Η φωνή μας είναι ίσως το πιο συνηθισμένο στοιχείο που μας προκαλεί αποστροφή όταν την ακούμε ως τρίτοι παρατηρητές. Αλλιώς νομίζουμε πως είναι και αλλιώς την ακούμε ηχογραφημένη. Οι περισσότεροι άνθρωποι μάλιστα, δυσκολεύονται ακόμα και να την αναγνωρίσουν. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Όταν μιλάμε, ακούμε τη φωνή μας μέσω των οστών μας. Η φωνή, φτάνει στα αυτιά μας μέσω του ίδιου μας του οργανισμού και όχι μέσω του αέρα γι’ αυτό και έχουμε την εντύπωση πως είναι πολύ πιο βραχνή και μπάσα από ότι είναι στην πραγματικότητα.
Όταν η φωνή μας φτάνει στα αυτιά μας μέσω του αέρα, τα κύματα που τη μεταφέρουν δονούν τη σφύρα, τον άκμονα και τον αναβολέα και καταλήγουν στον γεμάτο νερό κοχλία. Εκεί, οι δονήσεις μετατρέπονται από το τυμπανοσταριώδες σύστημα σε νευρικά σήματα, ώστε να μπορούν να φτάσουν στον εγκέφαλο. Γι’ αυτό και ακούγεται σε εμάς πολύ πιο ψιλή και ξένη.
Είμαστε πολύ πιο εξοικειωμένοι στο να ακούμε τη φωνή μας μέσω τον οστών μας κι έτσι θεωρούμε πως είναι πολύ πιο φυσιολογική από τη φωνή που θα ακούσουμε ηχογραφημένη. Σε καμία περίπτωση όμως δε σημαίνει πως η φωνή μας είναι διαφορετική, άσχημη ή παράξενη, καθώς στην ουσία, η διαφορά που παρατηρούμε στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι παιχνίδι του εγκεφάλου μας.