Δουλεύουν, εργάζονται μέχρι και 18 ώρες καθημερινά, 365 μέρες το χρόνο. Κατάφεραν ακόμα και τον τόπο που βρίσκεται το χωριό τους να τον αλλάξουν ριζικά με τη δουλειά τους, αφού μέχρι πριν από λίγα χρόνια εκεί ήταν ένας βάλτος με τα νερά που κατέληγαν και λίμναζαν από τη γύρω περιοχή.
Τώρα όμως, μετά από σκληρή και συλλογική δουλειά των 650 κατοίκων βρίσκεται ένα πανέμορφο χωριό, η Δήμαινα, που στην ευρύτερη περιοχή είναι γνωστό και ως το «χωριό των δουλευταράδων»!
Σε αυτό το χωριό του Νομού Αργολίδος βρέθηκε ο Αντώνης Σρόιτερ και με την κάμερα της εκπομπής του στον ALPHA έκανε «Αυτοψία» καταγράφοντας τις μαρτυρίες των κατοίκων που είναι φανατικοί με τη δουλειά. «Δεν έχουμε Δημοσίους Υπαλλήλους. Τι είναι αυτό; Εμείς επενδύσαμε στην πραγματική οικονομία και τότε μας κορόιδευαν. Δεν έχουμε Φεράρι. Βγάζουμε και επενδύουμε τα χρήματα πάλι στη γη ή για να αγοράσουμε χωράφια ή για να κάνουμε αναδιάρθρωση καλλιέργειας. Κάποτε ένας διευθυντής τράπεζας έλεγε ότι οι καταθέσεις του χωριού φτάνουν αυτές της Μυκόνου. Αν και υπάρχει η δυνατότητα κάποιος να σταματήσει να δουλεύει δεν το κάνουμε», λέει ο Ανδρέας Αγγέλου.
Ο Μιχάλης Σάκουλης έχει χοιροτροφική μονάδα. Σπούδασε ζωοτέχνης και σε καμία περίπτωση δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει το χωριό. «Την αγαπάω τη δουλειά μου από μικρό παιδάκι, γιατί είμαι δίπλα στον πάτερα μου από 10 χρόνων. Αν δεν σου αρέσει αυτή η δουλειά δεν μπορείς να την κάνεις, γιατί θεωρώ ότι είναι λίγο δύσκολη, αλλά εμένα μου αρέσει και την κάνω με ευχαρίστηση. Εμένα δεν μου φαίνεται κάτι δύσκολο, απλά πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι είναι και αυτοί ζωντανοί οργανισμοί όπως είμαστε κι εμείς και πρέπει να τα σέβεσαι τα ζώα για να σου παράγουν, γιατί είναι τα “όπλα” σου και από αυτά θα ζήσεις κι εσύ. Δεν είναι αυτό το όνειρό μου, να γίνω αφεντικό και να δουλεύουν άλλοι για εμένα, γιατί δεν έχω μάθει έτσι. Οι γονείς μου με έμαθαν από μικρό παιδί στη δουλειά και συνεχίζω κι εγώ έτσι στο δρόμο τους. Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν ότι “αν θέλεις να κάνεις κάτι στην ζωή σου, πρέπει να το κάνεις με τα χέρια σου και να δουλέψεις”. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα στη ζωή. Αν δεν παλέψεις μόνος σου δεν θα καταφέρεις τίποτα».
Σε ένα χωριό όπου όλοι σχεδόν δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, το καφενείο δεν έχει θέση. Γιατί πολύ απλά δεν έχει δουλειά. Η Δήμαινα για 20 ολόκληρα χρόνια δεν είχε καφενείο. Καφενείο άνοιξε τώρα. Και εκείνοι που το άνοιξαν, μοιάζουν να το έχουν μετανιώσει. Η δουλειά λοιπόν όχι απλά φθάνει για όλους αλλά… περισσεύει! Στο χωριό, η ανάγκη για εργατικά χέρια είναι μεγάλη. Απασχολούν πολλούς αλλοδαπούς, αλλά ψάχνουν για Έλληνες λένε, για να μην έχουν πλέον μπλεξίματα με τα χαρτιά των μεταναστών. Ψάχνουν ελληνικά χέρια, αλλά δεν βρίσκουν!
«Όποιος θέλει να βρει δουλειά εδώ, βρίσκει! Αρκεί να το θέλει…! Η ζωή στο χωριό είναι ωραία μόνο από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Δεν έρχεται για ελιές ο κόσμος. Σε μένα ήρθε ένας από Κυψέλη και έφυγε την άλλη μέρα. Δεν του άρεσε η δουλειά, κουράστηκε. Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά εγώ θέλω να δουλεύω με έλληνες. Τους ψάχνω παντού. Και κάποιοι που δεν έχουν δουλειά, δεν έρχονται ούτε για ελιές» λέει στον Αντώνη Σρόιτερ ο Θύμιος Σταμούλης, αγρότης και ιδιοκτήτης Ελαιοτριβείου, τονίζοντας πως «το μεροκάματο για την ελιά είναι 30 με 35 ευρώ. Ο γιος μου που δούλευε κάπου, έπαιρνε 25 ευρώ την ημέρα. Ήθελε να βρει δουλειά και βρήκε. Όποιος δεν έχει όρεξη δεν βρίσκει δουλειά. Εγώ θέλω 4 άτομα να ρίξω ελιές. Υπάρχει πρόβλημα. Βρίσκουμε Αλβανό εργάτη πιάνει δουλειά και μας κυνηγάνε γιατί απασχολούμε παράνομους εργάτες. Δεν μπορεί να θέλεις να δουλέψεις και να μην μπορείς γιατί σε κυνηγάει η αστυνομία. Γιατί να βρω τον μπελά μου;»!
