Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ελλάδα διαλύθηκε κυριολεκτικά. Δεν έχασε μόνο το 25% του ΑΕΠ της, που σημαίνει ότι συρρικνώθηκαν οι περισσότεροι παραγωγικοί τομείς της χώρας, αλλά χάθηκε και μια ολόκληρη γενιά, με την ανεργία και την φτώχεια να καταστρέφουν την όποια οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική της εξέλιξη.
Οι αλόγιστοι δανεισμοί και τα επιτόκια τοκογλυφίας δέσμευσαν τη χώρα σε μνημόνια παράδοσης της εθνικής της κυριαρχίας, καθώς και του πλούτου της.
Οι μεταρρυθμίσεις που προέβλεπαν ήταν περισσότερο εισπρακτικού τύπου μέτρα, παρά μεταρρυθμίσεις. Βαφτίστηκαν μεταρρυθμίσεις για να κατευνάσουν το λαό.
Δράσεις μη κοινωνικά βιώσιμες, εφαρμόσθηκαν σε μια οικονομία που ήδη έφθινε, με αποτέλεσμα να γονατίσει η κοινωνία, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κανένα όφελος.
Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η φούσκα αυτή των μεταρρυθμίσεων εφαρμόσθηκε, για να έχουν λόγο ύπαρξης τα ξένα κυριαρχικά συμφέροντα στη χώρα και να διατηρείται το καθεστώς κατοχής.
Οι μεταρρυθμίσεις για να έχουν ουσιαστική ωφέλεια και να τιμούν το όνομα τους στην οικονομική επιστήμη, θα πρέπει να συνιστούν μέτρα παραγωγικής αναδόμησης που θα δίνουν αναπνοή στην ανάπτυξη, καθώς και στην κοινωνική οικονομία.
Οι καμουφλαρισμένες αφαιμάξεις λοιπόν, που βαφτίστηκαν μεταρρυθμίσεις, που προήλθαν από θνησιγενή φορολογικά μέτρα, μειώσεις μισθών και συντάξεων ανεξάρτητα από το κόστος ζωής, αμετροεπείς απολύσεις με υποτιθέμενο στόχο την ποιοτικότερη στελέχωση του δημόσιου φορέα και εκποιήσεις των δημόσιων αγαθών, μόνο σε αναπτυξιακή και κοινωνική ασφυξία μπορούσαν να οδηγήσουν.
Θα πρέπει να θυμίσω σε όσους τεχνοκράτες το έχουν ξεχάσει, ότι ο όρος ανάπτυξη στα οικονομικά αναφέρεται στην αύξηση της πραγματικής παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών σε μία οικονομία με την πάροδο του χρόνου και όχι στην μείωση όπως συνέβηκε στην Ελλάδα των «μεταρρυθμίσεων», στην πάροδο των πέντε ετών.
Εάν περάσω δε σε αναλυτικότερο ορισμό του όρου θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τα εξής:
Ως ανάπτυξη ορίζεται η αύξηση της οικονομικής ευημερίας που απολαμβάνει ο λαός μιας χώρας κατά μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Σημαντικότερος δείκτης δε της ανάπτυξης είναι ο μακροχρόνιος ρυθμός αύξησης του κατά κεφαλή ΑΕΠ, καθώς και οι δείκτες που σχετίζονται με το επίπεδο υγείας, μόρφωσης και μακροβιότητας. Κανένας όμως από αυτούς τους δείκτες όχι μόνο δεν ικανοποιήθηκε στην Ελλάδα των «μεταρρυθμίσεων», αλλά μειώθηκε δραστικά όπως συμβαίνει συνήθως σε συνθήκες πολέμου…
Αυτό συνέβηκε, γιατί η αντιπαραγωγική λιτότητα που υποδείκνυαν τα υποτιθέμενα μεταρρυθμιστικά μέτρα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την οικονομική ανάπτυξη, που βασίζεται στην ικανοποίηση των ατομικών και κοινωνικών αναγκών των πολιτών στο εσωτερικό μιας οικονομίας.
Όλα αυτά, με οδηγούν λοιπόν να σκεφτώ, ότι οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές, για την δικαιοσύνη των οποίων κόπτονται οι προηγούμενες πολιτικές κυβερνήσεις, ότι είχαν ανταποδοτικό ρόλο στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, που δεν είχαν, ήταν το δόλωμα, προκειμένου να μην αντισταθεί ο Ελληνικός λαός στο ξεπούλημα της περιουσίας του.
Όλα αυτά αποδεικνύουν πως ουδέποτε υπήρξε στο πρόγραμμα, η χώρα να σταθεί στα πόδια της.
Η Ελλάδα απλά βρισκόταν υπό το καθεστώς ελεγχόμενης πτώχευσης μέχρι την τελική της πτώση.
Η αδυναμία να βρεθεί λύση στις διαπραγματεύσεις της σημερινής κυβέρνησης από πλευράς των ευρωπαίων εταίρων ανάγεται στο γεγονός, ότι προσπαθούν διακαώς να διατηρήσουν αυτό το καθεστώς και να ανταλλάξουν την όποια κοινωνική μεταρρύθμιση με ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και την αντιμετώπιση της διαπλοκής με την μη αντιμετώπιση της, για να γλιτώσουν τη φυλακή όλοι οι προηγούμενοι πολιτικοί παράγοντες εγχώριοι και ξένοι.
Για αυτό και η ρευστότητα με το σταγονόμετρο από την ΕΚΤ. Για αυτό και οι εκφοβισμοί με την Κύπρο και το πολιτικό bullying από δημοσιογράφους και μέσα επικοινωνίας τα οποία πληρώνει η ίδια η κομισιόν με μυστικά κονδύλια.
Γιατί η ταμπακιέρα είναι η ιδιωτικοποίηση της παροχής όλων ανεξαιρέτως των δημόσιων αγαθών της χώρας, που συνίσταται σε ομηρία πελατειακού-πολιτικού κοινού (captive audience) , καθώς και ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του εθνικού πλούτου της χώρας.
Αν λοιπόν η σοβαρότητα της Ελληνικής πλευράς έγκειται, στο να κατεβάζει τα παντελόνια από ευγένεια μήπως προσβάλλει του Γερμανούς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους μας, αντί να αντιστέκεται σε αυτές τις πρακτικές, τότε προτιμώ να είμαι ασόβαρη στις πτωχευτικές εναλλακτικές που μου δίνουν για τη χώρα μου…
Και μη χύνετε κροκοδείλια δάκρια μερικοί, διότι η συμφωνία θα γίνει και με τις ασόβαρες τακτικές, γιατί η μη διάσωση της Ελλάδας σημαίνει απλά και το τέλος της Ευρώπης. Την διαφορά την κάνουν τα κότσια να διεκδικήσεις πραγματικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς υποθήκη το σπίτι σου…
