Έχασα τον σύζυγο μου πριν από ένα χρόνο, 4 μήνες και 10 μέρες…
Η επέτειος του γάμου μας είναι σε λιγότερο από μήνα και η κόρη μας σε λίγες μέρες, κλείνει τα 15. Με κάποιο τρόπο αποδέχθηκα τη λέξη «χήρα» αρκετά νωρίς, έχω συνηθίσει τον ρυθμό της ζωής σαν μονογονέας και έχω πλέον χώρο στην καρδιά μου για μια νέα αγάπη.
Όμως ακόμα πενθώ.
Πέρασα την περισσότερη μέρα χτες κλαίγοντας. Ξύπνησα λυπημένη, κατάφερα να κάνω τις πρωινές δουλειές μου – έφτιαξα πρωινό στην κόρη μου, μαγείρεψα το μεσημεριανό, τάισα τον σκύλο. Επέστρεψα σπίτι, δούλεψα και μετά έπεισα τον εαυτό μου να βγω για μια βόλτα – να κινήσω το κορμί μου, να πάρω λίγο αέρα. Αντί γι’ αυτό, ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλαψα…για τουλάχιστον μια ώρα.
Αργότερα, πήρα την κόρη μου από το σχολείο και μετά από μια συζήτηση για το φαγητό, έκλαψα λίγο ακόμα. Έκλαψα ενώ έκοβα τα λαχανικά, ενώ ανακάτευα το ρύζι και συνέχισα να κλαίω ενώ η κόρη μου έτρωγε. Όταν τα δάκρυα μου έγιναν λυγμοί, κουλουριάστηκα στον καναπέ. Δεν μ’ αρέσει η κόρη μου να με βλέπει έτσι αλλά αυτή είναι η άλλη μου πλευρά που είναι εντελώς αντίθετη από την «συγκροτημένη» που βλέπει συνήθως. Είναι καλό για εκείνη να βλέπει όλο το φάσμα των συναισθημάτων. «Νιώσε τα συναισθήματα σου!» Της το λέω συχνά. Τα καλά, τα κακά, τα λυπηρά και όλα τα ενδιάμεσα. Νιώσε! Κουλουριασμένη στον καναπέ, αυτό έκανα.
Ο σύζυγος μου πέθανε στα 50. Φαινόταν πιο νέος – πυκνά μαύρα μαλλιά, έντονα πράσινα μάτια. Εξωτερικά ήταν απόλυτα υγιής. Γυμνασμένος, σε φόρμα, έτρωγε υγιεινά και του άρεσαν οι δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Δεν μπορούσες να καταλάβεις κοιτάζοντας τον ότι είχε σκλήρυνση κατά πλάκας. Αυτός ήταν ο λόγος που ήταν τόσο δύσκολη η διάγνωση στην αρχή. Όταν τα συμπτώματα πρωτοεμφανίστηκαν οι γιατροί του νόμιζαν ότι χρειαζόταν φυσικοθεραπείες. Δεν σκέφτηκαν να τον στείλουν για μαγνητική τομογραφία – ήταν νέος, δραστήριος και κατά τα άλλα υγιής.
Σταδιακά έφτασε στο σημείο που αντί να ζει με τη σκλήρυνση κατά πλάκας, μπορούσε να τη διαχειρίζεται. Όταν τον εμπόδισε από το να παίξει τα σπορ που του άρεσαν – μπάσκετ, ποδήλατο – ξεκίνησε γιόγκα. Η γιόγκα τον έσωσε, ήταν μια άσκηση που τον έκανε να νιώθει ζωντανός.
Έκανε γιόγκα για χρόνια…μέχρι που η ασθένεια του χειροτέρεψε τόσο που δεν μπορούσε πια να κάνει. Αν και ήταν μουσικόφιλος δεν μπορούσε πια να πηγαίνει σε συναυλίες, εκτός και αν είχε κάπου να κάτσει…και όταν αυτό που θες είναι να δεις ένα ανερχόμενο συγκρότημα και μουσικούς, που συνήθως παίζουν σε μικρά κλαμπ, τα καθίσματα δεν είναι πάντοτε διαθέσιμα. Η σκλήρυνση κατά πλάκας του στερούσε πράγματα που τον έκαναν να νιώθει ζωντανός.
Ήταν σοκ για πολύ κόσμο όταν ο άντρας μου πέθανε. Ήταν σοκαριστικό κυρίως διότι δεν «φαινόταν» άρρωστος. Ακόμα και στην εντατική, όταν ήταν σε κώμα, φαινόταν καλά! Ήρεμος και όμορφος, ακόμα και με τα σωληνάκια σε όλο του το σώμα. Ήταν σαν να έκανε τον καλύτερο ύπνο από ποτέ. Έβαζα την αγαπημένη του μουσική και οι φίλοι του έρχονταν να τον επισκεφτούν. Δεν ήταν σαν τους άλλους ασθενείς, που ήταν πολύ μεγαλύτεροι ηλικιακά, που οι ασθένειες τους ήταν εμφανείς και φαίνονταν πολύ πιο σοβαρές. Αλλά όπως μαθαίνουμε στη ζωή, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
Όταν οι άνθρωποι με βλέπουν, ξέρω τι σκέφτονται: Είναι καλά! Είναι κοινωνική! Είναι δραστήρια! Κάνει πάρτι! Γράφει πάλι! Έχει μια σχέση!…Ναι τα κάνω όλα αυτά. Ζω τη ζωή μου. Αλλά επίσης θρηνώ. Ευτυχώς, ο σύντροφός μου, το καταλαβαίνει. Με αγκαλιάζει όταν κλαίω. Με ρωτά αν μπορεί να κάνει κάτι να με βοηθήσει. Με αγαπά και καταλαβαίνει ότι ενώ τον αγαπάω, μου λείπει ο σύζυγος μου.
Μια φίλη μου είπε ότι θρηνούσα τον άντρα μου, πολύ πριν πεθάνει. Ότι δηλαδή η σκλήρυνση κατά πλάκας, μας στέρησε τη ζωή που νομίζαμε ότι θα είχαμε μαζί. Όταν παντρεύεσαι και σκέφτεσαι τη ζωή με τον σύντροφο σου, δεν σκέφτεσαι ότι μια μέρα μπορεί να μην μπορείτε να ταξιδεύετε, να γελάτε, να περνάτε καλά, να υπάρχετε. Όταν παντρεύεσαι, δεν είναι αυτή η ζωή που περιμένεις. Όταν παντρευόμουν δεν ήταν αυτή η ζωή που περίμενα.
Λίγο καιρό μετά το θάνατό του, πήγα σε μια οικογενειακή συγκέντρωση. Μόλις μπήκα, ένιωσα την απουσία του συζύγου μου. Τα δάκρυα μου άρχισαν να κυλάνε από το πουθενά, , η σκέψη να συζητήσω με τον οποιοδήποτε ήταν αδύνατη για εμένα. Πήγα σε ένα ήσυχο δωμάτιο για να συνέλθω. Μια οικογενειακή φίλη που είναι και ψυχολόγος ήρθε να δει πως είμαι. Μέσα στο κλάμα της είπα «Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Αναρωτιέμαι αν έχω κατάθλιψη» Με κοίταξε και μου χαμογέλασε ευγενικά. «Παυλίνα» μου είπε. «Αυτό είναι το πένθος».
Ξέρω ότι σταδιακά θα νιώσω καλύτερα και υπάρχουν μέρες που νιώθω πιο καλά. Υπάρχουν όμως και μέρες που με πιάνει η θλίψη. Πολλές μέρες νιώθω και τα δύο. Αλλά ακόμα πενθώ. Γιατί τώρα αυτό είναι που χρειάζομαι.
Αντρούλη μου να ξέρεις πως ήσουν και θα είσαι πάντα ο άνθρωπός μου.
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα like στη σελίδα μας
