Ιδιαίτερα τραυματική για την κεντροδεξιά παράταξη αποδείχτηκε η αρχηγική «σταδιοδρομία» του Αντώνη Σαμαρά στη Νέα Δημοκρατία. Από τρεις οπτικές γωνίες. Από την οπτική της συρρίκνωσης της βάσης της, με συνέπεια από μεγάλο κόμμα εξουσίας να έχει εξελιχθεί στον μικρομεσαίο χώρο της αντιπολίτευσης. Από την οπτική του εσωτερικού διχασμού του κόμματος σε «ημετέρους» σαμαρικούς και ελευθερογνώμονες άλλους.Από την οπτική της καταρράκωσης των παραδοσιακών αρχών του κόμματος και της εγκατάλειψης των πολιτικών ηθικών κανόνων, που προσδιορίζουν και το εύρος του πολιτικού πολιτισμού του.
Μετά τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών του 2009, πολλοί ήταν αυτοί που, γνωρίζοντας τον Αντώνη Σαμαρά, εκτίμησαν ότι θα μετέτρεπε τη Νέα Δημοκρατία σε Πολιτική Ανοιξη. Ο τρόπος που πολιτεύτηκε ο πρώην πρωθυπουργός και ως κυβερνήτης και ως αρχηγός διέψευσε όσους θεώρησαν υπερβολικές τις προβλέψεις αυτές, επιβεβαιώνοντας, τελικώς, τους πολιτικούς «προφήτες».
Πράγματι, επί αρχηγίας Αντώνη Σαμαρά:
(α) Για πρώτη φορά η Ν.Δ. σε δύο συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις επέτυχε το χαμηλότερο στην ιστορία του κόμματος ποσοστό. Μάλιστα, στη δεύτερη αναμέτρηση, το κόμμα «έσπασε» το προηγούμενο ρεκόρ του(!), με τον Σαμαρά, αντί αυτοκριτικής, να λέει, μετά το θλιβερό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου, ότι η Ν.Δ. έχασε μόνο 2 ποσοστιαίες μονάδες (που ήταν τρεις τελικά) από τις εκλογές του 2012.
(β) Για πρώτη φορά διαμορφώθηκαν οι συνθήκες ώστε να πολυδιασπαστεί η Κεντροδεξιά, με τη Ν.Δ. να έχει αποτελέσει τη «δεξαμενή» που δημιούργησε ένα άλλο κόμμα, τους ΑΝ.ΕΛ., τροφοδότησε το σώμα των ανεξαρτητοποιηθέντων βουλευτών της προηγούμενης Βουλής και προκάλεσε τέτοιας έκτασης διαρροή ψηφοφόρων.
(γ) Για πρώτη φορά, η Ν.Δ. υπέστη σε τέτοια έκταση, στην ιστορία της ως κόμμα εξουσίας, τις συνέπειες της τιμωρητικής ψήφου! Μιλώντας, δε, για διαρροές, ο Αντώνης Σαμαράς συνέβαλε ώστε να είναι πιο επώδυνη η τιμωρητική αυτή ψήφος, με διαρροές απ’ ευθείας στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή σε ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά και προς την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Οχι βεβαίως για λόγους ιδεολογικής ταύτισης, αλλά επειδή το νοήμον εκλογικό σώμα καταλαβαίνει προς τα πού γίνεται πιο επώδυνη η διαρροή του…
(δ) Για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας ένας δεξιός ηγέτης (διότι αυτό είναι το πολιτικό προφίλ του Σαμαρά) καταφέρνει να αναδείξει με τις ενέργειές του την Αριστερά στην εξουσία!
ΟΙ ΛΟΓΟΙ. Τα «μέσα» για αυτήν την πορεία παρακμής της Ν.Δ. ταυτίζονται με την πολιτική Σαμαρά και ως κυβερνήτη και ως αρχηγού, όπως προαναφέρθηκε. Ειδικότερα:
(α) Διαμόρφωσε σχεδόν άμεσα συνθήκες αναξιοπιστίας προς το πρόσωπό του (που ήταν φυσικό να συμπαρασύρουν και τη Ν.Δ.) με την αλλαγή, σε χρόνο-ρεκόρ, των όσων προεκλογικά υποστήριζε σε ακριβώς αντίθετη κυβερνητική πολιτική.
(β) Προκάλεσε τη δικαιολογημένη αίσθηση ότι η κυβέρνησή του ουδέποτε διαπραγματεύτηκε, αλλά απλώς εκτελούσε τις εντολές του Βερολίνου, φτωχοποιώντας, συνειδητά, την κοινωνία.
(γ) Μέσω απάνθρωπων, συνεχών φορολογικών επιβαρύνσεων, με αποκορύφωμα τον ΕΝΦΙΑ, ο Αντ. Σαμαράς διέλυσε τη μεσαία τάξη, που αποτελούσε, παραδοσιακώς, τον εκλογικό τροφοδότη της Ν.Δ. Η τάξη αυτή του το ανταπέδωσε…
(δ) Με αδιανόητες για τις ιδεολογικές αρχές της Ν.Δ., συνεχείς παρεκκλίσεις προς τον σκληρό δεξιό και ακροδεξιό χώρο, υπό το κράτος πανικού για τις απώλειες προς τη Χρυσή Αυγή, εγκατέλειψε το Κέντρο. Και οι κεντρώοι ψηφοφόροι, με τη σειρά τους, εγκατέλειψαν τη Ν.Δ.
(ε) Προκλητική για τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. υπήρξε και η συνοδοιπορία με το καταρρέον ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που ταυτίστηκε με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, σε μια στιγμή μάλιστα που η φυλάκιση ή η υποδικία κορυφαίων άλλοτε στελεχών του το επιβεβαίωνε με τον καλύτερο τρόπο.
Να πάρουν πρωτοβουλία οι βουλευτές
Οι περιγραφείσες πιο πάνω συνθήκες παρακμής της Νέας Δημοκρατίας επιβάλλουν την αλλαγή πλαισίου λειτουργίας της, έτσι ώστε να ξαναγίνει η αυθεντική εκπρόσωπος της Κεντροδεξιάς. Ηαλλαγή αυτή δεν μπορεί να γίνει με άξονα το πρόσωπο που έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν οι άμεσες αλλαγές στη Ν.Δ. Που σημαίνει άμεσηπαραίτηση από την αρχηγία του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά.Αλλωστε, αυτή ήταν μία παραδοσιακή πρακτική στο ιστορικό αυτό κόμμα, όταν ο εκάστοτε αρχηγός διαπίστωνε την αδυναμία του να επιτύχει τους στόχους για τους οποίους το κόμμα και τα στελέχη του τού είχαν αναθέσει την αρχηγία. Παρέδιδαν στον επόμενο, με την ευχή να τα καταφέρει καλύτερα. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν φαίνεται διατεθειμένος να εγκαταλείψει τη θέση στην οποία αναπάντεχα βρέθηκε.
Γιατί ενώ οι άλλοι διατελέσαντες αρχηγοί της Ν.Δ. έβαζαν πάνω απ’ όλα το συμφέρον της παράταξης, ο Αντ. Σαμαράς βάζει πάνω απ’ όλα το προσωπικό συμφέρον του και αυτό της κλειστής ομαδούλας του. Επομένως, με τον ίδιο απρόθυμο να δείξει πολιτική και κομματική αξιοπρέπεια, οι πρωτοβουλίες για την εξυγίανση -κατ’ αρχάς- ενός πολύ άρρωστου κόμματος πρέπει να περάσουν σε άλλους. Οχι με κλεφτοπόλεμους που φθείρουν ακόμη περισσότερο τον παρηκμασμένο φορέα, αλλά με γενναίες αποφάσεις εκείνων που πονούν την παράταξη. Και είναι περισσότεροι από τους ευάριθμους ΠΟΛ.ΑΝιστές.
Την πρωτοβουλία πρέπει πρώτιστα να τη λάβουν οι ίδιοι οι βουλευτές, που είναι οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της κοινωνίας, και όχι διορισμένα κομματικά στελέχη. Να μαζέψουν υπογραφές και να θέσουν θέμα ηγεσίας. Πολλοί μαζί για να φανεί η μαζικότητα της αντίδρασης για τη συρρίκνωση του κόμματος. Και στη συνέχεια να διεκδικήσουν την αρχηγία αυτοί που μπορούν πράγματι να επανενώσουν το κόμμα και την παράταξη, αφού είναι γνωστό ποιοι μπορούν να επαναπατρίσουν όσους εγκατέλειψαν δικαιολογημένα τη Ν.Δ. Η ισχυροποίηση της Ν.Δ. ως κεντροδεξιάς παράταξης είναι θέμα ομαλής λειτουργίας της Δημοκρατίας, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί με έναν μόνο ισχυρό πόλο και κομματικά περιτρίμματα…
