροταφείο της αρχαιότητας. Βρήκα ένα βαζάκι δακρύων, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το δάκρυ είναι πολύτιμο, κι εγώ σκεφτόμουν τίνος να είναι, είχε ενέργεια το βαζάκι. Άρχισα να εξερευνώ τους ποταμούς του Ροδινιού και της υπόλοιπης Ρόδου. Βρήκα κράνη, όπλα, κρανία γερμανών, σφαίρες… Αυτά ήταν τα χρόνια της περιπέτειας που ανεβαίναμε πάνω στις ελιές και κυνηγούσαμε τους κουρκούταυλους και μας έβαζε η γιαγιά να μαζεύουμε καραβόλους. Τώρα μαζεύω εμβλήματα της Ρόδου όπως το αλογάκι της θαλάσσης τον ιππόκαμπο που έχω σχεδιάσει που θα γίνει σε χρυσό και βρίσκεται στη συλλογή μου.
ΕΡ. Και μετά Πακιστάν, Ινδία, Τανζανία, Ζιμπάμπουε, Βραζιλία, σας βλέπω πάνω σ΄ ένα βουνό από τερμίτες που είναι σαν τσιμέντο… Να κοιμάστε πάνω σε πολύτιμους λίθους σε ρουμπίνια, σμαράγδια, πάνω σε εκατομμύρια δολάρια! Με το Ζβαρόφσκι δεκατέσσερα χρόνια, με τους Μασάι, σας βλέπω στο Βιετνάμ… Από τα πιο επικίνδυνα μέρη… Όπου κι αν πήγαινα όμως στον κόσμο έβρισκα Έλληνες και ποτέ δεν είχα καμιά κακή εμπειρία.

Ρουμπίνια, τα μπλε ζαφείρια της Νιγηρίας…
Σπάνιο είδος. Ήμουν ο μεγαλύτερος αγοραστής πολύτιμων λίθων στον κόσμο στα ζαφείρια της Αφρικής και άλλους πολύτιμους λίθους και για πολλά χρόνια ο μεγαλύτερος στους ημιπολύτιμους λίθους. Ο μεγαλύτερος αγοραστής ζαφειριών από τη Μαδαγασκάρη, είχα αγοράσει πολλούς τόνους από εκεί και είχα ανακαλύψει και καινούργιες πηγές ρουμπινιών.  Δεκατριών χρονών έφυγα από τη Ρόδο. Λόγω του Κυρπιακού με έστειλε η μάνα μου στην αδελφή της στην Αμερική. Ζω για να προωθήσω τον ελληνισμό παντού στη γη και την εταιρία μου την “PHILLIPPE ALEXANDER”. Έχω μια εταιρεία, μια φίρμα για χρυσαφικά και πολύτιμους λίθους. Όταν διαφημίζω τον εαυτό μου βάζω την Ελλάδα πρώτη και μετά το Γιάννη Μελά. Το γιό μου που είναι οκτώ χρονών τον σκληραγωγώ από τώρα. Τον πήγα από ένα μέρος που είχε κούμαρα και του έλεγα: «είμαστε Έλληνες, πέρασε…». Και το παιδί όχι μόνο δεν δυσανασχέτησε μέσα στα αγκάθια, πέρασε και βγήκε από εκεί με το πουκαμισάκι ανοιχτό, το είχε ανοίξει ο ίδιος!

Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχετε πάει ποτέ;
Η Βιρμανία, δεν υπάρχει πιο όμορφο μέρος. Σε πολλά μέρη ήμουν ο πρώτος που πήγα σε καινούργιες πηγές της Βιρμανίας.

Έχετε κινδυνέψει όλα αυτά τα χρόνια…
Πολλές φορές, αλλά είχα την ευχή της μάνας μου και τις προσευχές της. Και το νύχι ενός λιονταριού στο λαιμό μου που είναι το φυλαχτό μου. Στην Κένυα με χτύπησαν πάρα πολύ. Με είχαν δεμένο και με πατούσαν κάτω. Ήθελαν τα κλειδιά του ορυχεία που είχε τα ρουμπίνια. Είχα τέσσερις συνεργάτες που χάθηκαν σε διάφορες περιπέτειες. Χάθηκαν όμως και πολλοί από τους άλλους! Μια φορά ένας μαχητής στην Αφρική μου έδωσε το κόκκαλο ενός μικρόσωμου ανθρώπου που σκότωσε έναν μεγάλο άνθρωπο επειδή του σκότωσε όλη την οικογένεια. Αυτός ο μικρόσωμος  κατάφερε να σκοτώσει τον δυνατό αντίπαλο, κι αυτό στην Αφρική θεωρείται ότι μπορεί να σε προστατέψει κι εσένα όταν χρειαστεί. Έφτιαξε μια μάσκα από το κόκκαλό του και μου το έδωσε μιας και δεν είχε παιδιά, ετοιμοθάνατος, επειδή τον περιποιήθηκα στο τέλος της ζωής του για να με προφυλάσσει από τη μαύρη μαγεία της Αφρικής.

Πιστεύετε στη μαύρη μαγεία;
Πιστεύω στο μάτι. Θυμάμαι τη γιαγιά μου πώς ξεμάτιαζε με το λάδι, τι γινόταν με το λάδι όταν ήσουν ματιασμένος, κι αυτό ήταν εκπληκτικό.

Σας συμβαίνουν όμως και χλιδάτα πράγματα, και τιμές!
Μια πολύ μεγάλη τιμή, πριν δύο χρόνια το κράτος της Ινδίας με διάλεξε να είμαι αυτός που διεύθυνα το μεγαλύτερο συμπόσιο για πολύτιμους λίθους στον κόσμο. Λεγόταν «Από το ορυχείο στο κοσμηματοπωλείο». Ήταν μια μεγάλη τιμή. Τους είπα θα το δεχτώ με προϋπόθεση το πάρτι που θα γίνει μετά να έχει την ελληνική σημαία και την ελληνική μουσική. Κάναμε εκεί αρνιά στη σούβλα και έγινε ένα γλέντι που δεν έχει ξαναγίνει.

Αρρωστήσατε ποτέ, τι πίνετε, πως τρώτε με τους ντόπιους…
Μέσα στη ζούγκλα είναι πολλά τα παράσιτα. Έπαθα μαλάρια τρεις φορές. Χρησιμοποιώ το ιώδιο που το βάζω στο νερό για να πλυθώ. Βρίσκεις παντού κόκα κόλα, μπύρες, και μπορείς να πιείς την καρύδα, αλλά πρέπει να ξέρεις να πιείς καρύδα, να ξέρεις ποια θα διαλέξεις!

Έχετε διδάξει κιόλας στην Αμερική!
Το 1988 με προσέλαβαν ως καθηγητή του Γεμολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (εξέταση της πέτρας για την αξία της), κι έμεινα τέσσερα χρόνια στην Καλιφόρνια.

Η γνωριμία σας και η συνεργασία για τόσα πολλά χρόνια με το Σβαρόφσκι;
Γνώρισα τον κ. Σβαρόφσκι στον οποίο πρότεινα ν΄ αρχίσει την κοπή πολύτιμων λίθων μετά από 100 χρόνια κοπής γυαλιού. Το έκανε, με προσέλαβε και για δεκατέσσερα χρόνια πήγαινα παντού στον κόσμο και αγόραζα πρώτη ύλη και σήμερα η Σβαρόφσκι έχει ένα παράρτημα που κόβει πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους που μπορούμε να πούμε ότι το άρχισε ένας Έλληνας!

Οι άνθρωποι της Αφρικής πώς σας φωνάζουν, αλλού στον κόσμο σας λένε «ο Ιντιάνα Τζόουνς  της εποχής»!
Ποτέ δεν φόρεσα το καπέλο του Ιντιάνα Τζόουνς, έχω μαζί μου ένα τσαντάκι από τα τουριστικά μαγαζιά της Ρόδου που φοράω στη γάμπα, φοράω το νύχι του λιονταριού σαν φυλαχτό και το οστό του μικρού ανθρώπου που ήταν όμως μεγάλος. Με φωνάζουν «Ιντιάνα Γιάννη» και μετά από κάτι που έγινε πέρυσι με φωνάζουνε «Τσιπόκο» (φάντασμα)!

Τι έγινε πέρυσι;
Η ιστορία άρχισε στη Ζιμπάμπουε στα ορυχεία των διαμαντιών. Το αμάξι χάλασε κοιτούσαν πώς να το φτιάξουν, εγώ βγήκα για να περπατήσω μετά από 18 ώρες μέσα στο αμάξι, κι εκείνη την ώρα αισθάνθηκα ότι μου βγήκε όλο το άγχος που είχα μαζεμένο τα δύο τελευταία χρόνια. Στο αυτοκίνητο ήταν μαζί μου ένας Ινδός που ήταν ο αγοραστής των διαμαντιών, κι ένας μαύρος χριστιανός παπάς που ήταν αυτός που ήξερε την περιοχή και οδηγούσε και το αμάξι. Ήμασταν σ΄ ένα δάσος που το ξέραμε ως το στοιχειωμένο δάσος των μαγισσών και της μαύρης μαγείας. Σταματήσαμε, μου είπαν «εδώ υπάρχουν λιοντάρια, ύαινες, αγριόσκυλα, μάγισσες…πρέπει να προσέχεις, μείνε κοντά στ’ αμάξι»… Περπάτησα από την μπροστά μεριά του αμαξιού, είδα τα φώτα του, άρχισα να περπατώ μπροστά του, ξέφευγα, δεν με ενδιέφερε, δεν ήθελα να γυρίσω πίσω, κάτι έπαθα ψυχολογικό, πήρα τον αέρα τον φρέσκο του δάσους, ένιωθα μια ελευθερία. Έφυγα από τα φώτα άρχισα να τρέχω.
Ενώ έτρεχα βρέθηκε μπροστά μου ένα σκουριασμένο κάγκελο σαν ακόντιο. Ενώ έτρεχα το πιάνω και συνεχίζω να τρέχω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, μπήκα σε ένα ρυθμό που ποτέ δεν τον είχα και ένιωσα το αίσθημα της μάχης. Μπορεί να έτρεξα πέντε χιλιόμετρα κι εκεί βρέθηκαν μπροστά μου τρεις ύαινες. Κατέβασαν το κεφάλι τους και ήρθαν σε θέση επίθεσης. Όμως δεν ξέρω πως, έτρεξα πάνω στις ύαινες, θυμόμουν τα μικρά μου χρόνια που μου έλεγε ο παππούς μου όταν με πήγαινε στα βουνά «αν το σκυλί σε κυνηγήσει πήγαινε εναντίον του»! Οι δυό μικρές ύαινες έβλεπαν τη μεγάλη και τελευταία η μεγάλη έτρεξε να φύγει. Την ακολούθησαν και οι μικρές.

Πότε σας βρήκαν;
Οι άλλοι μ’ έψαχναν. Ο μαύρος νόμιζε ότι με είχαν πάρει οι μάγισσες, ο Ινδός νόμιζε ότι ήταν παγίδα για να τον σκοτώσουν. Μου είπαν ότι είχαν έρθει τέσσερα χιλιόμετρα μπροστά ψάχνοντάς με και πήγαν πάλι τέσσερα χιλιόμετρα πίσω. Με βρήκανε και ξεκίνησε ένας μεγάλος καβγάς πού χάθηκα. Ο παππάς εκείνη την ημέρα είπε «μόνο ένα φάντασμα μπορεί να τρέξει μέσα από το δάσος των μαγισσών». Την άλλη μέρα είπε την ιστορία στο κήρυγμα της περιοχής που ήταν παππάς και εξαπλώθηκε από στόμα σε στόμα. Όπου κι αν πήγαινα στη Ζιμπάμπουε είχαν σταματήσει να με φωνάζουν «Γιάννη» και μ΄ έλεγαν «Τσιπόκο». Οι Έλληνες είμαστε λίγο τρελοί και πολύ θαρραλέοι. Αυτό που έκανα ήταν ανάμεσα στα δύο, ήταν ελληνική τρέλα μαζί με παραισθήσεις. Σήμερα με τη λογική που το σκέφτομαι λέω: «Δεν θα το έκανα ποτέ». Όταν όμως τότε με ρωτούσαν πού βρήκες το θάρρος: «Είμαι Έλληνας».

Είναι κι άλλοι Έλληνες εξερευνητές με μεγάλα αποκτήματα;
Το φημισμένο Κίμπερλι, ορυχείο διαμαντιών στη Νότιο Αφρική ανήκει στην εταιρεία “Petra Diamonds” που την εκμεταλλεύεται η οικογένεια Λούκα Πουρούλη, από την Κύπρο. Οι Έλληνες κυριαρχούν στη ζούγκλα της Αφρικής, οι πρώτοι εξερευνητές ήταν Έλληνες, οι Κρητικοί, οι Ροδίτες, σκληραγωγημένα παιδιά που πήγαν στην Αφρική να κάνουν φυτείες. Εκεί που σκάβανε βρήκανε πολύτιμους λίθους, δούλευαν σιγά-σιγά με τους μαύρους και εκμεταλλεύονταν τον ορυκτό πλούτο και το ελεφαντόδοντο. Στο 85% της παγκόσμιας αγοράς των μεγάλων άσπρων μαργαριταριών της Αυστραλίας κυριαρχεί ο Καστελοριζιός Νίκος Πασπάλης. Τα πιο πολλά οπάλια της Αυστραλίας τα βρήκαν Έλληνες. Οι Έλληνες μου έμαθαν πολλά για τους ντόπιους, ότι ξέρουν περισσότερα για το έδαφος της γης τους από όσα ξέρουν οι ξένοι γεωλόγοι. Τα αδέλφια Ιάσων και Γιώργος Πάππας, οι φημισμένοι που ανακάλυψαν πολλές πέτρες της Αφρικής. Δεν ζουν. Ανακάλυψαν τα σμαράγδια, τα ζαφείρια και τα ρουμπίνια της Τανζανίας και της Κένυας.

Τα δικά σας σχέδια πια είναι από εδώ και πέρα;
Μεγαλώνοντας στο Ροδίνι και στο Ρολόι στην Παλιά Πόλη έζησα μέσα στα αρχαία. Τώρα που δουλεύω μόνος μου έχω βγάλει δαχτυλίδια που έχουν το Μαίανδρο της Ρόδου, τον Ιππόκαμπο, το «Ρόδον της Ρόδου», το σχέδιο ενός πιάτου κεραμικής, ενός περιδέραιου, το τριαντάφυλλο της Ρόδου… Θα τα κάνω κοσμήματα. Έχουμε ένα θησαυρό που μπορεί να γίνει μεγάλη συλλογή. Ο στόχος μου είναι να κάνω το όνομα της εταιρείας πολύ μεγάλο και να το προωθήσω τόσο πολύ που όλοι στον κόσμο να ξέρουν ότι αυτό έγινε από Έλληνα.

Η συναλλαγή με τους ντόπιους πώς γίνεται, πάντα έχω την αίσθηση ότι δεν είναι τόσο δίκαιη!
Αγοράζω από τους μαύρους και είμαι πολύ δίκαιος. Δεν μ’ αρέσει η εκμετάλλευση. Πάω στη Βιρμανία κι αντί να αγοράσω πέτρες και να τις εξάγω ακατέργαστες βάζω τους ντόπιους να κάνουν την αρχική κατεργασία για να έχουν απασχόληση. Επτά χρόνια είχα εργοστάσιο στη Βιρμανία που δούλευαν 80 άνθρωποι. Το ίδιο κάνουμε τώρα στην Αφρική. Πιστεύω ότι ο Θεός ράντισε στα πιο φτωχά σημεία του κόσμου αυτούς τους θησαυρούς για να μπορούν να επιζήσουν οι άνθρωποι της γης αυτής και δεν είναι σωστό να πάμε εναντίον της θέλησης του Θεού.

Κι εσείς πώς ψάχνετε, πώς βρίσκει κανείς πολύτιμους λίθους έξω από τα ορυχεία;
Ο τρόπος που ψάχνω είναι να ακολουθώ το ποτάμι, το ποτάμι είναι σκάφτης. Εγώ πήγαινα στα ποτάμια και στη Ρόδο και έχω βρει τα καλύτερα πράγματα

Ποιες πέτρες αρέσουν σ’ εσάς περισσότερο;
Εγώ πιστεύω ότι οι πολύτιμες πέτρες είναι σαν τα νησιά της Ελλάδας που κάθε καλοκαίρι που θα πάμε λέμε» αυτό είναι το καλύτερο, το πιο ωραίο…». Το πιο ακριβό είναι το κόκκινο διαμάντι. Όσο πιο μεγάλο τόσο πιο ακριβό και σπάνιο. Όταν κυνηγάς τα μαργαριτάρια έχεις να κάνεις με τους κροκόδειλους της θάλασσας και με τους καρχαρίες που πρέπει να τους διώξεις μακριά. Οι κροκόδειλοι είναι μέσα στο χώμα και δεν τους βλέπεις… Όσο πιο μακριά πας τόσο πιο καλοί είναι οι άνθρωποι. Όλα τα μέρη που έχω πάει αγαπάνε τους Έλληνες. Στο Ισραήλ σε κάθε ταξί που έχω μπει διαπίστωσα ότι έχουν μεγάλη αγάπη για τους Έλληνες. Μου παίζουν ελληνική μουσική και μου ζητούν να τους μεταφράσω τους στίχους.

Δεν μου είπατε όμως ποιες πέτρες σας αρέσουν!
Εγώ αγαπάω όλες τις πέτρες. Υπάρχει πέτρα που λέγεται Jade από τη Βιρμανία που είναι εκπληκτική. Είναι μια πράσινη πέτρα που μπορείς να σκαλίσεις διάφορα κοσμήματα και είναι η πιο ανθεκτική στο σπάσιμο. Όλοι νομίζουν ότι το διαμάντι είναι παντοτινό. Το διαμάντι σπάει εύκολα μ΄ ένα μαχαίρι κι ένα σφυρί μπορείς να κόψεις ένα διαμάντι στα δύο, απλά είναι το πιο σκληρό. Το διαμάντι σε μια απλή φωτιά του σπιτιού καίγεται! Είναι κάρβουνο πεπιεσμένο και καίγεται πάρα πολύ όμορφα. Ενώ το ρουμπίνι και το ζαφείρι είναι πιο ανθεκτικά στις υψηλές θερμοκρασίες, το ξέρω από πείρα, επειδή  δούλευα 4 χρόνια πυροσβέστης-διασώστης στη Φλόριντα.

Οι πέτρες έχουν ενέργεια, είναι αλήθεια αυτό;
Πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε αν οι πέτρες έχουν ενέργεια. Έχουν ενέργεια, η απάντηση είναι ναι! Η τουρμαλίνη όπως είπαν και οι αρχαίοι ΄Ελληνες έχει μια ενέργεια, όταν θερμανθεί μαζεύει τη στάχτη σαν μαγνήτης. Όταν την κρατάς στα χέρια σου εκπέμπει ενέργεια. Η άλλη είναι το κουάρτζ, ο κρύσταλλος που εκπέμπει παλμούς σαν την καρδιά, που είναι παλμός στον ωρολογιακό μηχανισμό. Όμως μια ακόμα αγαπημένη πέτρα μου είναι τα ρουμπίνια της Μακεδονίας. Δεν είναι τόσο τέλεια όσο άλλες, αλλά αν είχα να διαλέξω μεταξύ ρουμπινιών της Βιρμανίας που είναι τα πιο όμορφα και το ρουμπίνι της Μακεδονίας θα διάλεγα το δεύτερο γιατί για εμένα εκπέμπει  ένα ρομαντισμό.

Πήγατε στο ελληνικό χωριό στο Πακιστάν, πώς ήταν η εμπειρία αυτή;
Από τις καλύτερες εμπειρίες μου στο Πακιστάν, ήταν στο ελληνικό χωριό. Είχα ταξιδέψει 22 ώρες για να πάω στα βουνά του Πακιστάν για να βρω σμαράγδια σ΄ ένα μέρος που λέγεται Μιγκόρα. Εκεί κατάλαβα ότι οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με τους Έλληνες. Ελληνικές μύτες και μάτια, φαίνονταν Έλληνες. Οι άνθρωποι εκεί στην αρχή ήταν πολύ επιφυλακτικοί, όταν όμως  άκουσαν το ελληνικό μου όνομα μου είπαν «Είσαι από το Γιουνάν», από τους Ίωνες. Μετά κατάλαβα. Έλληνες, ήξεραν όλη την ιστορία του Μέγα Αλέξανδρου. Εκεί σε κάποια χωριά έμεινε μια μεραρχία του Μέγα Αλέξανδρου, εκεί έχτισαν σπίτια με ελληνική τέχνη. Ένας ηλικιωμένος μου έφερε νομίσματα ελληνικά, επιγραφές… τα έφερα πίσω στη Ρόδο. Εδώ θέλω να πω ότι το παλαιότερο ματογυάλι στον κόσμο η λούπα που έβλεπαν τις πέτρες, κι ό,τι άλλο πολύτιμο, βρίσκεται στο μουσείο της Ρόδου. Ξέρεται η πραγματική μου αγάπη δεν είναι η εξερεύνηση. Αυτό ήταν ένα πράγμα στο οποίο έπρεπε να κυριαρχήσω για να εξελιχθώ σαν σχεδιαστής κοσμημάτων. Πίσω από κάθε κόσμημα υπάρχει μια ιστορία, μια αφήγηση και μια φωτογραφία για εμένα.

Αυτή την εποχή πού ζείτε;
Ζω στην Κύπρο αυτή την περίοδο, δουλεύω για τηλεοπτική εκπομπή της Αγγλίας ως εκπρόσωπος μεγάλης εταιρείας που αγοράζω πέτρες από τα ορυχεία πουλάω και εκπέμπω το ρομαντισμό από τα μέρη που προέρχονται μέσα από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που βγάζω. Ήρθα στη Ρόδο για λίγο για να βρεθώ με τους γονείς μου, τον πατριό μου τον Γιάννη Ιωαννίδη ένα Κύριο,  που τώρα είναι άρρωστος και ήρθα να σταθώ δίπλα του, καθηγητή Αγγλικών που με βοήθησε πάρα πολύ στη ζωή μου. Θέλω να μιλάω μαζί του γιατί μαθαίνω πολλά. Ο παππούς μου ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος για εμένα. Όταν δεν μπορούσε να ζήσει τα παιδιά του στον πόλεμο έκανε πολλές δουλειές, κι αυτό είναι το παράδειγμά μου. Και μου έμειναν πολλά απ΄ αυτά που μου έλεγε για να ζω. Μου έλεγε «όταν είσαι με βασιλιάδες να φέρεσαι σαν βασιλιάς, κι όταν είσαι με χωρικούς να φέρεσαι σαν χωρικός. Όχι το αντίθετο»… Αυτό κάνω και με βοήθησε στα χωριά των ντόπιων. Εμείς οι Έλληνες τρώμε από ένα πιάτο κάτι που κάνουν πολύ λίγες φυλές, με βοήθησε κι αυτό για να μπορώ να ζω μαζί τους.

Ποιο είναι το συμπέρασμά σας, πού καταλήξατε σ΄ αυτή τη ζωή;
Άρχισα να ψάχνω όλο τον κόσμο, όμως τελικά η ιστορία μου είναι η ιστορία του αλχημιστή. Ότι τελικά τα διαμάντια και οι πολύτιμοι λίθοι είναι ο τρόπος ζωής, που σε πηγαίνει πίσω στην πατρίδα σου κι όχι στα ξένη μέρη. Όλα που έχω δει δεν είναι κάτι χρωματιστές πέτρες, γυαλιστερές πέτρες που δεν έχουν καμία αξία, είναι ο τρόπος ζωής. Αυτά έρχονται, φεύγουνε, σημασία έχουν οι άνθρωποι. Η μάνα μου, μου έστελνε τα βραχιόλια της να τα πουλήσω στην Αμερική όχι για να ζήσω, αλλά για να έχω χαρτζιλίκι, γιατί δεν επιτρεπόταν να μου στείλει παραπάνω χρήματα, υπήρχε όριο. Τότε κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τα λεφτά και το χρυσό και τους πολύτιμους λίθους. Υπάρχει αυτό που είναι της καρδιάς, το χρυσό της καρδιάς, το διαμάντι της καρδιάς. Στο τέλος αυτό που σκέφτομαι ενώ έχω κάνει το γύρο του κόσμου είναι να γυρίσω πίσω στη Ρόδο, σαν τον Οδυσσέα κι εγώ.

Τι ταξίδι ετοιμάζετε τώρα;
Τώρα στη Νιγηρία και στη Μοζαμβίκη για ζαφείρια, ρουμπίνια, ζιργκόν, τουρμαλίνες.

Πότε θα σταματήσετε τα ταξίδια στη ζούγκλα;
Δεν θα σταματήσω μέχρι που να πεθάνω εκεί. Και καλύτερα να με φάνε τα λιοντάρια παρά τα σκουλήκια.

INSTAGRAM-GEMEXPLORER
email: [email protected]