Δεν πρόλαβε να κοπάσει ο θόρυβος από την παρέμβαση του Μανώλη Γλέζου και το βράδυ της Κυριακής, ο Μίκης Θεοδωράκης με μακροσκελές άρθρο καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να πει όχι στα nein του Σόιμπλε, όπως λέει.
«…Και όμως, υπάρχει ελπίδα», αναφέρει ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης στο άρθρο του και συνεχίζει: «Κι αυτή είναι να βρουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ τη δύναμη να πουν έστω και τώρα «ΟΧΙ» στο «ΝΕΙΝ» του Σόιμπλε. Να οχυρωθούν στην εθνική νομιμότητα που τους προσφέρει η πλειοψηφία στη Βουλή και να στραφούν αποφασιστικά στον Λαό και στον Εθνικό μας Πλούτο, που κακώς –πολύ κακώς- τον αγνοούν επιδεικτικά. Οχυρωμένοι πίσω από τη δύναμη του Ενωμένου Λαού να προτείνουν Κοινοπραξίες για την αξιοποίηση του Εθνικού μας Πλούτου με αντάλλαγμα οικονομικές συμφωνίες που θα μας απαλλάξουν μια για πάντα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των δανειστών μας».
Απευθύνεται προσωπικά στον πρωθυπουργό λέγοντας:
«Αγαπητέ Αλέξη, μου έγραψες πριν λίγες μέρες ότι είστε έτοιμοι να ματώσετε. Με τα μέτρα που σου προτείνω, δεν πρόκειται να ματώσετε ούτε εσείς ούτε ο Λαός μας. Θα περάσουμε ίσως δύσκολες μέρες μαζί αλλά σκέψου ότι ζούμε στο 2015 και όχι σε εκείνες τις σκοτεινές και επώδυνες εποχές που οι ξένοι και ντόπιοι εξουσιαστές μας αλώνιζαν ανεμπόδιστα, γιατί δεν υπήρχε απέναντί τους δύναμη ικανή να τους σταματήσει.
Σ’ αυτόν τον νέο δρόμο που σου προτείνω, δεν θα ΄μαστε μόνοι μας. Ο παγκόσμιος χάρτης έχει αλλάξει. Η διεθνής κοινή γνώμη είναι μαζί μας. Και στο κάτω-κάτω κανείς, ούτε η Ευρώπη, δεν μας εμποδίζει (νομικά εννοώ) να συνάπτουμε οικονομικές συμφωνίες προς το συμφέρον της χώρας μας».
Ο κ. Θεοδωράκης επισυνάπτει και την δήλωση – παρέμβαση του Μανώλη Γλέζου αφήνοντας να εννοηθεί ότι τον βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Όλο το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη:
Διάβασα σήμερα (Κυριακή 22 Φεβρουαρίου) το άρθρο του Δελαστίκ με τίτλο «Τους έλιωσαν οι Γερμανοί!» (ιστοσελίδα «ΠΡΙΝ», 21.2.2015), που επιβεβαιώνει τις αντιρρήσεις μου για τη συμμετοχή της ΣΠΙΘΑΣ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012, γιατί όπως είχα δηλώσει τότε, πίστευα ότι ο στόχος για μια Κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα στον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων αποτελεί πράξη τυχοδιωκτική τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για την ίδια την Αριστερά.
Η εικόνα που σχηματίζει κανείς απ’ αυτό το άρθρο είναι εκείνη του άτυχου εντόμου που από λάθος πέφτει στα δίχτυα της αράχνης ανήμπορο να αντιδράσει και να σωθεί.
Όπως είναι γνωστό, από την εποχή που τέθηκε η προοπτική του ευρωπαϊκού προσανατολισμού για τη χώρα μας, υπήρξα ο μοναδικός αριστερός ευρωπαϊστής, όταν οι άλλοι (ΠΑΣΟΚ και σύμπασα η Αριστερά) την θεωρούσαν -μαζί με το ΝΑΤΟ, φυσικά- Συνδικάτο του εγκλήματος («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο»). Τότε όμως είχαμε να κάνουμε με μια διαφορετική Ευρώπη, στον αντίποδα της σημερινής.
Όταν η Ευρώπη άρχισε να παίρνει τη σημερινή της μορφή, ήταν φυσικό να αλλάξω κι εγώ τη στάση μου απέναντί της και να συνδέσω το σημερινό αρνητικό της πρόσωπο με τις αδικίες, τις προσβολές και τα εγκλήματα που έχει διαπράξει η Ευρώπη ενάντια στον λαό μας στους δύο τελευταίους αιώνες και να θέσω στον εαυτό μου το ερώτημα: «Ως ποιο βαθμό, ως ποιο σημείο θα πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να εισπράττουμε προσβολές, απειλές και πάσης φύσεως εγκλήματα από μια Ευρώπη στην οποία δεσπόζουν οι Τράπεζες και τα συμφέροντα της Γερμανίας, που έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη με ακόρεστες ορέξεις και με στόχο της υποταγή των λαών της Ευρώπης στη θέλησή της;». Η απάντησή μου ήταν: «Φτάνει πια!».
Το πρόβλημα όμως ήταν, με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε το «ΝΕΙΝ» του Σόϊμπλε με ένα δικό μας «ΟΧΙ». Όποιος έχει διαβάσει την ομιλία μου στην Ακαδημία Αθηνών («Η μόνη λύση»), θα δει μεταξύ άλλων ότι ο Λαός μας που ζει πάνω στο πετσί του τις προσβολές των «Φράγκων», όπως ο ίδιος ονομάζει τους κυρίαρχους δυτικοευρωπαίους και τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ξεσηκώνεται -στην ουσία επαναστατεί- πολύ δύσκολα. Κι αυτό γιατί οι «Φράγκοι», από την εποχή των Βαυαρών, φρόντισαν να σχηματίσουν ένα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα που τους εκπροσωπεί 100%, με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του Λαού μας σε όλους τους τομείς και με όλα τα μέσα, ενώ παράλληλα έχει διαμορφώσει ένα Σύστημα Εξουσίας Εκφοβισμού και Ελέγχου (Στρατός, Αστυνομία, Κράτος, ΜΜΕ κ.λπ.) με σκοπό να τον διαμορφώνει, δηλαδή να τον παραμορφώνει στα πλέον ευαίσθητα σημεία του, δηλ. στη σκέψη του, τις συνήθειές του, το ήθος του εξουδετερώνοντας την ιστορική και πολιτική του μνήμη, γεγονός που στην ουσία δημιουργεί ένα καθολικό δέος και μια πλήρη εγκατάλειψη κάθε αντίθετης προς το Σύστημα ιδέας κι ακόμα πιο πολύ, πράξης.
Σήμερα με τα Μνημόνια οι Φράγκοι κατόρθωσαν να πτοήσουν περισσότερο ακόμα και από την γερμανική κατοχή τους συμπατριώτες μας.
Να όμως που ο Λαός μας ξεσηκώθηκε μετά το πρώτο Μνημόνιο με τη μορφή μεγάλων και συνεχών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Λίγο πιο πριν, τον Δεκέμβρη του 2010, έγινε η ομιλία μου στο «Ίδρυμα Κακογιάννη». Τι δήλωσα τότε; Ότι αποβλέπω σε ένα Κίνημα Ιδεών. Στη συνέχεια, μετά από την ξαφνική ανάπτυξη της ΣΠΙΘΑΣ, ενέδωσα στις πιέσεις για τη δημιουργία πολιτικής κίνησης με οργανώσεις κ.λπ. Αυτό ήταν το μεγάλο μου λάθος και το ομολογώ. Τα γεγονότα είναι γνωστά και είναι περιττό να επανέλθω.
Όμως οι αρνητικές εξελίξεις που ακολούθησαν, μου δίνουν το δικαίωμα να πω ότι η αρχική μου άποψη, δηλαδή το Κίνημα Ιδεών, ήταν ορθή. Τόσο ορθή, ώστε σήμερα να επανέρχεται δριμύτερη, θα έλεγα, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, που φανερώνουν ότι ο Λαός μας αγνοεί ή θέλει να αγνοεί το παρελθόν, ενώ για το παρόν και για το μέλλον είναι παγιδευμένος από την … γοητεία του Συστήματος, που όπως είπα -σύμφωνα με το άρθρο του Δελαστίκ- αυτή η γοητεία οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αγκαλιά της αράχνης.
Και όμως, υπάρχει ελπίδα. Κι αυτή είναι να βρουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ τη δύναμη να πουν έστω και τώρα «ΟΧΙ» στο «ΝΕΙΝ» του Σόιμπλε. Να οχυρωθούν στην εθνική νομιμότητα που τους προσφέρει η πλειοψηφία στη Βουλή και να στραφούν αποφασιστικά στον Λαό και στον Εθνικό μας Πλούτο, που κακώς –πολύ κακώς- τον αγνοούν επιδεικτικά. Οχυρωμένοι πίσω από τη δύναμη του Ενωμένου Λαού να προτείνουν Κοινοπραξίες για την αξιοποίηση του Εθνικού μας Πλούτου με αντάλλαγμα οικονομικές συμφωνίες που θα μας απαλλάξουν μια για πάντα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των δανειστών μας.
Θα πρέπει όμως, για να ξεκινήσουν αποφασιστικά, να καταργήσουν άμεσα όλα τα μέτρα των Μνημονίων ξεκινώντας από την αποκατάσταση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, για την οποία δεν άκουσα ως τώρα να γίνεται λόγος.
Αγαπητέ Αλέξη, μου έγραψες πριν λίγες μέρες ότι είστε έτοιμοι να ματώσετε. Με τα μέτρα που σου προτείνω, δεν πρόκειται να ματώσετε ούτε εσείς ούτε ο Λαός μας. Θα περάσουμε ίσως δύσκολες μέρες μαζί αλλά σκέψου ότι ζούμε στο 2015 και όχι σε εκείνες τις σκοτεινές και επώδυνες εποχές που οι ξένοι και ντόπιοι εξουσιαστές μας αλώνιζαν ανεμπόδιστα, γιατί δεν υπήρχε απέναντί τους δύναμη ικανή να τους σταματήσει.
Σ’ αυτόν τον νέο δρόμο που σου προτείνω, δεν θα ΄μαστε μόνοι μας. Ο παγκόσμιος χάρτης έχει αλλάξει. Η διεθνής κοινή γνώμη είναι μαζί μας. Και στο κάτω-κάτω κανείς, ούτε η Ευρώπη, δεν μας εμποδίζει (νομικά εννοώ) να συνάπτουμε οικονομικές συμφωνίες προς το συμφέρον της χώρας μας.
Αθήνα, 22.2.2015
Μίκης Θεοδωράκης
ΥΓ. Πριν προλάβω να τελειώσω το κείμενό μου αυτό, ο Μανώλης Γλέζος έκανε από τις Βρυξέλλες την ακόλουθη δήλωση:
«Η μετονομασία της Τρόικας σε θεσμούς, του Μνημονίου σε συμφωνία και των δανειστών σε εταίρους όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζει την προηγούμενη κατάσταση. Δεν αλλάζεις, βέβαια και την ψήφο του Ελληνικού Λαού στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015. Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: Καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά και της Ελληνικής ολιγαρχίας. Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας, την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της. Πέρασε ένας μήνας και ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη. Κρίμα και πάλι κρίμα. Απ’ την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ απ’ τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ’ αυτή την ψευδαίσθηση. Πριν όμως προχωρήσει το κακό, πριν είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε. Πριν απ’ όλα, τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων, να αποφασίσουν αν δέχονται αυτή την κατάσταση. Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις. Κατ’ αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.
Αλλά κι αν δεχτούμε αυτόν τον παραλογισμό, ήδη οι παρχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, την φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης.
Μανώλης Γλέζος
Βρυξέλλες, 22.2.2015»
