«Έζησα κάτι το ανεξήγητο και δεν ντρέπομαι να το μοιραστώ.Με τράβηξε πίσω ένας φίλος και με κράτησε σφικτά. ‘Τελείωσε’, μου είπε. Εκείνη τη στιγμή σπάραξα, έχασα τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μου, χτυπούσα τα χέρια μου στους τοίχους κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω, κάπου στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας, νομίζω… Για πολλές μέρες μετά, ήμουν χαμένος, φοβισμένος, ένιωθα ότι ο πόνος με είχε παραλύσει, έκλεισα τον εαυτό μου σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν ήθελα να ακολουθήσω τα σωστά βήματα για να ελευθερωθώ. Δεν θέλω να τον θυμάμαι έτσι. Όχι, αρνούμαι να τον θυμάμαι έτσι…».
«CUT! «Φυσικά και θα τον φέρεις μαζί σου!».
Νομίζω, δεν έχει παραλείψει τίποτα. Τώρα, άλλωστε, δεν τα’ χει χαμένα, παρόλο που όταν έγινε το «κακό», δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε πως να αντιδράσει. Συναντηθήκαμε μέρα μεσημέρι, οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, ο ήλιος έχει ήδη εξαφανιστεί και τώρα πρέπει να επιστρέψει πίσω, στην εργασία του. Μέχρι να ανταμωθούμε ξανά, για να πιούμε εκείνον τον καφέ και να πούμε τα «δικά» μας. Φεύγει γρήγορα για να προλάβει. Οι ειδήσεις τρέχουν, το κινητό δεν σταματά λεπτό να χτυπά, οι συνεργάτες περιμένουν οδηγίες, τα «δικά» μας τον έχουν απορροφήσει, ενώ ο ίδιος αγχώνεται γιατί θέλει να βρεθεί στο γραφείο, ακριβώς τη σωστή ώρα, παρόλο που ο συνεπιβάτης του τον καθυστερεί, αφού δεν λέει με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω μου. Μάλλον, συμπάθησε εμένα ή τα καλούδια που του προσφέρω εδώ και λίγη ώρα. Ο Ονούφριος, λίγο πιο πριν, μου αποκάλυψε πως, από τότε που έγινε το «κακό», δεν τον αφήνει στιγμή από κοντά του…
«CUT! Πότε έκλαψες για τελευταία φορά;»
«Γεια σου. Ονομάζομαι Ονούφριος. Πριν από ένα χρόνο, όταν έχασα το ‘χάπι’ μου κατά της μελαγχολίας, τον αγαπημένο μου σκύλο, Zanax. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Έσβησε μέσα στην αγκαλιά μου, μετά από τέσσερις μαρτυρικές ώρες μάχης, στην κτηνιατρική κλινική, παλεύοντας για να κρατηθεί στη ζωή, αφού κάποιος ασυνείδητος αποφάσισε να μου τον στερήσει, ρίχνοντας φόλα, λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μου, στη Λεμεσό. Είχα πείσει τον εαυτό μου, καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, πως θα επιβίωνε, ότι σε μια – δύο μέρες θα ήταν έτοιμος για να γυρίσει πίσω στο σπίτι, να ξαπλώσουμε και πάλι μαζί, παρέα στον καναπέ μας, εγώ να παρακολουθώ ταινίες κι εκείνος να παρακολουθεί εμένα με τα πελώρια του μάτια, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Συνηθισμένα πράγματα, ανάμεσα σε μια φιλία ξεχωριστή…
Όταν η κατάστασή του υποτροπίασε και ο γιατρός αντιλήφθηκε πως δεν υπήρχε κάτι άλλο περισσότερο για να κάνει, σταμάτησε τις μαλάξεις στην καρδιά του. Άρχισα να φωνάζω, τον παραμέρισα στην άκρη και πήρα τη θέση του, προσπαθώντας να τον επαναφέρω από μόνος μου, δήθεν γιατί εκείνος παρέδωσε τα όπλα πολύ νωρίς. Άρχισα εγώ ο ίδιος τις μαλάξεις, φωνάζοντάς του Zanax ‘Μην τα παρατάς!’. Με τράβηξε πίσω ένας φίλος και με κράτησε σφικτά.‘Τελείωσε’, μου είπε. Εκείνη τη στιγμή σπάραξα, έχασα τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μου, χτυπούσα τα χέρια μου στους τοίχους κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω, κάπου στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας, νομίζω… Για πολλές μέρες μετά, ήμουν χαμένος, φοβισμένος, ένιωθα ότι ο πόνος με είχε παραλύσει, έκλεισα τον εαυτό μου σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο…».
“CUT! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερεί αυτά που αγαπάμε…”
Αυτά που μας ενώνουν, κάνοντάς μας να νιώθουμε μόνο καλά, χαρίζοντάς μας χιλιάδες αληθινά χαμόγελα, χωρίς στην πραγματικότητα εμείς, να έχουμε πειράξει κανέναν.
Όταν επισκέφθηκα τον Ονούφριο, την επόμενη μέρα, ήταν σε κατάσταση σοκ. Η οποιαδήποτε «υπερβολή» στην ιστορία του, δεν με αφορά. Εξάλλου, εγώ ο ίδιος τον είχα στην αγκαλιά μου, το αμέσως επόμενο πρωί, αφήνοντάς τον να κλάψει σαν μωρό παιδί, εξιστορώντας μου τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας.
Ίσως να θεωρείς τις αντιδράσεις του υπερβολικές. Κι όμως, δεν είναι. Το να χάσεις τον πιο πιστό σου φίλο, με τέτοιο βάναυσο κι άδικο τρόπο, είναι λες και η σφαίρα που σου έριξαν, κόπηκε σε εκατοντάδες κομμάτια, κυκλώνοντας με τόσο βάρβαρο τρόπο τη ψυχή σου. Για να καταφέρεις να αισθανθείς τα «πράγματα» που ένιωσε ο φίλος μου, αλλά κι εκείνα που ένιωσα εγώ αγκαλιάζοντάς τον, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθείς τη φιλοσοφία του: «Αυτός που δεν μπορεί να αγαπήσει τα ζώα, δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε τους ανθρώπους».
«Πότε χαμογέλασες ξανά;»
«Χρειάστηκε καιρός και μεγάλη προσπάθεια. Οι φίλοι μου, με παρότρυναν να πάρω στο σπίτι ένα καινούργιο φίλο. Στην αρχή, δεν ήθελα ούτε να τ’ ακούσω, μέχρι που κάποιος με πήρε απ’ το χέρι για να επισκεφθούμε ένα κουτάβι το οποίο σώθηκε από ένα παιδί, όταν κάποιοι επιτήδειοι το πέταξαν στο δρόμο.
Αυτός, λοιπόν, ήταν ο Twix και είναι ο λόγος που χαμογέλασα ξανά, μετά από πολύ καιρό, αφού μόλις τον είδα τόσα δα, βρώμικο, μόνο του, σε μία αυλή να περιπλανιέται και να κλαίει, σαν κακομαθημένο παιδί που του έκλεψαν τις καραμέλες, έβαλα τα γέλια! Τον σήκωσα ψηλά κι έγειρε το κεφάλι του πάνω μου, αρχίζοντας τα νάζια. Του ψιθύρισα στο αυτί πως ‘τώρα μου κάνεις τον άγιο, για να με πείσεις σε πάρω στο σπίτι, αλλά είμαι σίγουρος πως με την άφιξή σου θα τα διαλύσεις όλα!’.
Εκείνος συνέχισε να γέρνει πάνω μου, δείχνοντας εφησυχασμένος γιατί κατάλαβε πως με κέρδισε. Δεν είχε κάνει κανένα λάθος στις προβλέψεις του, έτσι σήμερα ζούμε μαζί. Δεν πήρε τη θέση του Zanax, φυσικά, αλλά μαζί, αποκτήσαμε καινούργιες, καθημερινές συνήθειες. Έχουν ήδη περάσει εννέα μήνες από την κάθοδό του και κάθε στιγμή που χουζουρεύει στα πόδια μου, με κάνει να χαμογελώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που χαμογέλασα εκείνη την ημέρα που τον αντίκρισα για πρώτη φορά».
«CUT! Twix! Όχι λάσπες πάνω στον καναπέ!»
Ο Ονούφριος είναι ακτιβιστής και υπέρμαχος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των ζώων. Με την ιστορία του, θέλει να ευαισθητοποιήσει την ανάγκη για βοήθεια, την οποία έχουν σήμερα εκατοντάδες αδέσποτα, τα οποία δηλητηριάζονται, κακοποιούνται και εγκαταλείπονται καθημερινά στο δρόμο, καταλήγοντας νεκρά. Έκτοτε, αφιερώνει τον ελεύθερό του χρόνο για την προστασία και τα δικαιώματα των ζώων.
«Γεια σου. Ονομάζομαι Ονούφριος. Ξέρεις τι μου λείπει περισσότερο;Oι κινηματογραφικές βραδιές στον καναπέ, παρέα με τον Zanax. Έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα…».
